พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 257

นับตั้งแต่วันที่เขาสถาปนาตนเป็นอ๋อง ก็ยังไม่เคยมีใครกล้าพูดกับเขาแบบนี้ แต่ตอนนี้ ผู้หญิงบ้านนอกคนนี้กลับกล้ามาตำหนิเขา? นี่มัน... นี่มันน่าโมโหเกินไปแล้ว

เมื่อเห็นทั้งสองฝ่ายยืนประจันหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร เหลิ่งอวี้จึงรีบก้าวออกมาประสานมือคารวะต่อเหลิ่งจื่ออัน พลางกล่าวว่า

“เสด็จอา คำพูดของหลันเอ๋อร์อาจจะฟังดูห้วนไปสักหน่อย แต่ก็มีส่วนที่ถูกอยู่บ้าง อวี้เอ๋อร์คิดว่า ถึงแม้เสี่ยวจื้อจะเป็นบุตรชายของท่าน แต่เขาก็ต้องระหกระเหินอยู่ข้างนอกมาตั้งแต่เกิด คงจะยังไม่ได้กลับคืนสู่ตระกูลอย่างเป็นทางการ ดังนั้นการเข้าร่วมงานเลี้ยงฉลองปีใหม่ในวันนี้อาจจะยังไม่เหมาะสมนัก อย่างไรเขาก็ยังเป็นเพียงเด็กน้อย สำหรับเขาแล้ว ท่านก็เป็นเพียงคนแปลกหน้า การจะเกลี้ยกล่อมให้เขาเรียกท่านว่าพ่อได้นั้น คงมิใช่เรื่องที่จะสำเร็จได้ในชั่วข้ามคืน เรื่องนี้ เห็นทีคงต้องค่อยเป็นค่อยไปจะดีกว่า ตอนนี้ก็จวนได้เวลาแล้ว พวกเราควรรีบเตรียมตัวเข้าวังกันเถิด”

คำพูดของเหลิ่งอวี้ ทำให้เหลิ่งจื่ออันที่กำลังจะบันดาลโทสะ สงบสติอารมณ์ลง

คำพูดของเหลิ่งอวี้มีเหตุผล เขาเองที่หุนหันพลันแล่นเกินไป มัวแต่คิดจะพาเสี่ยวจื้อเข้าวังเพื่อเชิดหน้าชูตา แต่กลับลืมไปว่าเด็กคนนั้นยังไม่ยอมรับเขาเป็นพ่อเลย

ดังนั้น เขาจึงเหลือบมองเสี่ยวจื้อแวบหนึ่ง แล้วก็หันมาจ้องมองลั่วหลันอย่างดุดัน ก่อนจะสะบัดแขนเสื้อ แล้วตะโกนเสียงดังว่า

“ใครก็ได้ มาเปลี่ยนชุดให้ข้า เตรียมตัวเข้าวัง”

พูดจบ เขาก็เดินจากไปอย่างรวดเร็ว มุ่งหน้าไปยังเรือนปีกตะวันตก ซึ่งเป็นที่พักของเขา

เหลิ่งอวี้และลั่วหลันกล่าวทักทายกัน แล้วก็แยกย้ายไปเปลี่ยนชุดเพื่อเข้าวัง

เมื่อเห็นพวกเขาไปแล้ว หลิ่วเม่ยก็รีบลุกขึ้นจากพื้น นางเดินมาหาลั่วหลัน เช็ดน้ำตาบนใบหน้า แล้วพูดเบา ๆ ว่า

“ขอบคุณหวังเฟยที่ช่วยพูดแทนข้าเมื่อครู่ เพียงแต่...เพียงแต่ว่าเขาเป็นคนใจแคบนัก ท่านพูดจาบจ้วงเขาเช่นนี้ เขาคงไม่ยอมเลิกราโดยง่ายเป็นแน่”

ลั่วหลันลูบศีรษะเสี่ยวจื้อ พลางเม้มริมฝีปากและยิ้มกล่าวว่า

“ไม่เป็นไรหรอก นับตั้งแต่เขาเข้ามาในจวน เขาก็มิใคร่พอใจข้าอยู่แล้ว ไม่ว่าข้าพูดหรือไม่ ก็ล้วนไม่มีความแตกต่าง อีกอย่าง ข้ากล่าวแต่ความจริงทั้งสิ้น ไม่ว่าเขาจะรับฟังหรือไม่ อย่างน้อยก็ต้องให้เขารับรู้ถึงเหตุผลนี้”

หลิ่วเม่ยน้ำตาคลอเบ้า ยกผ้าซับขึ้นเช็ดน้ำตาเอ่ยเสียงแผ่วว่า

“ข้าคิดว่าพวกเราจะอยู่กันอย่างสงบสุขเช่นนี้ไปชั่วชีวิต ข้าคิดว่าเขาจะไม่มาเมืองหลวงอีกตลอดกาล ใครจะคาดว่าเขากลับมา แถมยังเข้ามาอยู่ในจวนอ๋องเสียได้ ดูท่าแล้วทั้งหมดล้วนเป็นลิขิตสวรรค์ ชะตาชีวิตกำหนดไว้เช่นไร ก็ยากที่จะหลีกหนีพ้นได้”

เมื่อได้ฟังดังนั้น ลั่วหลันจึงยกมือขึ้นตบไหล่ของนางเบา ๆ พลางเอ่ยปลอบประโลมว่า

“เมื่อหนีไม่พ้น ก็อย่าหนีเลย อย่างไรเสียเขาก็เป็นพ่อแท้ ๆ ของเสี่ยวจื้อ หากพบกันเข้า เขาคงยอมสู้จนตัวตายเพื่อพาพวกท่านกลับไป แทนที่จะขัดขืนเขาอย่างสุดกำลัง สู้ลองให้โอกาสเขาดูเถิด บางทีเมื่อพวกท่านกลับไปแล้ว เขาอาจเปลี่ยนแปลงไปจนไม่เหมือนเดิมก็เป็นได้?”

คำพูดของนางทำให้หลิ่วเม่ยชะงักงัน นางพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า

“ข้าจะลองตรองดูตามที่ท่านพูด ค่ำมากแล้ว หวังเฟยไปเปลี่ยนชุดเถิด”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน