หลังจากกล่าวเช่นนั้น เขาก็ถอนหายใจยาวๆ แล้วกล่าวต่อไปว่า
“บอกข้ามาสิว่าเจ้าอยากให้ข้าทำอะไร ข้าจะยอมทำตามเงื่อนไขของเจ้า”
ดูเหมือนว่าเขาจะตัดสินใจได้ดีมากที่พูดแบบนี้ คิ้วของลั่วหลานขยับ ความบันเทิงที่บรรยายไม่ได้ปรากฏขึ้นในดวงตาของนาง
นางเหลือบมองเหลิ่งอวี้ กระพริบตาจากนั้นเม้มริมฝีปากด้วยความเขินอาย
“เรื่องนี้จัดการได้ยากเหมือนกับที่เสด็จอาพูดไว้ เสี่ยวจื้อเป็นคนดื้อรั้นเหมือนลา แต่เขาเป็นคนดี เขาจะไม่ทนต่อสิ่งใดๆ ที่มืดมนในสายตาของเขาอย่างแน่นอน ดังนั้นข้าคิดว่าตราบใดที่เสด็จอาสัญญากับข้า ข้าคิดว่าข้าอาจโน้มน้าวใจเขาได้”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เหลิ่งจื่ออันก็อดไม่ไหว
“ตราบใดที่เจ้าสามารถโน้มน้าวเขาได้ ข้าก็สามารถทำให้เจ้าได้ทุกสิ่ง”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของลั่วหลานก็เป็นประกายด้วยความยินดี นางกะพริบตาสองสามครั้งก่อนจะกล่าวด้วยความยินดี
“ตราบใดที่เสด็จอาสัญญากับข้าว่าเขาจะไม่เป็นศัตรูของฝ่าบาทไม่สมคบคิดกับตระกูลอู๋ ข้าก็มีเหตุผลที่จะโน้มน้าวเสี่ยวจื้อได้”
“บังอาจ”
คำพูดของนางทำให้ใบหน้าของเหลิ่งจื่ออันแดงก่ำด้วยความโกรธทันที ท้ายที่สุดแล้ว สองสิ่งนี้คือสิ่งที่เขารู้สึกผิดมากที่สุด เขาคิดว่าเขาทำมันได้อย่างสมบูรณ์แบบแล้ว แต่ตอนนี้เมื่อนางชี้แจงให้เขาเห็นด้วยตนเอง เขาจะไม่โมโหได้อย่างไร?
เขามองลั่วหลาน เอ่ยด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด
“เจ้าหมายความว่าอย่างไร? ข้า เหลิ่งจื่ออันได้รักษาสัญญาและไม่ได้เหยียบย่างเมืองหลวงมานานถึงยี่สิบปีแล้ว ข้ายังจงรักภักดีไม่เพียงพออีกหรือ? พ่อลูกตระกูลอู๋เป็นขุนนางที่จงรักภักดี ข้าใกล้ชิดกับพวกเขาทำไมถึงกลายเป็นสมคบคิดล่ะ?”
ใบหน้าของลั่วหลานเคร่งขรึมและเขาตอบโดยไม่เกรงกลัว
“ใครบ้างในราชสำนักที่ไม่รู้ถึงความทะเยอทะยานของพ่อลูกตระกูลอู๋? ถ้าพวกเขาไม่ต้องการอะไรจากท่าน พวกเขาจะเข้าใกล้ท่านหรือ? อู๋หงได้ไปเยี่ยมจวนเจิ้นหนานของท่านหลายครั้ง เจตนาของเขาชัดเจนขนาดนั้น ท่านคิดว่าคนอื่นไม่รู้หรือ?”
ทุกๆ คำที่นางพูดนั้นคมกริบเหมือนมีด ทำให้เหลิ่งจื่ออันสั่นสะท้านด้วยความกลัว
เขาขมวดคิ้วมองนาง ก่อนจะเอ่ยทีละคำ
“ทำไมเจ้าต้องสงสัยตระกูลอู๋”
“เหอะ!”



VERIFYCAPTCHA_LABEL
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย
บทที่เคยปลดล็อกด้วยเหรียญไปแล้ว ทำไมกลับมาอ่านซ้ำไม่ได้...
เติมเหรียญแล้วแต่ปลดล็อกไม่ได้...