พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 263

“ทำไมอวี้อ๋องต้องโกรธขนาดนั้น เรื่องนี้ข้าผิดก่อน ไม่ควรขอให้อวี้หวังเฟยเต้นระบำ ทำให้อึดอัดใจชัดๆ อวี้อ๋องและอวี้หวังเฟยโปรดให้อภัย”

เหลิ่งจื่ออันโบกมือฮึดฮัด

“ฮึ่ม! เด็กสาวบ้านนอกคอกนา นอกจากสับไม้ ทำอาหาร เลี้ยงหมู ยังจะมีปัญญาทำอะไรได้อีก ทำให้ตระกูลเหลิ่งต้องอับอายขายหน้า”

บัดนั้น ฮ่องเต้ที่เฝ้าดูเหตุการณ์ทั้งหมดนี้สีหน้าบอกบุญไม่รับ อยากจะบันด่าลโทสะ แต่ติดที่มีพวกฟานอ๋องอยู่ด้วย จึงระงับโทสะยกมือขึ้น

“ทุกคนหยุดโต้เถียงกันได้แล้ว ในเมื่อพวกเจ้ารู้ชาติกำเนิดของอวี้หวังเฟยแล้ว อย่าทำให้นางลำบากใจดีกว่า อวี้เอ๋อร์ อีกประเดี๋ยวอิ่มแล้ว ให้รถส่งนางกลับไปแล้วกัน”

เมื่อฮ่องเต้พูดเช่นนี้ ไม่เพียงแต่เหลิ่งอวี้ที่สีหน้าบอกบุญไม่รับ แต่เพลิงโทสะของลั่วหลันที่สะกดไว้ตลอดก็ลุกโชนเต็มที่

เดิมทีนางคิดจะกินอาหารค่ำส่งท้ายปีเก่าเงียบๆ ที่นี่ จากนั้นกลับไปนอนกอดสามีรูปหล่อของตนเองอย่างมีความสุข

แต่นึกไม่ถึงตนเองนั่งเงียบๆ ยังถูกรุมใส่ความ คนพวกนี้ตั้งใจจ่อหอกใส่นาง ถ้านางยังคงทนอยู่ต่อไป นางคงรู้สึกผิดต่อมนุษย์ในศตวรรษที่ยี่สิบห้ามาก

ดังนั้น นางจึงยืนขึ้นโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น มองอู๋หงที่ไม่ยอมลดราวาศอก นางรู้ว่าอู๋หงคับแค้นนางเพราะรัชทายาทเหลิ่งอวิ่น

นางเหลือบมองเหลิ่งจื่ออันแวบหนึ่ง เจิ้นหนานอ๋องผู้นี้อาจจะไม่พอใจตนเองเพราะเสี่ยวจื้อ หรือเป็นเพราะไม่พอใจที่นางเป็นคนบ้านป่าเมืองเถื่อน

แต่ไม่ว่าอย่างไร นางก็ไม่ควรปล่อยให้คนพวกนี้ดูถูกดูแคลน เพราะถ้าพวกเขาดูถูกตนเอง ก็เท่ากับดูถูกเหลิ่งอวี้

นางทนได้ แต่นางไม่อยากให้ผู้ชายของนางติดอยู่ในวังวนนี้

จากนั้นนางก็มองดูฮ่องเต้ เลิกคิ้วนิดหนึ่ง พลันที่กลอกตา นางก็ทำความเคารพ

“ทูลฝ่าบาท ในเมื่อมีคนต้องการเห็นหม่อมฉันสุ่ยลั่วหลันเป็นตัวตลก ไม่มีเหตุผลที่หม่อมฉันจะหลบหนี หม่อมฉันสาวบ้านนอกมีความสามารถไม่มากนัก แต่หม่อมฉันรับคำท้าของใครก็ได้ พิณหมากล้อมอักษรวิจิตรภาพวาด แม้ว่าหม่อมฉัน...จะรู้ไม่คล่อง แต่ก็พอรู้อยู่บ้าง ท่านอ๋อง แม่ทัพ หรือสตรีคนใดที่ท้ากับหม่อมฉันได้ ขอแค่แพ้ข้อใดข้อหนึ่ง หม่อมฉันลั่วหลันจะยอมรับความพ่ายแพ้ นับจากนี้ไม่เข้ามาเหยียบในวังแห่งนี้อีกเพคะ"

ทันทีที่นางพูดเช่นนี้ ใบหน้าของเหลิ่งอวี้ก็เย็นชาลงทันที เขาลุกขึ้นดึงมือของลั่วหลัน กระซิบอย่างไม่พอใจ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน