พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 253

“รีบบอกข้ามา เด็กคนนี้ใช่ลูกของข้าหรือเปล่า?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสี่ยวจื้อก็มองหลิ่วเม่ยด้วยความไม่เข้าใจ หลิ่วเม่ยจึงรีบพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงเย็นชาอีกครั้งว่า

“เสี่ยวจื้อ เจ้าออกไปก่อน เดี๋ยวแม่จะตามไป”

แม้ว่าเสี่ยวจื้อจะไม่เต็มใจ แต่เขาก็รู้ว่าเรื่องของผู้ใหญ่ เขาฟังไม่เข้าใจ ในเมื่อแม่อยากให้เขาออกไป ก็คงไม่อยากให้เขาได้ยิน

ดังนั้น เขาจึงตอบรับเสียงอ่อย ก่อนจะหันหลังเดินออกไป

สายตาของเหลิ่งจื่ออันจ้องมองแผ่นหลังของเขาตลอดเวลา จนกระทั่งเขาหายลับไปที่ประตู เขาจึงละสายตาออกมา และในวินาทีที่หลิ่วเม่ยหันกลับมา เขาก็ตรงเข้าไปโอบกอดนางทันที

“เม่ยเอ๋อร์ ข้าผิดไปแล้ว เจ้าอย่าเป็นแบบนี้เลยได้ไหม?”

“ปล่อยข้า”

หลิ่วเม่ยหันหลังให้เขาอย่างเย็นชา พยายามดิ้นรนให้หลุดจากอ้อมกอดของเขา แต่เรี่ยวแรงของเขากลับมากมายนัก

“เม่ยเอ๋อร์ ข้าผิดไปแล้ว ตอนนั้นเป็นความผิดของข้าเอง เจ้าให้อภัยข้าเถอะ ตลอดหลายปีมานี้ ข้าคิดถึงเจ้าแทบขาดใจ เจ้าจะใจร้ายเพียงนี้เชียวหรือ?”

“หึ!”

หลิ่วเม่ยเปล่งเสียงออกมาเพียงคำเดียว จากนั้น นางก็ออกแรงโดยพลัน ตอนที่เขาไม่ทันระวังตัว นางจึงสลัดหลุดจากอ้อมกอดของเขา และรีบถอยห่างจากเขาทันที

นางจ้องมองเขาด้วยสายตาเย็นชา ไร้ซึ่งความรู้สึกใด ๆ ทั้งสิ้น

ในขณะที่เหลิ่งจื่ออันค่อย ๆ เดินเข้าไปหานาง ทันใดนั้นนางก็ดึงปิ่นปักผมออกจากศีรษะ จ่อไปที่ลำคอของตัวเอง แล้วตะโกนด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า

“อย่าเข้ามา ไม่เช่นนั้นข้าจะตายให้ดู”

เมื่อเห็นท่าทางตื่นตระหนกของนาง เหลิ่งจื่ออันก็รีบหยุดฝีเท้า ยกมือขึ้นห้ามปรามนางอย่างลนลาน

“อย่า... เม่ยเอ๋อร์ ข้าไม่ขยับ เจ้าอย่าทำอะไรผลีผลาม รีบวางลง รีบวางลง”

“ไสหัวออกไป”

นางตะคอกใส่เขาด้วยน้ำเสียงที่เข้มงวดอย่างยิ่ง เหลิ่งจื่ออันผู้หยิ่งผยองเมื่อครู่นี้ กลับกลายเป็นเหมือนกระต่ายน้อยที่ตื่นตระหนกในทันใด

“เม่ยเอ๋อร์……เจ้าต้องการอะไรกันแน่? บอกข้ามา เสี่ยวจื้อใช่ลูกชายของข้าหรือไม่? เขาใช่ลูกชายของข้าหรือไม่?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน