พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 238

“เก็บของเถิด พรุ่งนี้เช้าตรู่ เราออกเดินทาง”

หลังจากทุกคนได้ยินคำพูดของเขา ต่างก็แยกย้ายไปเก็บข้าวของของตนเอง ส่วนเขานั้นเดินไปยังเรือนหลัง สถานที่ที่เขาเคยอาศัยอยู่มาสามปี

ที่นี่ ยังคงเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน ไม้เท้าที่หลันเอ๋อร์ทำให้เขายังคงอยู่ รถเข็นก็ยังอยู่ หากไม่มีหลันเอ๋อร์ เขาคงไม่อยากหวนนึกถึงอดีตตลอดสามปีนี้ แต่หลันเอ๋อร์ปรากฏตัวขึ้นที่นี่ ที่นี่จึงกลายเป็นความทรงจำอันแสนงดงามของเขา

เขาลูบไล้สิ่งของทุกชิ้นที่หลันเอ๋อร์เตรียมไว้ให้ หวนนึกถึงช่วงเวลาที่อยู่กับนาง นึกถึงฉากที่ได้พบนางครั้งแรก ทันใดนั้น หัวใจก็รู้สึกอบอุ่น น้ำตาใสสองสายไหลรินอาบแก้ม

เขาเคยสัญญากับนางว่าจะดูแลนางให้ดี แต่ตอนนี้กลับปล่อยให้นางต้องระหกระเหิน แม้แต่ถูกคนตามฆ่า

เมื่อคิดถึงคนที่ต้องการฆ่านาง ริมฝีปากของเหลิ่งอวี้ก็ปรากฏรอยยิ้มเย็นเยียบ แววตาผิดหวังอย่างรุนแรง

ในอดีต เขาคิดว่าเสด็จพ่อเพียงแค่ถูกบดบังดวงตา เขาเป็นพ่อที่ดี เป็นฮ่องเต้ที่ดี…

แต่ตอนนี้ เขากลับรู้สึกว่าเสด็จพ่อเป็นคนไร้หัวใจ เขาถึงกับส่งมือสังหารไปสังหารผู้หญิงที่เคยช่วยชีวิตลูกชายของเขาเอาไว้ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ยากเกินจะเข้าใจและน่าชิงชังอย่างยิ่ง

ในเวลานี้เอง ด้านนอกก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น จากนั้นก็ตามมาด้วยอากังที่วิ่งพรวดเข้ามา

“ท่านอ๋อง คน…คนในวังมาขอรับ”

เมื่อได้ยินดังนั้น แววตาอันดำขลับของเหลิ่งอวี้ที่แต่เดิมก็เย็นชาอยู่แล้ว พลันเยียบเย็นราวกับน้ำแข็ง ริมฝีปากพึมพำว่า

“พวกเขาช่างเคลื่อนไหวรวดเร็วเสียจริง”

ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบ หลิวสี่ก็รีบเดินเข้ามา เมื่อมาถึงตรงหน้า เขาพิจารณาเหลิ่งอวี้ตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างละเอียด จากนั้นก็เผยรอยยิ้มกว้างจนเห็นฟันที่ไม่ครบซี่

“อวี้อ๋อง ท่านยังคงสง่างามองอาจเหมือนเช่นเคย ฝ่าบาททรงรับสั่งให้ท่านเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ”

เหลิ่งอวี้ไม่สนใจคำเยินยอของผู้อื่น แต่หลิวสี่ในอดีตเคยดีต่อเขา อีกทั้งเขาก็ไม่ใช่คนปากหวานประจบสอพลอ สำหรับหลิวสี่แล้ว เขาก็ควรจะสุภาพบ้าง

“ได้ รบกวนกงกงนำทางด้วย”

ในเมื่อฮ่องเต้ทรงเรียกให้เขาเข้าเฝ้า เขาจะหลบก็หลบไม่พ้น สู้ไปพบเสียเลยดีกว่า จะได้ถือโอกาสแสดงจุดยืนของตนเอง ป้องกันไม่ให้เขาคิดสังหารลั่วหลันอีก

รถม้าในวังจอดรออยู่ด้านนอกประตู และดูเหมือนว่ามันจะถูกเตรียมไว้สำหรับเขา เสี่ยวหลิงจื่อและเสี่ยวซวงจื่อเดินตามมา ขณะที่เขากำลังจะก้าวขึ้นรถม้า เสี่ยวหนิงจื่อและเสี่ยวถานจื่อก็ไม่รู้ว่าวิ่งมาจากไหน รีบเดินเข้าไปและประสานมือทำความเคารพกล่าวว่า

“ท่านอ๋อง…”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน