พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 233

โดยปกติแล้ว นางย่อมสามารถนำมีดผ่าตัดออกมาจากห้องผ่าตัด กรีดลงบนถุงใบนั้นให้ขาดวิ่น ก่อนจะแทงเข้าที่คนซึ่งแบกนางอยู่ และหลบหนีไปได้อย่างง่ายดาย ทว่า ในเสี้ยววินาทีนั้น นางกลับเปลี่ยนใจ ไม่อยากทำเช่นนั้นเสียแล้ว เพราะคาดเดาเอาเองว่า ชายที่กำลังแบกนางวิ่งอยู่นี้ หาใช่ผู้บงการตัวจริงไม่

หากอยากสืบให้รู้ว่าผู้ใดกันแน่ที่คิดปองร้ายนาง จำต้องไม่รีบร้อนหนีเอาตัวรอดไปก่อน อย่างไรเสีย หากมีอันตรายคืบคลานเข้ามา นางเพียงแค่หลบเข้าไปในห้องผ่าตัด ต่อให้เป็นเซียนเหาะเหินเดินอากาศ ก็มิอาจตามหานางเจอได้

เมื่อคิดได้ดังนี้ นางก็เก็บมีดผ่าตัดที่กำไว้แน่นในมือลงเสีย เฝ้ารออย่างเงียบงัน ดูว่าชายผู้นี้จะพานางไปที่ใด

ทางด้านหลังนั้นเอง เหลิ่งอวี้กับพวกอีกสองคน ได้แต่เพียงมองตามหลังชายสองคนที่แบกถุงใบหนึ่งเลี้ยวลับเข้าไปในตรอก แม้จะยังไม่แน่ใจว่านั่นคือหลันเอ๋อร์หรือไม่ หากแต่เขาย่อมมิอาจวางใจได้ ตราบใดที่ยังไม่ได้เห็นกับตา

พวกเขาจึงเร่งฝีเท้าติดตามไปอย่างกระชั้นชิด

เพียงชั่วครู่ ชายสองคนนั้นก็พาลั่วหลันเข้าไปในเรือนแห่งหนึ่ง ประตูรั้วส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดก่อนจะปิดลง ร่างของนางถูกโยนลงบนพื้น

ใช่ พวกเขาใช้วิธีโยน ก้นของนางกระแทกพื้นเจ็บแปลบ ดูเหมือนคนที่แบกนางมานี้ จะไม่รู้จักคำว่าทะนุถนอมเอาเสียเลย

ลั่วหลันสบถด่าด้วยความเจ็บปวด “พวกเจ้าเป็นคนหรือไม่ เบามือหน่อยไม่ได้รึอย่างไร?”

ทันใดนั้น ถุงผ้าที่คลุมศีรษะของนางก็ถูกกระชากออก ลั่วหลันเห็นชายผู้มีสีหน้าบึ้งตึงนั่งอยู่ตรงหน้านาง จึงแค่นหัวเราะเยาะหยันอย่างเย้ยหยัน

“เป็นเจ้าจริงด้วย?”

แท้จริงแล้ว บุรุษที่นั่งอยู่เบื้องหน้าลั่วหลันหาใช่ใครอื่น แต่คือหลิวเวยซึ่งหมายมั่นจะปลิดชีวิตนางเมื่อหลายวันก่อนนั่นเอง

ทว่ายามนี้ หลิวเวยหาได้หวาดเกรงว่านางจะจำตนได้ เพราะวันนี้ นางจำต้องตาย

เมื่อคิดว่าจะต้องลงมือสังหารหญิงสาวผู้นี้ ใจเขากลับบังเกิดความลังเลอยู่บ้าง ด้วยนางเป็นเพียงสตรี ยิ่งไปกว่านั้น ดูเหมือนว่าอวี้อ๋องและนางต่างมีใจสัมพันธ์อันดีต่อกัน หากเขาลงมือสังหารนางจริง นี่มิเท่ากับเป็นการผูกปมแค้นกับอวี้อ๋องหรอกหรือ?

แต่ราชโองการมิอาจขัดขืน เขาจึงได้แต่ภาวนาในใจ ขอเพียงอย่าให้อวี้อ๋องล่วงรู้ว่าเรื่องนี้เป็นฝีมือของเขาก็พอ

เมื่อคิดได้เช่นนี้ เขาก็ตอบกลับด้วยใบหน้าที่มืดมน แต่ท่าทางยังคงสงบนิ่งว่า

“ข้าเอง เราได้พบกันอีกแล้ว”

ลั่วหลันมองเขาด้วยแววตาที่ใสกระจ่าง แต่เย็นเยียบ หรี่ตาลงเล็กน้อย และถามอย่างเคร่งขรึมว่า

“ครั้งก่อนเจ้าลอบสังหารข้าไม่สำเร็จ ครั้งนี้จับตัวข้ามา ยังคิดจะฆ่าข้าอีกหรือ?”

“ถูกต้อง”

หลิวเวยพยักหน้าอย่างไม่ปิดบัง ทว่าจู่ ๆ แววตาของเขาก็ดูน่าเกรงขามยิ่งนัก ขณะที่ดวงตาหรี่ลงเพียงชั่วครู่ แม้จะมีความลังเลอยู่บ้าง แต่เขาก็แข็งใจเอ่ยกับนางด้วยน้ำเสียงเคียดแค้นว่า

“วันนี้เป็นวันตายของเจ้า ข้าก็แค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น อย่าได้โทษข้าเลย”

พูดจบ มือขวาของเขาก็ขยับกุมด้ามกระบี่แน่น แววตาพลันเยียบเย็นยะเยือก กระบี่ถูกชักออกจากฝัก ประกายสีเงินวาบผ่าน ทันใดนั้น ลั่วหลันก็เอ่ยถามขึ้นว่า

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน