หลังจากพูดจบ นางมองเสี่ยวจื้อด้วยสีหน้าเคร่งขรึม พูดอย่างจริงจังอีกครั้งว่า
“เขาสัญญาไว้กับข้าว่า ตราบใดที่เจ้ายอมรับเขาเป็นพ่อของเจ้า เขาจะกลับไปยังอวิ๋นหนานของเขา หลังจากนั้นจะไม่คบค้าสมาคมกับพ่อลูกตระกูลอู๋อีก การที่เจ้าทำเช่นนี้ ถือว่าได้สร้างคุณงามความดีอย่างใหญ่หลวงเพื่อความมั่นคงของเเคว้นต้าหนิง”
เมื่อพูดจบ บรรยากาศก็เงียบลงทันที ใบหน้าของเสี่ยวจื้อก็ซีดเผือด มือทั้งสองข้างก็บีบนวดกันไปมา ท่าทางเป็นกังวล
“เสี่ยวจื้อ…” หลิ่วเม่ยเหลือบมองลั่วหลัน เเละเรียกเสี่ยวจื้อเบาๆ “เจ้าเป็นอะไร”
น้ำตาหลายหยดไหลออกจากหางตาของเสี่ยวจื้อ จากนั้นก็ไหลลงมาเป็นสาย
ลั่วหลันยกมือขึ้นลูบศรีษะของเขา ถามเสียงเบาๆว่า
“เสี่ยวจื้อ เจ้ากังวลอะไร บอกพี่สาวได้ไหม พี่สาวจะช่วยเจ้าหาทาง”
เสี่ยวจื้อเงยหน้าขึ้น มองนางอย่างเหม่อลอย เม้มปากแน่นเเละพึมพำว่า
“พี่สาว ถ้าข้ายอมรับเขาเป็นพ่อของข้า ข้าต้องตามเขากลับไปอวิ๋นหนานใช่ไหม”
“น่าจะเป็นเช่นนั้น”
“เเต่ข้าไม่อยากกลับไป ข้าไม่แยกจากอาจารย์เเละพี่สาว ข้ายังไม่ได้เรียนวิชาจากอาจารย์เลย”
คำพูดของเสี่ยวจื้อทำให้ลั่วหลันประหลาดใจมาก เขาเป็นกังวลเรื่องนี้ เเต่นางไม่สามารถรับปากเขาได้จริงๆ
ดังนั้นนางทำได้เพียงถอนหายใจ เเละพูดอย่างจนปัญญาว่า
“เรื่องนี้พี่สาวช่วยเจ้าไม่ได้ เจ้าไม่ได้อยู่ในที่แห่งนี้แต่แรก หากเจ้าจากไป อาจารย์ของเจ้าก็คงจะอาลัยอาวรณ์เจ้า เเต่ถ้าเจ้าไม่ยอมรับพ่อคนนี้ เขาจะกลายเป็นศัตรูกับอาจารย์ของเจ้า เเละเป็นศัตรูกับเเคว้นต้าหนิง อีกทั้งเขาจะใช้วิธีการทุกวิถีทางเพื่อพาเจ้ากลับไป ถึงตอนนั้นจะต้องทำให้ทุกคนไม่มีความสุข ดังนั้นเจ้าคิดว่าการที่เจ้าแสดงท่าทีเป็นมิตรกับเขาก่อนจะเหมาะสมกว่า หรือจะให้เขาบังคับให้เจ้ายอมรับเขาเป็นพ่อจะดีกว่า”
คำพูดของลั่วหลันทำให้เสี่ยวจื้อเงียบไป เขารู้เหตุผลเหล่านี้ เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก้มหน้าลงเเละพึมพำเบาๆว่า
“ข้ารู้เเล้ว ข้าจะฟังพี่สาว”
ลั่วหลันมองหลิ่วเม่ย พยักหน้าให้นาง จากนั้นพูดกับเสี่ยวจื้อ
“ถ้าเช่นนั้นเจ้าเตรียมตัว เราจะเข้าวังทันที”
เสี่ยวจื้อเม้มปาก พยักหน้าหนักเเน่น ในดวงตาเต็มไปด้วยความหนักอึ้ง

VERIFYCAPTCHA_LABEL
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย
บทที่เคยปลดล็อกด้วยเหรียญไปแล้ว ทำไมกลับมาอ่านซ้ำไม่ได้...
เติมเหรียญแล้วแต่ปลดล็อกไม่ได้...