พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 217

นึกถึงตรงนี้ นางหันไปมองทางประตูเมืองหนึ่งครั้ง ตรงนั้นนอกจากทหารเฝ้าประตูกำลังเดินไปมาก็ไม่มีคนอื่น คนที่เข้าออกเมืองก็ไม่มีแล้ว มองไปไกลๆ มีแต่ความว่างเปล่า

นางหมุนตัวพาอาไฉ่และอาหงเดินเข้าไปในเมือง

ในเวลานี้เอง ผู้ชายสวมชุดดำ สวมหมวกฟางยืนอยู่ช้างหน้าขวางทางเดินของพวกนางเอาไว้

มองผู้ชายถือกระบี่ยาว ปิดใบหน้าแต่รู้สึกถึงจิตสังหารตรงหน้า ลั่วหลันถามเสียงเย็นว่า

“เจ้าเป็นใคร?”

ชายหนุ่มไม่ได้เงยหน้า แต่ใช้น้ำเสียงทุ้มตอบเสียงดัง

“ข้า......เป็นคนที่มาฆ่าเจ้า”

“ฆ่าข้าหรือ?”

ลั่วหลันยิ้มเยาะ อาไฉ่และอาหงรีบยืนขวางอยู่ตรงหน้านางอย่างกังวล แต่ถูกนางปัดออก นางพูดเสียงเย็นกับชายชุดดำอีกครั้งว่า

“ในเมื่อเจ้ามาฆ่าข้า คงต้องมีเหตุผลกระมัง! ข้าต้องรู้ว่าใครอยากให้ข้าตาย”

เงียบไปพักหนึ่ง ชายหนุ่มใช้เสียงแหบแต่แฝงด้วยพลังตอบว่า

“เจ้าชื่อสุ่ยลั่วหลันใช่หรือไม่? เป็นอดีตอวี้หวังเฟย?”

“ใช่ ข้าเอง”

ลั่วหลันไม่อยากปกปิด นางรู้ตัวเองไม่เคยทำร้ายใคร เดินไม่เปลี่ยนชื่อ นั่งไม่เปลี่ยนแซ่

“อย่างนั้นก็ดี ข้าไม่ได้ฆ่าผิดคน”

พูดจบ หลิวเวยที่สวมชุดดำยกกระบี่ยาวในมือเล็งตรงไปที่ลั่วหลัน อาไฉ่และอาหงเห็นก็รีบขึ้นหน้าต่อสู้กับเขาด้วยมือเปล่า

แต่ถึงอย่างไรพวกนางอ่อนแอ ประกอบกับไม่มีอาวุธติดตัว เวลาไม่นานก็ถูกหลิวเวยตีพ่าย พวกนางยึดติดอย่างสุดใจ อาหงต้านไปพลาง พูดกับลั่วหลันไปพลาง

“คุณหนู รีบหนีไป”

ลั่วหลันรู้ดีว่าอาไฉ่กับอาหงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผู้ชายคนนี้ นางจะหนีไปได้อย่างไร?

นางกำหมัดแน่น ตะโกนว่า

“อาไฉ่ อาหงไม่ต้องต่อสู้แล้ว พวกนางถอยออกไป”

ในช่วงเวลาอันตราย พวกนางจะไม่ฟังคำพูดของนางเป็นธรรมดา ยังคงต่อสู้สุดกำลังกับฝ่ายตรงข้าม

ทันใดนั้น กระบี่ยาวของหลิวเวยกรีดแขนของอาหง และแทงที่หน้าอกของอาไฉ่ พวกนางสองคนล้มไปที่พื้น......

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน