พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 220

“นี่เป็นสิ่งที่ข้าคิด ไม่ได้พูดจากะล่อน หลันเอ๋อร์เจ้าคือทุกสิ่งในใจของข้า ไม่ว่าเมื่อไรหรือที่ไหน”

เขาพูดจบดึงนางมากอดอีกครั้ง เหมือนติดกันแค่ไหนก็ยังไม่ใกล้พอ......

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ตื่นจากความฝัน ลั่วหลันกำลังจะลุกขึ้น แต่ร่างกายถูกมือใหญ่ของเหลิ่งอวี้กดเอาไว้ เขาหรี่ตาพูดสะลึมสะลือ

“หลันเอ๋อร์ นอนต่อเป็นเพื่อนข้าอีกหน่อย”

“ฟ้าสว่างแล้ว พวกเรายังมีเรื่องมากมายต้องทำ”

ได้ยินคำนี้ เขากะพริบตาเจ้าเล่ห์ใส่นาง จากนั้นโน้มตัวกระซิบข้างหูนาง

“รอข้าเดี๋ยว”

เขาพูดจบก็พลิกตาลงเตียง ดึงชุดนอกมาคลุมตัวแล้วเดินไปที่ประตู

เขาแผ่นหลังดูดีของเขา ลั่วหลันแอบแลบลิ้น หัวเราะโง่ๆ ผู้ชายคนนี้ต่อไปเป็นของนางแล้ว

ตอนเขามาถึงประตู เสี่ยวหลิงจื่อกับคนอื่นกำลังยืนรออยู่ เขาพึมพำกับพวกเขาก็ปิดประตู นี่ถึงหมุนตัวกลับมาบนเตียง

ลั่วหลันเบิกตาสวย มองเขาอย่างไม่เข้าใจ “ท่านพูดอะไรกับพวกเขา?”

“ข้าให้พวกเขาไปหาบ้านหลังหนึ่ง ต้องการสถานที่กว้างและสว่าง แต่ต้องสงบ แบบนั้นหลันเอ๋อร์ของข้าถึงชอบ”

เขาพูดจบก็ยื่นแขนไปที่ใต้คอของนาง หันศีรษะของนางมาจูบเบาๆ ที่หน้าผากของนางจากนั้นพูดเสียงเบาว่า

“ข้าหวังว่าพวกเราจะอยู่แบบนี้ไปตลอดจริงๆ อยู่ในเมืองเล็กที่สงบแห่งนี้ ใช้ชีวิตของพวกเราเอง อนาคตมีลูกของเราสักคน แล้วมีบ้านของพวกเราหนึ่งหลัง อย่างนั้นจะดีแค่ไหน”

เขาพูดคำนี้จบก็ถอนหายใจอย่างสบาย เหมือนชีวิตแบบนั้นทำได้เพียงแค่คิดเท่านั้น

ลั่วหลันพลิกตัววางมือบนเอวของเขา ยู่ปากจูบตรงคางของเขา ใช้เสียงอ่อนโยนและคลุมเครือที่สุดว่า

“ท่านพี่ ท่านอยากจะทำอะไรข้าจะไม่ข้ามท่าน ขอแค่ในใจท่านมีข้าอยู่ แค่นี้ก็พอแล้ว”

เขาก้มหน้าสบตาคู่สวยของนาง ตอนเม้มปากหัวเราะ รอยยิ้มนั่นชวนหลงมาก ทำให้ลั่วหลันใจสั่น หน้าแดงขึ้นอีกครั้ง

ริมฝีปากของเขาหยุดที่ริมฝีปากแดงของนาง นุ่มนวลราวกับแมลงปอแตะน้ำ

“หลันเอ๋อร์ ตอนอยู่หอหนิงกู่ พวกเราถูกกองทัพของทางเหนือปิดล้อม ในสถานการณ์แบบนั้น ข้ากลายเป็นคนร้ายที่บุกรุก ในตอนที่ข้าถูกปิดล้อมสามวัน ตอนราชโองการของฝ่าบาทเร่งมาถึง หากไม่ใช่แบบนั้น ข้าคิดว่าพวกกำลังของพวกเรา บางทีข้าคงไม่มีชีวิตรอดกลับมา”

เขาพูดถึงตรงนี้ก็ดึงนางมากอดแน่น เสียงของเขาก็แหบแห้งลงในตอนนี้ เงียบอยู่พักใหญ่เขาพูดขึ้นอีกครั้ง