พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 214

ได้ยินตรงนี้ เหลิ่งอวิ่นเลิกคิ้วพูดกัดฟันว่า

“เหาะ! เหลิ่งอวี้คนนี้ดวงแข็งจริงๆ คนที่ใกล้ตายยังลุกขึ้นยืนได้ จะต้องเป็นฝีมือของลั่วหลันคนนั้นแน่นอน”

เขาพูดถึงตรงนี้จู่ๆ ก็หันไปมองอู๋หยวนจาง “นางเป็นอย่างไรบ้าง?”

เอ่ยถึงผู้หญิงคนนี้ หนวดของอู๋หยวนจางก็กระตุกด้วยความโกรธอีกครั้ง ตวาดว่า

“เจ้าตกลงไปในกับดักของผู้หญิงคนนี้ ตอนนี้ยังคิดถึงนางอีก? นางถูกฝ่าบาทไล่ออกจากเมืองหลวงแล้ว เกรงว่าชาตินี้ก็ไม่มีวาสนาเข้าเมืองหลวงได้อีกแล้ว”

เขาพูดถึงตรงนี้ระหว่างคิ้วของเขาก็มีความโมโหหลายส่วน มองเหลิ่งอวิ่นด้วยแววตาเย็นชาใช้น้ำเสียงเตือนรุนแรง

“ต่อไปเจ้าอย่าทำอะไรโง่ๆ บนตัวผู้หญิงอีก ครั้งนี้ข้าช่วยเจ้าไว้ได้ ครั้งนี้ก็พูดยากแล้ว เจ้ารับผิดชอบตัวเองเถอะ!”

เขาพูดจบก็ลุกขึ้นยืน คิ้วขมวดเป็นปมพูดกัดฟันว่า

“พวกเขาสองคน ชาตินี้ก็อย่าหวังจะก้าวเข้าเมืองหลวงอีกแม้แต่ครึ่งก้าว”

เขาพูดจบก็สะบัดแขนเสื้อ ออกจากจวนรัชทายาทอย่างไม่หันกลับมามอง

ลั่วหลันพาอาหงและอาไฉ่เดินๆ หยุดๆ บนถนน เดินทางเกือบสิบวันในที่สุดก็ถึงสถานที่ชื่อว่าเมืองหนิงหลัว มองประตูเมืองที่สูงใหญ่ อาไฉ่ถามอย่างสงสัยเล็กน้อย

“คุณหนู พวกเราจะพักอยู่ที่นี่จริงหรือ? ไม่เดินทางไปทางเหนือแล้ว?”

“ไม่ไปแล้ว”

ลั่วหลันมองประตูเมืองที่อยู่ไกลๆ พึมพำว่า

“ระหว่างทางพวกเราถามมาแล้ว จากหอหนิงกู่กลับไปเมืองหลวงจะต้องผ่านตรงนี้ พวกเราแค่รออยู่ตรงนี้ จะต้องเจอพวกเขา หากเดินต่อไปอีกจะสวนทางกันได้ง่าย”

นึกถึงเหลิ่งอวี้ นางก็รู้สึกปวดใจเล็กน้อย เขาห่างตัวเองสองเดือนกว่าแล้ว ไม่เจอกันนานขนาดนี้ก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นอย่างไรบ้าง ในใจกำลังคิดถึงนางเหมือนที่นางคิดถึงเขาตลอดเวลาหรือเปล่า?

นางพูดจบคำนี้ก็พูดเสียงเบาว่า “ไปกันเถอะ!” ก็เดินก้าวเท้าใหญ่ไปทางหน้าประตูเมือง

ทั้งสามคน หาโรงเตี๊ยมไม่ใหญ่ไม่เล็กแต่สะอาดหนึ่งในเมืองหนิงหลัว เห็นหน้าประตูแขวนตัวอักษร ‘โรงเตี๊ยมหรูจยา’

“ชื่อนี้เพราะจริงๆ ก็ไม่รู้ว่าที่นี่จะเหมือนบ้านจริงหรือเปล่า”

อาหงหน้าเครียด มองสำรวจรอบๆ อย่างระวังตัวจากนั้นพูดเสียงเบาว่า

“พวกเราเพิ่งมาถึงครั้งแรก คนอื่นเห็นแล้วไม่คุ้นเคย ระวังตัวหน่อยจะดีกว่า”

ลั่วหลันพยักหน้าจริงจัง “อืม เข้าไปกันเถอะ!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน