พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 231

หลิ่วหรูเยียนพลันยกมือปิดหน้า ทำท่าทีเศร้าโศกและร้องไห้สะอึกสะอื้นขึ้นมาอีกครั้ง ลั่วหลันขยิบตาให้อาหงอย่างซุกซน อาหงเข้าใจความหมายจึงใช้ศอกกระทุ้ง อาไฉ่ จากนั้นจึงพูดกับหลิ่วหรูเยียนด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า

“ไปเถิด! ข้าจะพาเจ้าไปยังที่พัก”

แม้ว่าอาไฉ่จะงุนงงกับการกระทำของลั่วหลันอยู่บ้าง แต่นางก็ทำได้เพียงแค่เม้มปากแน่น มองตามอาหงที่พาหลิ่วหรูเยียนเดินจากไป

พวกนางทั้งสองมุ่งหน้าไปยังตลาดใหญ่ โดยมีเสี่ยวหลิงจื่อและเสี่ยวซวงจื่อเดินตามหลังไปติด ๆ

เหลิ่งอวี้จับมือนางไว้ เดินไปพลางเอ่ยถามด้วยความสงสัยว่า

“หลันเอ๋อร์ เหตุใดเจ้าจึงให้นางอยู่ที่นี่? ข้ารู้ เจ้าดูออกว่านางเสแสร้ง”

“ใช่แล้ว”

ลั่วหลันมองตรงไปยังเบื้องหน้า เดินไปพลางกะพริบดวงตาอันใสกระจ่าง พลางเอ่ยเสียงแผ่วว่า

“หม่อมฉันจึงให้นางอยู่ที่นี่ ในเมื่อนางลงทุนใช้กลอุบายอันตื้นเขินเช่นนี้เพื่อเข้ามาอยู่เคียงข้างพวกเรา เช่นนั้น หม่อมฉันก็ให้นางมาเถิด!”

“ความหมายของเจ้าคือ?”

เหลิ่งอวี้หันมามองนางโดยพลัน พูดขึ้นราวกับเพิ่งตระหนักได้ว่า

“เจ้าหมายความว่า เจ้าต้องการใช้นางล่อให้คนร้ายตัวจริงออกมาหรือ?”

ลั่วหลันยิ้มเยาะที่มุมปาก ก่อนจะหรี่ตามองด้วยสายตาเย็นชาแล้วเอ่ยว่า

“หม่อมฉันยังไม่รู้เลยว่าเจ้าแซ่หลิวนั่นต้องการฆ่าหม่อมฉันไปเพื่ออะไร ในเมื่อหลิ่วหรูเยียนคนนี้เกี่ยวข้องกับเขา เช่นนั้นก็ลองเก็บนางไว้ แล้วค่อย ๆ สืบสาวไปตามเงื่อนงำ เผื่อจะสาวไปถึงตัวคนบงการที่อยู่เบื้องหลังได้”

ได้ฟังดังนั้น เหลิ่งอวี้ก็ร้องอ้อ แล้วพยักหน้ากล่าวว่า

“คำพูดของเจ้าก็มีเหตุผลอยู่บ้าง ข้าเองก็รู้สึกว่าการแสดงของหลิ่วหรูเยียนผู้นี้ช่างไร้ฝีมือยิ่งนัก คนที่คิดสังหารเจ้ากลับเลือกนางมา ช่างน่าสงสัยยิ่งว่ามีจุดประสงค์อันใดกันแน่?”

สำหรับเรื่องนี้ ทั้งสองคนต่างก็ครุ่นคิดหาคำตอบไม่ออก จึงทำได้เพียงเฝ้าดูความเปลี่ยนแปลงไปก่อน

เมื่อพวกเขาทั้งสี่คนมาถึงตลาดใหญ่กลางเมืองหนิงหลัว ทุกคนต่างตกตะลึงกับภาพที่ปรากฏเบื้องหน้า ที่นี่เนืองแน่นไปด้วยผู้คน เสียงร้องเรียกและเสียงตะโกนขายของจากเหล่าพ่อค้าแม่ค้าดังเซ็งแซ่สลับกันไปมา ดังก้องเข้ามาในโสตประสาท

เหลิ่งอวี้จับมือนางไว้แน่น พลางมองดูฝูงชนอันคับคั่ง ก้มศีรษะลงกระซิบข้างหูนางเสียงเบาว่า

“จับมือข้าไว้แน่น ๆ” สีหน้าของเขาดูกังวลอยู่บ้าง

“หม่อมฉันไม่หายหรอก”

ลั่วหลันรู้สึกขบขัน ท่าทางของเขาดูราวกับกลัวว่านางจะหาย

เหลิ่งอวี้แย้มยิ้มบาง ๆ พลางกุมมือนางไว้ แล้วพึมพำกับตัวเองราวกับถอนหายใจว่า “คนเยอะเหลือเกิน ข้ากลัวว่าข้าจะหาย”

พูดจบ ทั้งสองก็จูงมือกันเดินฝ่าฝูงชนไป

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน