พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 212

ได้ยินคำพูดของนาง บนใบหน้าของอาไฉ่และอาหงมีรอยยิ้มดีใจทันที

อาไฉ่โบกมือร่ายรำ พูดอย่างมีความสุขว่า

“ข้ายังคิดว่าหวังเฟยจะฟังคำพูดของฝ่าบาทจริงๆ แยกกับท่านอ๋องนับจากนี้ อย่างนั้นมันช่างไม่ยุติธรรมกับท่านอ๋องจริงๆ”

อาหงก็พยักหน้าคล้อยตามว่า “คุณหนูไม่ทำให้พวกเราผิดหวังจริงๆ อาหงไม่ได้ติดตามผิดคน”

ได้ยินสาวใช้สองคนพูดชม ลั่วหลันก็ยักคิ้วหรี่ตาพูดอย่างได้ใจ

“ก่อนจะทำเรื่องนี้ ข้าได้คิดเรื่องที่เลวร้ายที่สุดไว้แล้ว ข้าถึงขั้นรู้สึกว่าหากคืนความบริสุทธิ์ให้เหลิ่งอวี้ได้ แม้ว่าเอาชีวิตของข้าไปก็คุ้มค่า แต่ว่าตอนที่ถูกส่งออกจากเมืองหลวงจู่ๆ ข้าก็เข้าใจ ถ้าข้าหายไปเพราะเรื่องนี้จริงๆ เหลิ่งอวี้กลับมาถึงจะต้องตามหาข้าอย่างกับคนบ้า เขาจะโทษข้าที่ตัดสินใจเอง ทำไมไม่รอเขากลับมา ชีวิตเขาเพิ่งจะเห็นแสงสว่าง ข้าจะให้เขาก้าวสู่ความมืดอีกครั้งไม่ได้”

คำพูดที่นางพูด ก็เป็นสิ่งที่ในใจนางคิดอยู่

นางลั่วหลันจะไม่โง่ถึงยอมให้ฮ่องเต้ควบคุม ดังนั้นหลังจากออกจากเมืองหลวง นางเลือกที่จะมุ่งหน้าไปทางเหนือ มีเพียงเช่นนี้ถึงมีความเป็นไปได้ที่จะเจอกับเหลิ่งอวี้ ถึงแม้ว่าจะไม่เจอ นางก็จะหาเขาตลอดเส้นทาง

เมื่อครู่ที่นางถามความคิดเห็นของสาวใช้ทั้งสองคน เพราะอยากจะฟังความคิดพวกนางที่เป็นคนนอก ผลลัพธ์ไม่ทำให้นางผิดหวัง สาวใช้ทั้งสองคนเข้าใจนิสัยของนางอย่างดี ไม่เสียแรงที่ตัวเองไว้ใจพวกนางจริงๆ

นางหมุนตัวยกแขนพูดอย่างได้ใจว่า

“ไปกันเถอะ! เดินทางมุ่งเหนือ เดินไปพลาง รอเหลิ่งอวี้ไปพลาง ข้าเชื่อว่าวาสนาระหว่างข้ากับเขาไม่น้อย ต้องมีสักวันที่ข้าจะเจอเขา”

ตอนที่นางพูดคำนี้อยู่ก็เงยหน้ามองท้องฟ้า บนท้องฟ้าเพิ่งมีห่านตัวเดียวบินผ่านทำให้นางหัวใจหล่นวูบ ตามดูพึมพำเศร้าๆ ว่า

“หากไม่เจอกัน ไม่เพียงแค่เขาที่โดดเดี่ยว ข้าก็จะโดดเดี่ยวเช่นกัน”

นึกถึงคำกำชับก่อนเขาจะไป นึกถึงช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันของพวกเขา นางก็รู้สึกปวดใจนิดๆ

อาไฉ่กับอาหงยิ้มไปพลาง เดินตามนางไปพลาง

ถึงแม้ตอนนี้เข้าสู่หน้าหนาวแล้ว แต่ไม่ส่งผลกระทบถึงจิตใจของพวกนาง พวกนางไม่มีสัมภาระสักชิ้น มีแค่ตั๋วเงินหนึ่งร้อยตำลึงในถุง เดินไปถึงไหนก็นอนที่นั่น เดินไปถึงไหนก็กินที่นั่นจนกระทั่งเจอกับเหลิ่งอวี้

……

เมืองหลวง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน