พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 294

เขาอยากรู้ความจริงจากปากของลั่วหลัน เขาจะได้รู้ว่าตัวเองควรทำอย่างไร แต่ลั่วหลันตอบเขาเรียบง่ายไม่กี่ประโยค ตอบค่อนข้างขอไปที

ตอนที่เขากำลังลังเลตัดสินใจไม่ได้ จู่ๆ มีคนบุกเข้ามาจากข้างนอก คนที่มาเดินไปพลาง พูดไปพลางว่า

“เหอะ! ข้าเดาไว้แล้วพวกเจ้านี่กำลังวางแผนล่วงหน้า ตอนนี้ดูท่าจะเป็นอย่างที่คิด พวกเจ้าทำเกินไปแล้วจริงๆ”

คนที่พูดคำนี้ก็คือเจิ้นหนานอ๋องเหลิ่งจื่ออัน เห็นเขาสวมชุดทำศึกสีแดง มือถือกระบี่สวย สีหน้าโมโห ในดวงตามีเพลิงโกรธอย่างควบคุมไม่ได้ กำลังก้าวเท้าข้ามประตูหลักของห้องทรงพระอักษร เดินมาอย่างทรงพลัง

เห็นเขามาถึง ฮ่องเต้หน้าเกร็ง เขาสะบัดแขนเสื้อหมุนตัวกลับไปนั่งหลังโต๊ะมังกรอีกครั้ง เปรียบเทียบกับใบหน้าเมื่อครู่ดูหนักอึ้งมากกว่า

เหลิ่งจื่ออันเดินตรงมาถึงหน้าฮ่องเต้ ก่อนจะยืนนิ่งเขาหันไปมองลั่วหลัน ในดวงตาเต็มไปด้วยความเย็นชาและเคร่งขรึม หมุนกระบี่ยาวในมือ ไม่ได้ทำความเคารพแต่ยกกระบี่ไว้ตรงหน้าอก พูดเสียงดังด้วยความโกรธว่า

“เหลิ่งจื่อจิ้น ข้าคิดไม่ถึงจริงๆ ข้าทนเจ้ามายี่สิบปีและหลบเจ้ายี่สิบปี สุดท้ายเจ้ายังไม่ยอมปล่อยข้า เจ้าว่าตั้งแต่เสี่ยวจื้อเกิดเรื่องมาถึงตอนนี้ ใช่เหตุการณ์ที่เจ้าวางไว้ใช่หรือไม่? เจ้าโหดเหี้ยมเกินไปแล้วจริงๆ”

“บังอาจ”

ฮ่องเต้ได้ยินเขาเรียกชื่อของตัวเองก็โมโหทันที เขาตบโต๊ะมังกรที่อยู่ตรงหน้าแรงๆ ชี้หน้าตะคอกเสียงดังสั่นๆ

“เหลิ่งจื่ออัน ชื่อของข้าให้เจ้าเรียกได้ตามอำเภอใจได้หรือ? และเจ้ายังกล้าถือกระบี่มาถึงห้องทรงพระอักษรของข้า เจ้าไม่รู้ว่านี่คือกฎข้อห้ามสำคัญภายในวัง? หรือเจ้าคิดจะกบฏ?”

สำหรับคำถามของฮ่องเต้ เหลิ่งจื่ออันไม่มีความกลัวแม้แต่น้อย เขายกกระบี่ยาวในมือชี้ฮ่องเต้โดยไม่ลังเล กัดฟันพูดเน้นเสียงทุกคำ

“กบฏแล้วอย่างไร? ลูกชายของข้าตายแล้ว ข้าเหลิ่งจื่ออันหมดสิ้นความหวัง ไม่สู้ให้มันจบตอนนี้ แก้แค้นให้ลูกชายของข้า เพื่อป้องกันคนเช่นพวกเจ้าดูถูกหลอกใช้”

ท่าทางของเขาน่ากลัวมาก ราวกับเสือคำราม ดวงตาคู่นั้นราวกับจะพ่นไฟออกมา ทำให้คนไม่กล้าเข้าใกล้

คำพูดของเขาทำให้ลั่วหลันรู้สึกตื่นเต้น เหมือนกำลังจะเกิดสงครามความเป็นตายระหว่างพี่น้อง

ฮ่องเต้โกรธจนหน้าหงิก เขาชี้หน้าเหลิ่งจื่ออันหน้าแดงไปถึงหู เบิกตาพูดด้วยความโมโหว่า

“เจ้า......พูดเกินไปแล้ว ทหาร!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน