พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 252

“เจ้า…หลิ่วเม่ย…”

หลิ่วเม่ยเอ๋อร์มองเขา แววตาเต็มไปด้วยความเคียดแค้น กัดฟันเอ่ยเสียงเย็นชาว่า

“เจิ้นหนานอ๋องช่างมีอำนาจบารมีเสียจริง! แม้แต่เด็กน้อยก็ยังไม่ละเว้นรึ?”

คำถามของนางทำเอาผู้คนในที่นั้นอดไม่ได้ที่จะหวาดเสียวแทนนางอีกครั้ง ทว่าลั่วหลันกลับรู้สึกสงสัย หรือว่าหลิ่วเม่ยกับเหลิ่งจื่ออันผู้นี้จะรู้จักกัน?

ร่างของเหลิ่งจื่ออันโอนเอน มองนางด้วยสีหน้าตกตะลึง จากนั้นหันไปมองเสี่ยวจื้อที่นอนคว่ำอยู่บนพื้น

“เด็กคนนี้?”

หลิ่วเม่ยยืนขวางหน้าเสี่ยวจื้ออย่างไม่ลังเล “เด็กคนนี้เป็นของข้า ไม่เกี่ยวข้องกับผู้ ถ้าท่านจะโบย ก็โบยข้าเถิด!”

ฉากนี้ทำให้ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นตกตะลึง ต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่ก หันไปมองหลิ่วเม่ยที หันไปมองเหลิ่งจื่ออันที

เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ผุดขึ้นบนหน้าผากของเหลิ่งจื่ออันโดยไม่ทราบสาเหตุ เขารู้สึกได้ว่าหัวใจเต้นรัว รู้สึกว่าตัวเองชาไปทั้งตัวแล้ว

หญิงสาวผู้นี้ เขาตามหามาหลายปีก็ไม่พบ ไม่คิดว่าจะได้พบเจอที่นี่ แล้วจะไม่ให้เขาตื่นเต้นได้อย่างไร?

หลิ่วเม่ยเอ๋อร์ก้าวไปข้างหน้า ประคองเสี่ยวจื้อขึ้นมาจากพื้น นางสัมผัสศีรษะของเสี่ยวจื้อด้วยความเจ็บปวดใจ ถามพร้อมน้ำตาคลอเบ้าว่า

“ตกใจกลัวมากเลยใช่ไหม?”

เสี่ยวจื้อส่ายหน้าอย่างแรง เขาเงยหน้ามองหลิ่วเม่ยเอ๋อร์ ถามอย่างไม่เข้าใจว่า

“ท่านแม่ ท่านรู้จักเขาหรือขอรับ?”

หลิ่วเม่ยเอ๋อร์ไม่ตอบ แต่กลับมองเขาด้วยสายตาชิงชัง กัดฟันกรอด ตะโกนด้วยความโกรธว่า

“ไม่รู้จัก แม่จะไปรู้จักคนใจคอโหดเหี้ยมอำมหิต ขนาดเด็กเล็ก ๆ ยังไม่ยอมเว้นได้อย่างไรกัน”

“เม่ยเอ๋อร์...”

ในทันใดนั้นเอง เหลิ่งจื่ออันก็เปลี่ยนท่าทีเย่อหยิ่งเมื่อครู่เป็นอ่อนโยนลง น้ำเสียงเบาลง เอ่ยกับหลิ่วเม่ยเอ๋อร์ที่อยู่ตรงหน้าว่า

“เจ้า... สบายดีหรือ? ไม่ได้พบกันหลายปี เจ้า... ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด”

จากน้ำเสียงและแววตาที่สื่อออกมา ราวกับว่าพวกเขาเคยรู้จักกันมาเนิ่นนานในอดีต ลั่วหลันจึงสั่งให้อากังพาคนรับใช้ออกไปให้หมด ส่วนเหลิ่งจื่ออันก็เลิกจู้จี้กับทิศทางของบ้าน แล้วยอมเข้าไปพักในเรือนปีกตะวันตก

เขาพยายามจะเรียกหลิ่วเม่ยที่กำลังจูงมือเสี่ยวจื้อเดินจากไป แต่นางเพียงแค่หันหลังให้ ไม่แม้แต่จะชายตามองเขา

แม้ลั่วหลันจะรู้สึกได้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างหลิ่วเม่ยและเหลิ่งจื่ออันนั้นผิดแผกจากปกติ แต่นางก็เลือกที่จะไม่ซักไซ้ไล่เลียง เพราะคิดว่านี่เป็นเรื่องส่วนตัวระหว่างคนทั้งคู่ ตราบใดที่อีกฝ่ายไม่เอ่ยปาก นางก็ไม่ควรถาม

เมื่อกลับถึงห้อง หลิ่วเม่ยก็รีบเก็บข้าวของเตรียมพาลูกชายออกจากที่นี่ เสี่ยวจื้อยืนพิงผนังด้วยใบหน้าบึ้งตึง ปากเล็ก ๆ บ่นพึมพำว่า

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน