พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 200

อาไฉ่และอาหงเห็นนางออกมาก็รีบเข้าไปหา แล้วกระซิบถามว่า

“หวังเฟย ไม่เป็นไรใช่ไหมเจ้าคะ?”

ลั่วหลันส่ายหน้าเบา ๆ ตอบว่า

“ไม่เป็นไร พักที่นี่ก่อน”

อวี้มามาหันกลับไปมองทั้งสามคนที่หยุดยืนอยู่แล้วพูดเสียงเย็นชาว่า

“หวังเฟยโปรดตามบ่าวไปพักผ่อนด้วยเจ้าค่ะ”

ลั่วหลันพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินตามหลังอวี้มามาไป

อวี้มามาพาพวกนางไปอยู่ที่ตำหนักเต๋อหนิงเรือนปีกตะวันตก จัดนางกำนัลสองคนคอยรับใช้ จากนั้นก็จากไป

เวลายังเช้าอยู่ ลั่วหลันจึงนั่งดื่มน้ำชาอยู่ที่โต๊ะ นางกำนัลสองคนที่เฝ้าอยู่หน้าประตูดูเหมือนจะพร้อมรับคำสั่งและรอรับใช้ แต่จริง ๆ แล้วพวกนางกำลังสอดแนมลั่วหลันอยู่

อาไฉ่เดินไปปิดประตูอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ข้าง ๆ ลั่วหลันด้วยสีหน้าบึ้งตึง พึมพำว่า

“นี่มันชัดเจนว่าจงใจส่งคนสองคนมาคอยเฝ้าจับตาดูเราชัด ๆ เราไม่ใช่ผู้ร้ายเสียหน่อย ทำไมต้องถูกพวกนางคอยจ้องราวกับเราเป็นนักโทษด้วยเล่า?”

อาหงขมวดคิ้ว ถลึงตาใส่นาง “พูดมากจริง ตั้งแต่พวกเราออกจากประตูจวนอวี้อ๋องก็ถูกคนจับตาดูแล้ว ตอนนี้มาถึงตำหนักเต๋อหนิง ไม่มีคนเฝ้าสิแปลก เจ้าจะตกใจอะไรนักหนา”

อาไฉ่กลับบ่นงุบงิบ ริมฝีปากคว่ำลง “พวกนางมาเฝ้าอยู่ที่นี่ แล้วพวกเราจะออกไปได้ยังไง? พวกเราจะอยู่ที่นี่ตลอดไปไม่ได้กระมัง?”

เมื่อได้ยินเด็กสาวคนนี้พูดพร่ำเพรื่อไม่หยุด ลั่วหลันจิบชาเบา ๆ แล้วพูดอย่างใจเย็นว่า

“ฉางกุ้ยเฟยไม่ได้บอกให้พวกนางจับตาดูเรา ดังนั้นเราจึงเข้าออกได้อย่างอิสระ เดี๋ยวพวกเราจะออกไปเดินเล่นกัน แม้ว่าใกล้จะถึงฤดูหนาวแล้ว แต่ทิวทัศน์ในสวนหลังของพระราชวังน่าจะไม่เลวเลยทีเดียว”

อาหงพยักหน้าอย่างรู้ทัน “หวังเฟยพูดถูกแล้ว ออกจากห้องนี้ไป จะสลัดเด็กสาวสองคนนั้นให้หลุดพ้นก็ไม่ใช่เรื่องยาก!”

ลั่วหลันกระพริบตาอย่างเจ้าเล่ห์ เมื่อดูเวลาแล้ว เหลืออีกหนึ่งชั่วยามก็จะถึงยามเหม่า นางจึงพูดกับอาไฉ่และอาหงว่า

“ไปเถิด พวกเราออกไปเดินเล่นกัน”

ทันทีที่สิ้นเสียง นางก็เดินมาที่ประตูและเปิดออก

นางกำนัลสองคนที่ประจำอยู่หน้าประตูเห็นนางเดินออกมาก็รีบค้อมตัวคำนับ “อวี้หวังเฟยมีสิ่งใดจะรับสั่งหรือเจ้าคะ?”

ลั่วหลันกระแอมไอ ก่อนจะเอ่ยเสียงเบาว่า

“ไม่มีอะไร ที่นี่อึดอัดเกินไป จะออกไปเดินเล่นเสียหน่อย”

นางกำนัลคนหนึ่งรีบพูดกลับไปว่า

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน