พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 128

ตอนที่ 128 เขาไม่ใช่ลูกแท้ๆของพ่อเจ้า

ซือถูเย้นเดินไปได้หลายก้าว แล้วก็เห็นหลีโม่ยืนอยู่ใต้ต้นกุ้ยฮัว สีหน้าของนางดูอักอ่วน ที่ได้ยินสองพี่น้องคุยกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ

ซือถูเย้นกลับเฉยๆ เหมือนเมื่อกี้ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น “มาแล้วหรือ?”

“อ๋องเหลียงบังคับให้ข้ามา” หลีโม่อธิบาย

“ถ้าเขาไม่ให้เจ้ามาเจ้าก็จะไม่มางั้นหรือ?” ซือถูเย้นขมวดคิ้วมองนาง

หลีโม่หอบกล่องยาไว้ มองเขาผ่านแสงแดดรำไร วันนี้เขาช่างดูหล่อเหลาอย่างมาก

“มาสิ ท่านอ๋องยังเป็นคนไข้ของข้าอยู่”

“เข้าห้องกันเถอะ” ซือถูเย้นหมุนตัวเดินไป หลีโม่รีบเดินตามหลัง เขาเดินเร็วมาก นางจึงต้องเร่งฝีเท้าตามให้ทัน จนไม่ทันได้ชมทิวทัศน์ข้างทาง

เมื่อเข้าห้องแล้ว ซือถูเย้นก็ถอดเสื้อคลุมออก นั่งอยู่บนเก้าอี้ “ทายาให้ข้าดีหน่อย เดี๋ยวข้าจะไปดื่มเหล้ากับอ๋องฉี”

“ข้าคัดค้าน”

“ไม่เป็นผล” ซือถูเย้นตอบราบเรียบ

หลีโม่ขมวดคิ้ววางกล่องยาลง “ท่านอ๋องไม่ใช่คนไม่มีสติแบบนี้”

“ดื่มเหล้ากับสติเกี่ยวข้องกันยังไง?”

“สุรามีผลกระทบต่อบาดแผล ทำให้แผลหายช้าลง”

“แล้วจะหายไหม?” ซือถูเย้นเงยหน้ามองดูใบหน้าของนาง

หลีโม่ตรวจดูรอยแผลเป็นของบาดแผล “หายนะก็หาย.....”

“งั้นก็ไม่ต้องพูดมาก ยังไม่ได้แต่งเข้ามาเลย ก็เริ่มห้ามโน่นห้ามนี่ล่ะ”

หลีโม่กัดกราม “ท่านอ๋องเป็นคนไข้ที่ไม่ให้ความร่วมมือในการรักษาที่สุดเท่าที่ข้าเคยเจอมา”

“เพราะข้าไม่ได้เป็นเพียงแค่คนไข้ของเจ้า ข้ายังเป็นคู่หมั้นของเจ้าด้วย” เขามองนาง แล้วพูดขึ้นมาหน้าตาเฉย

หลีโม่หน้าแดง เพื่อไม่ให้เขาเห็น จึงได้แต่ก้มหน้าลงต่ำ ทำเป็นตรวจดูบาดแผล

“ท่านนอนลงไหม นั่งอยู่แบบนี้ข้าตรวจดูบาดแผลไม่สะดวก” หลีโม่เปลี่ยนเรื่องคุย

“ไม่นอนแล้ว ทาแบบนี้แหละ อีกเดี๋ยวอ๋องฉีก็จะมาแล้ว” ซือถูเย้นกล่าว

หลีโม่จึงต้องชิดตัว เอายาที่เตรียมไว้ทาบริเวณบาดแผลของเขา

ทั้งสองแนบชิดกันมาก ลมหายใจของเขาพ่นรดอยู่บนหัวนาง ปลายนิ้วสัมผัสแผ่นอก...ที่เป็นบาดแผล รู้สึกได้ถึงเสียงหัวใจที่เต้นอย่างเป็นจังหวะของเขา

นางเริ่มทรุดตัว เพราะนางรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองเต้นไม่เป็นจังหวะ

รีบเร่งทายา เพื่อปกปิดเสียงหัวใจตัวเองที่เต้นแรงเมื่อกี้ ใบหน้าแดงระเรื่อ นางทำเป็นเก็บของลงในกล่องยา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ห้ามดื่มสุรา ห้ามทานหน่อไม้ ห้ามทานเนื้อ สิ่งของที่มีขนล้วนห้ามสัมผัส”

ซือถูเย้นสวมใส่เสื้อ และฟังเสียงนางบ่นพึมพำ กำลังคิดจะเถียง กลับเห็นประตูถูกผลักให้เปิด เสียงเสี่ยวโธ่เอะอะดีใจก็ดังขึ้น “หาเจอแล้ว หาเจอแล้ว เฉินเหนียนหนู่เอ๋อหง..... ”

เมื่อสายตาสบกับหลีโม่ รีบหยุดเสียง แล้วอุ้มโถเหล้าแนบอก มองหลีโม่ด้วยแววตาไม่เป็นมิตร “เจ้าทำไมตายยากจริง?”

“……” หลีโม่ไม่รู้จะพูดอะไร

“มารดาของเจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?” เซี่ยวโธ่วางโถเหล้าลงอย่างระมัดระวัง แล้วถามหลีโม่

หลีโม่ยังไม่ได้ตอบ ซือถูเย้นก็ถามขึ้นว่า “เกิดอะไรขึ้น?”

“ซูชิงยังไม่ได้บอกเจ้าหรือ? เมื่อคืนเกิดเรื่องแล้ว” เซี่ยวโธ่พูดขึ้น

ซือถูเย้นมองดูหลีโม่ “เจ้าพูด”

หลีโม่เก็บกล่องยาเสร็จเรียบร้อย แล้วเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อขึ้นอีกครั้ง

เมื่อซือถูเย้นฟังแล้ว ก็ไม่ได้พูดอะไร แค่รับฟัง แล้วสั่งเซี่ยวโธ่ “เจ้าส่งนางกลับไป และ....”