พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 230
“หลานเอ๋อร์ ได้ยินว่าวันนี้มีตลาดนั้นในเมืองหนิงหลัว พวกเราไปดูกันหน่อยไหม”
“หืม”
ลั่วหลานมองเขาอย่างแปลกใจ “เจ้าไม่ชอบความคึกคักมิใช่หรือ ทำไมถึงจะไปตลาดนัดล่ะ”
“ใกล้ปีใหม่แล้ว ข้าอยากจะซื้อของขวัญให้กับเจ้า...”
เขายังพูดไม่ทันจบ อาไฉ่ก็เบ้ปาก และเดินเข้ามาอย่างโมโห
เห็นท่าทางของนางแล้วลั่วหลานจึงถามอย่างไม่เข้าใจว่า
“เบ้ปากแบบนั้น ใครทำให้เจ้าไม่พอใจกัน”
อาไฉ่ฮึดฮัด และพูดอย่างมีโทสะเล็กน้อยว่า
“คุณหนูเจ้าคะ แม่หลิ่วหรูเยียนนั่นมาอีกแล้วเจ้าค่ะ แถมยัง...แถมยังร้องห่มร้องไห้ ไล่ก็ไล่ไม่ไป จะทำเช่นไรดีเจ้าคะ”
ได้ยินนางพูดเช่นนี้ เหลิ่งอวี้ก็ขมวดคิ้ว ดวงตาแวววาวของลั่วหลานกลอกไปมา นางดึงมือของเหลิ่งอวี้พร้อมพูดอย่างแปลกใจว่า
“ไปกันเถอะ！ พวกเราไปดูกันว่านางเป็นใครกันแน่”
พูดจบ พวกเขาก็จูงมือเดินออกจากเรือนหลักไปยังลานบ้าน
หลิ่วหรูเยียนในเวลากำลังนั่งกองอยู่กับพื้น ตรงหน้าของนางมีสัมภาระหนึ่งห่อ ผมเผ้ากระเซิง หญิงรับใช้ข้างกายก็ไม่มีแล้ว เมื่อนางเห็นลั่วหลานกับเหลิ่งอวี้มานางก็ร้องไห้สพอึกสะอื้นทันที
“ใครจะสงสารข้าบ้าง！ ในเมืองหนิงหลัวข้าไม่เหลือใครแล้ว อากาศหนาวเช่นนี้จะทำให้ข้าหนาวตายและหิวตายแล้ว”
เสียงร้องไห้ของนางมีความเสแสร้งอยู่ในนั้น ลั่วหลานกับเหลิ่งอวี้สบตากัน และยิ้มออกมาอย่างขมขื่น
ลั่วหลานอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นว่า
“เจ้าเป็นอะไรไป”
ท่าทางการรองไห้ของผู้หญิงคนนี้แค่ดูก็รู้แล้วว่าเสแสร้ง ถึงแม้ว่าผมเผ้าของนางจะยุ่งเหยิงและเครื่องสำอางของนางไม่ได้หลุดไปเลย ดังนั้นนางจะต้องแกล้งทำแน่
หลิ่วหรูเยียนยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นเช็ดคราบน้ำตา นางสะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสารขึ้นว่า
“ท่านหมอลั่ว ท่านเป็นหมอ หมอมีจิใจเมตตา ท่านคงจะไม่เห็นคนตายแล้วไม่ช่วยหรอก”
พูดถึงตรงนี้ นางมุดหน้าแล้วร้องไห้อีกครั้ง เหลิ่งอวี้เหลือบตามองนางอย่างเย็นชา จากนั้นก็หันไปพูดกับลั่วหลานอย่างอ่อนโยนว่า
VERIFYCAPTCHA_LABELประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย
บทที่เคยปลดล็อกด้วยเหรียญไปแล้ว ทำไมกลับมาอ่านซ้ำไม่ได้...
เติมเหรียญแล้วแต่ปลดล็อกไม่ได้...