พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 239

เขาค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน ยังคงก้มหน้าอยู่เช่นเดิม ฮ่องเต้เห็นดังนั้น จึงพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า

“เงยหน้าขึ้น ให้เราดูเจ้าหน่อย”

แววตาของเหลิ่งอวี้หดลงเล็กน้อย แววตาที่ก่อนหน้านี้ดูคมกริบราวกับหมาป่า กลับกลายเป็นว่างเปล่าไร้อารมณ์ในทันที เมื่อสบตากับฮ่องเต้ เขากลับแสดงท่าทีเรียบเฉย ไม่มีความยินดียินร้าย หรือแม้กระทั่งอารมณ์ใด ๆ บนใบหน้า

ฮ่องเต้สำรวจใบหน้าของเขา น้ำตาใสไหลอาบแก้มที่ดูชราลงไปเล็กน้อย เขาใช้สองมือจับที่แขนทั้งสองข้างของเขา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า

“อวี้เอ๋อร์ เจ้าผอมลงแล้ว”

“ผอมลงแล้วรู้สึกร่างกายเบาสบายขึ้นพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้หลับตาลงครึ่งหนึ่ง ฟังคำตอบของเขา น้ำตาที่ไหลรินออกมาอย่างต่อเนื่องนั้น ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความสำนึกผิดหรือเหตุใด

“เจ้ากำลังโกรธแค้นที่เสด็จพ่อโง่เขลาใช่หรือไม่?”

เขาปล่อยมือที่วางอยู่บนแขนของเขาโดยพลัน เดินไปที่ริมหน้าต่างช้า ๆ วางมือข้างหนึ่งบนกรอบหน้าต่าง และบีบขอบหน้าต่างไม้สีแดงนั้นอย่างหงุดหงิด

ในแววตาที่เย็นชาดุจน้ำแข็งของเหลิ่งอวี้ฉายแววเย้ยหยัน แต่ริมฝีปากกลับเอ่ยถ้อยคำที่ตรงกันข้ามกับใจ

“ลูกไม่โทษเสด็จพ่อ ลูกโทษเพียงตัวลูกเอง”

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น คิ้วของฮ่องเต้ขมวดแน่นขึ้น แววตาที่ล้ำลึกฉายแววละอายใจ เขาพูดพึมพำว่า

“เจ้าอย่าได้ตำหนิที่พ่อลงโทษเหลิ่งอวิ่นเบาเกินไปเลย พ่อมีเหตุผลที่ขมขื่นใจจริง ๆ!”

เหลิ่งอวี้แค่นเสียงเย็นชาในใจ แต่ปากกลับพูดอย่างเย็นชาและไม่ใส่ใจว่า

“ลูกมิกล้าตำหนิเสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะ”

เวลาหยุดนิ่งไปชั่วครู่ ฮ่องเต้เดินมาหยุดตรงหน้าเขาอีกครั้ง ตบไหล่เขาเบา ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและเป็นกันเองว่า

“อวี้เอ๋อร์ กลับมาช่วยงานพ่อเถิด ต้าหนิงต้องการเจ้า”

แม้ในน้ำเสียงของฮ่องเต้จะมีความอ่อนโยนอยู่บ้าง เหลิ่งอวี้กลับอยากจะหัวเราะ อยากจะหัวเราะออกมาดัง ๆ

เสด็จพ่อพูดว่าต้าหนิงต้องการเขา? คำพูดนี้เขาฟังแล้วรู้สึกขัดหูและน่าขันยิ่งนัก ตอนที่เขาถูกกักบริเวณในจวนอวี้อ๋องสามปี ตอนที่ขาของเขาถูกตอกตะปูเหล็กเข้าไป ตอนนั้นทำไมเขาถึงไม่คิดว่ายังมีบุตรชายผู้นี้อยู่?

แม้ในใจเขาจะคิดเช่นนี้ แต่ภายนอกเขายังคงตอบกลับอย่างสงบว่า

“ขออภัยเสด็จพ่อ ลูกไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับราชกิจมาหลายปีแล้ว ตอนนี้ลูกไม่มีความสามารถในการแยกแยะถูกผิด จึงไม่อาจช่วยงานเสด็จพ่อได้อีกต่อไป ลูกหวังเพียงว่าเสด็จพ่อจะลดตำแหน่งลูกเป็นเพียงสามัญชน และปล่อยให้ลูกได้ใช้ชีวิตอย่างคนธรรมดา”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน