พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 303

“เสี่ยวจื้อ เจ้าฟื้นแล้วหรือ? เจ้าฟื้นแล้วจริง ๆ ใช่ไหม? เจ้าเรียกพ่อได้แล้วหรือ?”

เสียงตะโกนราวกับคนคลุ้มคลั่งนั้นทำให้ลั่วหลันที่ยืนอยู่ด้านนอกถึงกับตกตะลึง นางชะงักงันเหลือบมองไปที่เหลิ่งอวี้แวบหนึ่ง ก่อนจะรีบก้าวเท้าผ่านธรณีประตู วิ่งตรงไปยังห้องด้านใน

เมื่อนางมาถึงข้างเตียง เสี่ยวจื้อก็ได้ลืมตาขึ้นแล้ว ทันทีที่เขาเห็นลั่วหลัน น้ำตาก็เอ่อล้นออกมาจากดวงตา เขากล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า

“พี่...พี่หญิง ขะ...ขอบคุณท่าน”

เมื่อได้ยินเขาเอ่ยปาก ลั่วหลันเองก็พลันน้ำตาคลอเบ้า นางสะอื้นไห้พร้อมกับพยักหน้ารับอย่างสับสนปนยินดี ก่อนจะส่ายหน้าอย่างแรงพร้อมกับน้ำตาแห่งความปลื้มปีติ

“ไม่ต้องขอบคุณ เสี่ยวจื้อฟื้นขึ้นมาก็ดีแล้ว พี่หญิงก็วางใจแล้ว”

เหลิ่งอวี้และคนอื่น ๆ ที่เดินตามหลังนางเข้ามา เห็นภาพนั้นก็ปรากฏรอยยิ้มบนใบหน้าที่ห่างหายไปนาน

ทันใดนั้นเอง เหลิ่งจื่ออันที่คุกเข่าอยู่ข้างเตียงก็ลุกขึ้นยืน แววตาของเขามองลั่วหลันอย่างเคร่งขรึม ท่ามกลางความงุนงงของทุกคน เขาก็ทรุดตัวลงคุกเข่าอีกครั้งอย่างกะทันหันเสียงดัง ‘พลั่ก’

การกระทำนี้สร้างความประหลาดใจให้กับลั่วหลันยิ่งนัก นางถอยหลังไปหลายก้าวด้วยความตกตะลึง ก่อนเอ่ยถามอย่างงุนงง

“ท่านกำลังทำอะไร?”

เหลิ่งอวี้รีบเข้าไปประคองเขาทันที “เสด็จอา ท่านไม่ควรกระทำเช่นนี้” แต่กลับถูกเขายกมือห้ามไว้

หลังจากปัดมือของเหลิ่งอวี้ออก เขาก็ยกมือขึ้นตบหน้าตัวเองสามครั้ง “เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ” เสียงดังสนั่น ลั่วหลันตกใจจนยกมือปิดปาก ถอยหลังไปอีกหลายก้าว เหลิ่งอวี้เองก็มองเขาอย่างตะลึงงัน ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างตกตะลึงไปตาม ๆ กัน

หลังจากถูกตบหน้าสามฉาด เขาก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสะอื้นว่า

“ข้าเหลิ่งจื่ออันโง่เขลา หลงเชื่อคำยุยง จนเกือบจะก่อเรื่องใหญ่โต แม้เจ้าจะเป็นเพียงหลานสะใภ้ แต่ก็คู่ควรกับการคุกเข่าครั้งนี้ของข้า ชีวิตนี้ของข้าเหลิ่งจื่ออัน ติดค้างเจ้าหนึ่งชีวิต”

พูดจบ เขาก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง และเมื่อเขาหันไปมองเสี่ยวจื้อ ก็มีเสียงคนเข้ามารายงานจากด้านนอกโดยพลันว่า

“ท่านอ๋อง เกิดเรื่องแล้วขอรับ”

ทุกคนหันไปมองตามเสียง เห็นจางหยวนวิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เหลิ่งอวี้จึงรีบถาม “เกิดอะไรขึ้น?”

จางหยวนกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก เหลือบมองไปทางเหลิ่งจื่ออัน ก่อนจะพูดด้วยเสียงหอบ

“มีทหารฝีมือดีกว่าหมื่นนายยกทัพมาจากเมืองอวิ๋นหนาน ตอนนี้ประชิดกำแพงเมืองแล้ว พวกเขาตะโกนโหวกเหวกว่าจะพบ...จะพบกับเจิ้นหนานอ๋อง และกำลังจะบุกเข้ามาแล้วขอรับ”

เมื่อได้ยินดังนั้น คิ้วของเหลิ่งอวี้ก็ขมวดมุ่นทันที เหลิ่งจื่ออันร้องอุทานในใจว่า ‘แย่แล้ว’ รีบหันกลับไปพูดกับเสี่ยวจื้อว่า

“ลูกรัก เจ้าพักผ่อนอยู่ที่นี่ให้สบายเถิด ไว้พ่อจะกลับมาอยู่เป็นเพื่อนเจ้า”

พูดจบ เขาก็รีบวิ่งออกไปจากห้อง เหลิ่งอวี้และคนอื่น ๆ เห็นดังนั้น จึงรีบตามออกไป

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน