พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 195

ครั้นเอ่ยมาถึงตรงนี้ เขาก็ยกมือขึ้นเท้าคาง พินิจพิเคราะห์อย่างละเอียด

เนิ่นนานต่อมา พลันความคิดหนึ่งก็บังเกิดขึ้น เขารีบเอ่ยปากว่า

“เอาอย่างนี้ดีหรือไม่ พรุ่งนี้ยามเหม่า ข้าจะรอเจ้าที่ตำหนักชิงอวี้ในเขตวังหลัง ตั้งแต่พระนางอวี้สิ้นพระชนม์ไป ที่นั่นก็ไร้คนอยู่อาศัยนานแล้ว อีกทั้งยังได้รับการทำความสะอาดทุกสิบวันครึ่งเดือน สะอาดสะอ้านและปลอดโปร่งยิ่งนัก เราสองคน...เหมาะอย่างยิ่งที่จะ...”

เอ่ยมาถึงตรงนี้ เขาก็รีบถูมือทั้งสองข้างอย่างตื่นเต้น ราวกับจินตนาการถึงภาพความสุขสมยามร่วมเรียงเคียงหมอนกับลั่วหลัน

ลั่วหลันเม้มริมฝีปากแน่น พยักหน้าอย่างขวยเขิน

“ดี ถ้าเช่นนั้นก็เป็นอันตกลงกันแล้ว…”

“ดี ดี ตกลงตามนั้น…”

พูดถึงตรงนี้ เขาทันใดนั้นคิดอะไรขึ้นมาได้ เขามองลั่วหลันด้วยสีหน้าเคร่งขรึม แล้วขมวดคิ้วถามว่า

“เจ้าไม่ได้เล่นเล่ห์กับข้าใช่ไหม?”

เขาไม่กล้าเชื่อเลยจริง ๆ สุ่ยลั่วหลันที่รำคาญเขามาตลอด ทำไมจู่ ๆ ถึงเปลี่ยนนิสัยไป?

ลั่วหลันย่นจมูกใส่เขา คิ้วสวยโค้งเอ่ยอย่างออดอ้อนว่า

“องค์รัชทายาทพูดอะไรกันเพคะ? เหตุที่หม่อมฉันนัดพบท่าน ประการแรกก็คือ อยากให้ท่านช่วยทูลขอความเมตตาจากฝ่าบาท ให้หม่อมฉันรอดพ้นจากการถูกลงทัณฑ์ในกรมราชทัณฑ์ ส่วนประการที่สอง หม่อมฉันรู้สึกคับข้องใจยิ่งนัก แต่งเข้าจวนอ๋องมาครึ่งปีแล้ว ยังไม่ได้เป็นภรรยาของเขาอย่างสมบูรณ์เลย นี่จะต่างอะไรกับการอยู่เป็นแม่หม้าย? หากหม่อมฉันจะ...”

เมื่อมองลั่วหลันตรงหน้า หัวใจของเหลิ่งอวิ่นเต้นระส่ำราวกับถูกกรงเล็บแมวข่วน

เขากลืนน้ำลาย รีบเอ่ยเสียงประจบประแจง แทบจะอ้อนวอนว่า

“ข้าเข้าใจความทุกข์ใจของเจ้าดี เจ้าจงวางใจเถิด ข้าจะดูแลเจ้าให้ดี...”

ลั่วหลันกระแอมไอ ขยิบตาให้เขา ก่อนจะพยักหน้ากล่าวช้า ๆ

“ตกลง ตามที่พูดกันไว้ องค์รัชทายาทไม่ควรรั้งอยู่ที่นี่นานเกินไป เกรงว่าผู้คนจะเคลือบแคลงสงสัย”

เหลิ่งอวิ่นย่อมตกลงรับปากอย่างเต็มใจ พยักหน้าไม่หยุดพลางกล่าวว่า

“ตามนั้น พรุ่งนี้ยามเหม่า เจ้าห้ามผิดคำสัญญาเชียว”

ลั่วหลันพยักหน้าด้วยสีหน้าเคร่งขรึม แววตาฉายแววเขินอาย

“ได้ร่วมหอลงโรงกับองค์รัชทายาท หม่อมฉันลั่วหลันย่อมปรารถนายิ่ง จะเอ่ยสิ่งใดผิดพลาดไปได้อย่างไร เชิญองค์รัชทายาทเสด็จกลับเถิดเพคะ หากปล่อยให้ผู้ป่วยด้านนอกรอนานเกินไป อาจเกิดความโกลาหลขึ้นได้”

เหลิ่งอวิ่นยังคงลูบมือไปมาอย่างกระตือรือร้น พยักหน้าอย่างแรง

“ดี หลันเอ๋อร์ที่แสนดีของข้า องค์รัชทายาทผู้นี้จะทะนุถนอมเจ้าเป็นอย่างดี”

ทิ้งท้ายประโยคนี้ เขาก็จากไปอย่างอาลัยอาวรณ์ หันหลังกลับมามองซ้ำแล้วซ้ำเล่าทุกย่างก้าวขณะที่เดินออกจากหุยชุนถัง