พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 255

แต่ทันทีที่นางลืมตาขึ้น นางก็ตกตะลึงกับภาพที่เห็นตรงหน้า

เวลานี้ เบื้องหน้าของนาง ปรากฏแสงระยิบระยับมากมายกะพริบไปมา คล้ายกับดวงตาที่เปล่งประกายระยิบระยับ

“งามเหลือเกิน! ท่านพี่ ท่านไปหาหิ่งห้อยมากมายขนาดนี้มาจากที่ใดกัน?”

เมื่อได้ยินดังนั้น เหลิ่งอวี้อดไม่ได้ที่จะแอบหัวเราะอยู่ในใจ เพื่อที่จะจับหิ่งห้อยเหล่านี้ เมื่อคืนเสี่ยวหลิงจื่อใช้เวลาเกือบทั้งคืน อันที่จริงเขาอยากจะไปจับเอง แต่ช่วงนี้มีเรื่องยุ่งเกินไปจริง ๆ

แสงสว่างจากหิ่งห้อยเหล่านี้ส่องกระทบกับสร้อยคอทับทิมขนาดเล็กและประณีตที่หน้าอกของนาง แสงสีแดงที่สะท้อนออกมา ทำให้ห้องสว่างไสวอย่างผิดปกติ

นางค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนและเอื้อมมือไปสัมผัสหิ่งห้อยเหล่านั้น ทว่าพวกมันกลับหลบหลีกด้วยท่วงท่าที่ว่องไว แสงวับวาวที่เดี๋ยวปรากฏเดี๋ยวเลือนรางส่องกระทบใบหน้า เผยให้เห็นรอยยิ้มอันอ่อนโยนงดงามของนางได้อย่างชัดเจน

เมื่อเห็นนางยิ้มพลางแหงนหน้าขึ้นมอง เหลิ่งอวี้อดใจไม่ไหวที่จะโอบกอดนางจากด้านหลัง คางของเขาวางอยู่บนไหล่ของนาง ทั้งคู่มองดูหิ่งห้อยเหล่านี้ด้วยกัน ปากของเขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“หลันเอ๋อร์ นี่เป็นปีใหม่แรกที่เราได้อยู่ด้วยกัน ข้าอยากจะมอบของขวัญพิเศษให้กับเจ้า แต่เจ้าเคยบอกว่าเจ้ามาจากอีกโลกหนึ่ง ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าสิ่งใดจะคู่ควรกับเจ้า แมลงตัวน้อยเหล่านี้เคยเป็นเพื่อนร่วมทางของข้าในระหว่างการเดินทัพ ข้านำพวกมันมามอบให้เจ้า เจ้าชอบหรือไม่?”

ลั่วหลันเม้มริมฝีปาก แก้มของนางแดงระเรื่อ นางพยักหน้าอย่างแรง พร้อมกับยิ้มและเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ชอบเพคะ แมลงตัวเล็กเหล่านี้เหมือนกับภูติน้อยนับไม่ถ้วน ทำให้ผู้คนมีความฝันและความหวังมากมาย”

“ชอบก็ดีแล้ว ข้าเองก็ชอบแมลงตัวเล็กที่เรืองแสงได้เหล่านี้มาก จำได้ว่าตอนที่ข้าติดตามพ่อไปสนามรบครั้งแรก ตอนนั้นเดินในตอนกลางคืน ข้ารู้สึกกลัวมาก แล้วข้าก็ได้เห็นแมลงตัวเล็กที่เปล่งแสงแวววาวเหล่านี้ พวกมันบินนำทางให้ข้าอยู่ข้างหน้า จิตใจของข้าก็พลันสว่างไสวขึ้นมาทันที”

ระหว่างที่พูด เขาก็ลูบสร้อยคออัญมณีที่หน้าอกของนางเบา ๆ และพูดว่า

“ของที่หยาบเกินไป ไม่คู่ควรกับหลันเอ๋อร์ของข้า สร้อยคอทับทิมนี้ข้าสั่งให้คนทำขึ้นมาเป็นพิเศษ เล็กและประณีต สวมอยู่บนคอของเจ้า ช่างงามนัก”

คำพูดจบ เขาก็ขยับปากไปชิดหลังหูของนาง จูบเบา ๆ ที่ตรงนั้นหนึ่งที พลางเอ่ยอย่างอ่อนโยนว่า

“หลันเอ๋อร์ วันนี้เป็นวันสุดท้ายของปีแล้ว ข้าอยากให้มันพิเศษกว่าที่เคย ได้หรือไม่?”

ลั่วหลันยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย เผยรอยยิ้มที่ทั้งเย้ายวนและมีเสน่ห์ ผ่านแสงสว่างที่เปล่งออกมาจากหิ่งห้อย เขาเห็นว่าหน้าของนางนั้นแดงก่ำไปจนถึงใบหู

ใบหน้าของเขาแนบชิดอยู่กับแก้มของนาง สัมผัสได้ถึงความร้อนผ่าว ราวกับลูกผิงกั่วสีแดงสด จนเขาอดใจไม่ไหวอยากจะลองชิมดูสักคำ

เขาหันหน้าไปประชิดริมฝีปากใกล้กับใบหูของนาง และจุมพิตลงไปอีกครั้ง เขารู้สึกได้ในทันทีว่าไม่อาจหักห้ามอารมณ์นี้ได้อีกต่อไป นางหันกลับมาอย่างรวดเร็ว โดยที่เขายังไม่ทันตั้งตัว นางโอบแขนรอบคอเขาอย่างกะทันหัน และจูบลงบนริมฝีปากของเขาอย่างเร่าร้อน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน