พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 261

ทันทีที่พูดออกไป ทุกคนในที่นั้นก็ตกตะลึง ใบหน้าแดงเรื่อของอวี๋เฉี่ยวเฉี่ยวพลันซีดลง

อวี๋เฉี่ยวเฉี่ยวฟังออกว่า เหลิ่งอวี้คนนี้หลงใหลอวี้หวังเฟยของเขามากเหลือเกิน พลันรู้สึกริษยาในใจ ปานมีบางอย่างฉีกทึ้งหัวใจ รู้สึกเจ็บปวดรวดร้าว

เหลิ่งอวี้เพิ่งพูดจบ อู๋หยวนจางกลับสบถเสียงเย็นชา เลิกคิ้วพูดอย่างดูหมิ่นดูแคลน

“มิน่าอวี้อ๋องเป็นห่วงมาก ได้ยินมาว่าอวี้หวังเฟยมาจากชนบท หนังสือคงรู้จักไม่กี่ตัวกระมัง! ไม่คอยดูแลใกล้ชิดไม่ได้ ถ้าหลงทาง เกรงว่าจะหาทางกลับบ้านไม่ถูก”

เมื่อได้ยินคำพูดเสียดสีของเขา เหลิ่งอวี้ก็รีบมองไปที่ลั่วหลัน เกรงว่านางจะไม่พอใจ เมื่อเห็นว่าสีหน้าของนางเรียบเฉย เหลิ่งอวี้ก็ตอกกลับว่า

“ข้าไม่เข้าใจจริงๆ ราชครูอู๋เป็นผู้อาวุโสพูดจาดูแคลนกับคนรุ่นลูกรุ่นหลานได้ แม้ว่าหวังเฟยของข้าจะมีชาติกำเนิดยากจน แต่ความสามารถของนางก็มิได้ด้อยไปกว่ากุลสตรีที่มีชาติตระกูล อีกอย่าง สถานะของนางในใจข้าไม่มีใครเทียบเทียมได้ ไม่ว่าข้าอยู่ที่ใด นางจะอยู่ที่นั่น ข้าต้องเห็นนางตลอดเวลาถึงจะรู้สึกสบายใจ”

ไม่ต้องสงสัยว่าคำพูดของเขาหมายให้ฮ่องเต้และทุกคนที่นั่นฟัง เขาไม่อยากให้คนเหล่านี้ดูถูกหลันเอ๋อร์อีกในภายหน้า เขาต้องการให้ทุกคนรับรู้ว่า ไม่ว่าหลันเอ๋อร์จะมีชาติกำเนิดเยี่ยงไร นางสำคัญที่สุดในใจของตนเองเสมอไป ไม่มีใครทัดเทียมได้

แต่ทันทีที่เขาพูดเช่นนี้ ไม่เพียงแต่ฮ่องเต้จะสีหน้าบึ้งตึง สีหน้าฉางกุ้ยเฟยก็บูดบึ้ง

ทว่าเหลิ่งอวี้ไม่มองพวกเขาอีกต่อไป กลับมองตรงไปที่ลั่วหลัน คลี่ยิ้มให้นาง วางมือบนมือของนาง แววตาที่เปี่ยมความรักและความเสน่หาช่างน่าอิจฉาตาร้อนเสียเหลือเกิน

"ฮึ่ม!"

ราชครูอู๋ฮึดฮัดเก่งมาก ทันทีที่เขาส่งเสียง สายตาทุกคู่ก็หันมามอง

เขาไม่สนใจสายตาของคนอื่น ขึ้นเสียงอย่างเย็นชา

“สาวบ้านนอกคอกนา รู้จักแต่ทำเล่ห์กลตื้นๆ แค่การแสดงชั้นต่ำในงานเลี้ยงวันเกิดพระสนมฉางกุ้ยเฟย จะเรียกว่ามีความสามารถได้อย่างไรกัน”

เหลิ่งอวี้โกรธจนหน้าเขียว ลั่วหลันเกรงว่าเขาจะโกรธ รีบดึงมือเขากระซิบเกลี้ยกล่อม

“ท่านพี่ อย่าไปถือสาเขา มีคนมองดูเราเยอะแยะนะเพคะ”

สีหน้าเหลิ่งอวี้ผ่อนคลายลงหน่อยเมื่อได้ยินคำปลอบของนาง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน