พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 305

จากน้ำเสียงของเขา สัมผัสได้ถึงความไม่แยแสต่อโทษทัณฑ์ของฮ่องเต้ ทั้งยังไม่ใส่ใจกับการยกทัพโดยไร้ราชโองการ

แต่จะว่าไปแล้ว เรื่องนี้ก็ไม่น่าแปลกใจนัก หากไม่ใช่เพราะเหลิ่งจื่ออันได้ล่วงรู้ว่าเสี่ยวจื้อยังมีชีวิตอยู่ จนเกิดความยั้งคิดยั้งมือขึ้นมาได้ทันท่วงที เกรงว่าศึกครั้งนี้คงจะหลีกเลี่ยงไม่พ้นเป็นแน่แท้

เหลิ่งอวี้ผู้มีแววตาดำขลับล้ำลึกราวกับบ่อน้ำเย็นเยียบ คู่นั้นพลันฉายแววเย็นชาที่ใครเห็นแล้วต้องรู้สึกสะท้านออกมาวูบหนึ่ง เขาจ้องมองอู๋หงอย่างเย็นชา ก่อนจะหันไปพูดกับเหลิ่งจื่ออันที่อยู่ข้าง ๆ

“เสด็จอา ท่านส่งคนมารับตัวซื่อจื่อน้อยจวนอวิ๋นหนานอ๋องของท่าน ก็ไม่ควรจะเอิกเกริกปานนี้ จนทำให้แม่ทัพอู๋เข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว ท่านรีบสั่งให้คนของท่านถอยไปร้อยจั้งเร็วเข้า”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เหลิ่งจื่ออันชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นพยักหน้าเหมือนเพิ่งเข้าใจ ก่อนจะประกาศก้องว่า

“หลานอวี้กล่าวได้มีเหตุผล ข้าเพียงคิดให้พวกนั้นได้ยลโฉมเจ้านายตัวน้อยของพวกเขาล่วงหน้า แต่กลับลืมไปว่าแม่ทัพอู๋นั้นตาฝ้าฟาง แยกแยะถูกผิดมิออก เช่นนั้น ที่นี่ข้าขอมอบให้เป็นหน้าที่ของหลานอวี้แล้วกัน ส่วนข้าขอตัวก่อน”

สิ้นเสียง เขาบังคับม้าอย่างแรง พร้อมตะโกนลั่น “ไป” ม้าศึกทะยานออกไป ทิ้งไว้เพียงฝุ่นคละคลุ้ง

เมื่อเห็นเหลิ่งจื่ออันจากไป อู๋หงร้อนใจในบัดดล เขาแกว่งกระบี่ในมือพลางตะคอกใส่เหลิ่งอวี้ว่า

“ท่านจงใจปล่อยเขาไปใช่หรือไม่? ข้าจะบอกท่านให้รู้ หากครั้งนี้เป็นเพราะท่านที่ทำให้คนของอวิ๋นหนานอ๋องบุกเข้ามาในเมือง ประชิดถึงวังหลวง คุกคามความปลอดภัยของฝ่าบาท ท่านจะต้องรับผิดชอบอย่างมิอาจหลีกเลี่ยง ข้ารีบแนะนำให้ท่านรีบเปิดทางเสียเถิด”

เมื่อได้ยินเสียงตะคอกของอู๋หง เหลิ่งอวี้กลับแย้มยิ้มอย่างไม่ยี่หระ พลางกล่าวอย่างดูแคลนว่า

“แม่ทัพอู๋ ทหารของเจิ้นหนานอ๋องเดินทางเข้าเมืองหลวงเพื่อมารับนายของพวกเขานั้นผิดตรงไหนหรือ? ตัวข้าเป็นถึงโอรสของฮ่องเต้ หากเกิดเรื่องอันใดขึ้น ข้าย่อมรับผิดชอบอย่างแน่นอน ทว่าแม่ทัพอู๋กลับนำทัพออกมาโดยพลการ โดยมิได้รับราชโองการ นี่นับเป็นโทษสถานหนัก เจ้าจงใคร่ครวญให้ถี่ถ้วนเถิด!”

อู๋หงได้ยินดังนั้น หน้าก็พลันซีดเผือด บิดาของเขาเข้าวังไปนานแล้ว ตามที่ตกลงกันไว้ หากได้รับราชโองการ ก็จะรีบส่งคนขี่ม้าเร็วนำมาให้ เขาก็อุตส่าห์ชะลอการเดินทางแล้ว แต่ราชโองการก็ยังมาไม่ถึง

ดังนั้นในใจเขาก็รู้สึกผิดอยู่บ้าง แต่หากเขาไม่ใช้โอกาสนี้กำจัดเหลิ่งจื่ออันให้สิ้นซาก หากเหลิ่งจื่ออันทูลแผนการทั้งหมดต่อฮ่องเต้ ฮ่องเต้คงกริ้วหนักเป็นแน่

ขณะที่เขากำลังครุ่นคิด เหลิ่งอวี้ก็ตวาดเสียงดังขึ้นมาทันทีว่า

“แม่ทัพอู๋ ภายใต้สถานการณ์ที่สงบ ไร้ซึ่งศึกสงคราม เหตุใดเจ้าจึงสวมเกราะ นำทัพออกศึก เคลื่อนพลโดยพลการ เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่? หรือว่าเจ้าคิดก่อกบฏ?”

ประโยคสุดท้ายนี้ทำให้อู๋หงตกตะลึงอยู่มิใช่น้อย แม้ว่าลึก ๆ แล้วเขาจะมีความคิดก่อการกบฏอยู่จริง แต่ก็ไม่คิดว่าจะมีผู้ใดล่วงรู้ได้ ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม เขายังไม่กล้าพอที่จะก่อกบฏ เดิมทีเขาคิดว่า เหลิ่งจื่ออัน จะร่วมมือกับเขา ซึ่งจะทำให้โอกาสสำเร็จของเขามีมากขึ้น แต่เมื่อเขาเห็นบุตรชายของเหลิ่งจื่ออันปรากฏตัวที่จวนอวี้อ๋อง เขาก็รู้ทันทีว่า เหลิ่งจื่ออัน จะไม่ยืนอยู่ข้างเดียวกับตนอีกต่อไป

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน