พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 207

"ถวายพระพรฝ่าบาทเพคะ"

ฮ่องเต้ยืนต่อหน้านาง สีหน้าเคร่งขรึม หลิวกงกงรีบลากเก้าอี้เข้ามา “ฝ่าบาทเชิญนั่งพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้สะบัดแขนเสื้อ มองลั่วหลันสายตาลึกซึ้งแล้วนั่งลง

เขาไม่ได้พูดอะไร ลั่วหลันก็ก้มหน้าเงียบ

ผ่านไปครู่ใหญ่ ในที่สุดเขาก็สะกดกลั้นอารมณ์ไม่อยู่ เอ่ยถามว่า

“สุ่ยลั่วหลัน เมื่อคืนเจ้าตั้งใจใช่หรือไม่”

คำพูดของฮ่องเต้ทำให้ลั่วหลันตกใจ นางขมวดคิ้วกระซิบตอบ

“ลั่วหลันไม่เข้าใจว่าฮ่องเต้หมายถึงอะไรเพคะ”

ฮ่องเต้หรี่ตาลงพูดช้าๆ

“เจ้าคิดว่าเราไม่รู้ว่าเจ้าเจ้าเล่ห์หรือ เราสืบชัดแล้ว เจ้าทำให้ฉางกุ้ยเฟยสงสัยเจ้าก่อน จากนั้นพาเราไปอุทยานชิงอวี้หยวน หลอกล่อรัชทายาทให้เล่าเรื่องที่ทำร้ายอวี้เอ๋อร์ ทั้งหมดนี้อยู่ในการควบคุมของเจ้าใช่หรือไม่”

"ใช่เพคะ"

ลั่วหลันตอบตรงๆ โดยไม่ลังเลหรือปกปิด

“ฝ่าบาทพูดถูกเพคะ เรื่องนี้เป็นฝีมือลั่วหลันเอง หม่อมฉันไม่อาจปล่อยให้เหลิ่งอวี้ต้องถูกกล่าวหาว่าคิดจะปิตุฆาตไปตลอดชีวิต เขาไม่ควรถูกเข้าใจผิด ความจริงที่ว่าเขาถูกใส่ร้ายควรเปิดเผยต่อใต้หล้าเพคะ”

“เจ้าจึงหลอกใช้เรา? หลอกใช้ฉางกุ้ยเฟย? หลอกใช้รัชทายาท? เจ้ายิงลูกหินครั้งเดียวฆ่านกสามตัว!”

“ฝ่าบาทกล่าวเช่นนี้ไม่ถูกเพคะ ลั่วหลันไม่ได้หลอกใช้ใครทั้งนั้น รัชทายาทสนใจหม่อมฉัน ฉางกุ้ยเฟยก็ระแวงข้าพเจ้า ฝ่าบาทไม่มั่นใจเรื่องวังหลัง ดังนั้น ทุกอย่างเป็นความบังเอิญ จึงทำให้ลั่วหลันทำสำเร็จ พิสูจน์ความบริสุทธิ์ให้เหลิ่งอวี้ได้”

แม้นน้ำเสียงของนางแผ่วเบา แต่กลับทำให้รู้สึกว่าไม่กล้าดูถูกนาง แม้นนางไม่ได้พูดจารุนแรงเกินไป เพราะบุคคลที่อยู่ตรงหน้านางคือฮ่องเต้ มิฉะนั้น นางจะต้องพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า พวกท่านทุกคนต่างก็แผนที่บอกใครไม่ได้ ไม่เช่นนั้นกลอุบายเล็กน้อยของสุ่ยลั่วหลันจะสำเร็จได้อย่างไร

เมื่อได้ฟังคำพูดของนาง คิ้วของฮ่องเต้ก็ขมวดมุ่น นางพูดมีเหตุผล หากเหลิ่งอวิ่นไม่ได้มีเจตนาไม่ดีต่อนาง เขาจะเต็มใจบอกความจริงได้อย่างไร เขาคงจะไม่มีวันรู้ความลับนี้จนวันตาย

เขามองลั่วหลันที่กำลังคุกเข่าก้มหน้า อารมณ์ระคนปะปนเปอย่างพรรณนาไม่ถูก