พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 302

คำพูดของเขาสั่นคลอนความรู้สึกของเหลิ่งจื่ออันอยู่บ้าง เพราะมันคือความจริง หากพวกเขาคิดจะลงมือจริงๆ ก็คงทำตั้งแต่เมื่อคืน จะรอจนถึงวันนี้ ลงมือต่อหน้าคนมากมายดูจะไม่ฉลาดนัก

เขาจึงขมวดคิ้วแน่น พลางแค่นเสียงใส่เหลิ่งอวี้ ก่อนเอ่ยว่า

“หึ! แม้ข้าเหลิ่งจื่ออันจะต้องตาย กลายเป็นผีร้าย ก็จะไม่มีวันปล่อยพวกเจ้าไป”

ทิ้งคำพูดนี้ไว้ เขาก็หันหลังเดินเข้าไปด้านในช้า ๆ

ทว่าแต่ละก้าวของเขาดูหนักอึ้ง แต่ละก้าวดูระมัดระวังอย่างยิ่ง และเมื่อกำลังจะเดินผ่านฉากกั้นนั้น เขาก็หยุดฝีเท้าลงอย่างกะทันหัน

หมัดทั้งสองข้างซุกซ่อนอยู่ภายในแขนเสื้อ หากแต่ยังมองเห็นได้ว่า ยามนี้เขากำมันแน่นจนเกร็ง

แม้จะรู้แจ้งแล้วว่าตนถูกลั่วหลันและพวกหลอกลวง แต่เขาก็ยังอดใจมิได้ที่จะทำตามความประสงค์ของพวกมัน ก้าวเท้าเข้ามาดู

เขาตระหนักดีว่าการกระทำครั้งนี้ช่างโง่เขลาและไร้เดียงสายิ่งนัก ทว่าราวกับถูกมนตร์สะกด เท้าทั้งสองกลับก้าวข้ามธรณีประตูนั้น มุ่งหน้าลึกเข้าไป

ทว่า ดวงตาทั้งคู่ปิดสนิท รู้ดีว่าภาพที่จะได้เห็นคือเตียงว่างเปล่า และในชั่วพริบตาที่หันกลับ ร่างของเขาจะถูกกักขังไว้ภายในห้องที่บัดนี้บานประตูได้ปิดตายลง บางที อาจมีลูกธนูนับไม่ถ้วนพุ่งตรงเข้าหาเขา…

ทุกอย่างที่เกิดขึ้นนี้ ต้องเป็นเพราะเหลิ่งจื่อจิ้นยุยงและวางแผนไว้เป็นแน่ ทันใดนั้น เขาก็แค่นเสียงเย้ยหยัน รอยยิ้มนั้นแฝงไปด้วยความเหี้ยมเกรียม น่าหวั่นเกรง

“ลูกข้าตายไปแล้ว เหลิ่งจื่ออันผู้นี้จะไปกลัวอะไรอีก?”

เขาพึมพำกับตัวเองเช่นนั้น ก่อนจะเบิกตาโพลงขึ้นอย่างฉับพลัน

ในวินาทีนั้นเอง เขาก็เห็นร่างเล็ก ๆ ร่างหนึ่งนอนอยู่บนเตียง เด็กน้อยผู้นั้นสวมใส่เสื้อผ้าอาภรณ์ไม่ผิดอะไรกับเสี่ยวจื้อ ลูกชายของเขา

“เสี่ยวจื้อ?”

ขณะที่เปล่งวาจาออกมา เขาก็รีบหลับตาลงแน่นอีกครั้ง พลางส่ายศีรษะอย่างแรง เขาไม่อยากเชื่อว่านี่คือเรื่องจริง เขาคิดว่าตนเองคงตาฝาดไป คงเป็นภาพหลอน หรือไม่ก็อาจเป็นเพราะเขาคิดถึงเสี่ยวจื้อมากเกินไป จนถึงกับจินตนาการว่าลูกนอนอยู่ตรงนั้น

เขากำหมัดแน่นจนแทบจิกเนื้อตัวเอง ริมฝีปากถูกขบกัดจนห้อเลือด ราวกับว่าต้องรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี จึงค่อย ๆ ลืมตาที่หนักอึ้งขึ้นมาอีกครั้ง

เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง ภาพตรงหน้ากลับแจ่มชัดยิ่งขึ้น บนเตียงนั้นคือเสี่ยวจื้อ ลูกชายของเขานั่นเอง

เมื่อเห็นภาพนั้น เขารีบเร่งฝีเท้า วิ่งเข้าไปราวกับคนบ้า เมื่อได้เห็นเสี่ยวจื้อนอนอยู่บนเตียง ใบหน้าแดงระเรื่อ น้ำตาก็พลันเอ่อล้นจนมองไม่ชัด เขาไม่อยากเชื่อสิ่งที่เห็น พยายามส่ายหน้าปฏิเสธ มือที่ยกขึ้นหมายจะสัมผัส กลับชะงักงัน ไม่กล้าแตะต้อง กลัวว่าเพียงสัมผัส เสี่ยวจื้อจะหายวับไปกับตา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน