พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 141

ตอนที่ 141 นางเกลียดเจ้า

หยางมามาสาวเท้าเดินเข้ามา ยืนนิ่งอยู่ข้างกายหลีโม่

“คุณหนูใหญ่ เรื่องนี้เดาไม่ยาก พวกเราเป็นคนทำเอง” หยางมามากล่าว

“ทุกคนต่างรู้เรื่องนี้อยู่แก่ใจ” หลีโม่กล่าว

หยางมามาปรายตามองหลีโม่ รู้สึกว่านางเปลี่ยนไปอีกครั้งแล้ว ดูพิจารณาถี่ถ้วนกว่าเมื่อก่อนมาก

หลีโม่ไม่เคยลืมฐานะของหยางมามา นางเป็นคนของฮองเฮามาแต่ไหนแต่ไร แต่ที่หยางมามาให้ความร่วมมือในครั้งนี้ ก็บังเอิญเป็นเพราะฮองเฮาพอดี

ฮองเฮาไม่โปรดปรานเสี้ยโล่เยว่ การเปิดเผยฐานะของเสี้ยโล่เยว่ในครั้งนี้ พระชายาเสี้ยโล่เยว่ขององค์รัชทายาทคนนี้ทำไม่สำเร็จแล้ว

“มามา ช่วยข้าสักเรื่องหน่อยสิ” หลีโม่เงยหน้าขึ้น ความเจ็บปวดบนดวงหน้ามองดูสลัวๆ ไม่ค่อยชัดเจน

“คุณหนูใหญ่สั่งการมาเถิด” หยางมามาตอบรับด้วยน้ำเสียงที่ตรงไปตรงมา

หลีโม่กระซิบพูดเสียงเบา “ช่วยทำป้ายวิญญาณให้ข้าสักอัน”

“เขียนชื่อของผู้ใดรึเจ้าคะ” หยางมามาเอ่ยถาม

“เสี้ยหลีโม่” หลีโม่เอ่ยตัวอักษรออกมาสามคำ

หยางมามาตกใจเล็กน้อย “คุณหนูใหญ่รึเจ้าคะ?”

หลีโม่คลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อย แต่ในตากลับไม่ได้ยิ้มแม้สักนิดเดียว หม่นหมองราวกับพายุฝนมาเยือนบนขอบฟ้า “ข้าอยากจะใช้มันเตือนใจตัวเอง ตักเตือนตัวเอง อันตรายมีอยู่ทุกที่บนโลกมนุษย์ แม้แต่ญาติสนิทมิตรสหายก็สามารถจัดการเจ้าให้ตายตกได้ ”

ใช้ป้ายวิญญาณมาเตือนใจตนอย่างนั้นรึ? หยางมามารู้สึกไม่อยากจะเชื่ออยู่บ้าง ทำเช่นนี้ไม่เท่ากับสาปแช่งให้ตัวเองตายหรอกหรือ?

หยางมามาเอ่ยกระซิบเสียงเบา “คุณหนูใหญ่มิจำเป็นต้องทำเช่นนี้”

หลีโม่เอ่ยตอบอย่างหนักแน่น “มามาทำตามที่ข้าสั่งก็พอแล้ว”

หยางมามานิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง “เจ้าค่ะ”

หลีโม่เงยหน้าขึ้น มองไปยังต้นกุ้ยฮวาที่ตั้งอยู่ในสวน “มามา เจ้าว่าสถานการณ์ทางนั้นในตอนนี้เป็นเช่นไรบ้าง?” คนไม่ตาย ย่อมไม่หวนกลับไปแก้แค้น หลีโม่ไม่คิดจะไปราวีหลิงหลงฮูหยินและเสี้ยโล่เยว่ เป็นพวกนางสองแม่ลูกกับองค์รัชทายาทซือถูเย่ต่างหากที่คอยแต่จะสังหารนางให้ตายแดดิ้นเสียให้ได้

ยังมีเสี้ยห้วยจุนอีกคน

ตอนที่นางเพิ่งจะข้ามเวลามานั้น ข้างหูของนางมากจะได้ยินเสียงร้องไห้เศร้าอาดูร นางรู้ว่านั่นไม่ใช่เพ้อฝัน แม้จะดูเหมือนเรื่องเหนือธรรมชาติเล็กน้อย แต่นางรู้ว่านั่นเป็นเสียงร้องไห้ของเจ้าของร่างเดิมที่ไม่ไปไหน

“ไม่มีสิ่งใดเกี่ยวข้องกับคุณหนูใหญ่ หลุมฝังศพนี้พวกเขาล้วนขุดด้วยตัวเอง”

หลีโม่พยักหน้า “ใช่แล้ว ไม่มีสิ่งใดเกี่ยวข้องกับข้า จริงสิ ทางฮูหยินเฉินเอ้อให้เงินพวกเขาไปเพียงพอหรือยัง? ให้นางรีบพาลูกของนางออกไปจากเมืองหลวงแห่งนี้ เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกคนจับผิดลูกของนาง”

“เฉินเอ้อเป็นคนชั้นต่ำ ลูกของเขาถูกคนจับผิดมานานแล้ว วางใจเถิดเจ้าค่ะ เหล่าหนูจัดการให้พวกเขาออกจากเมืองหลวงไปเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ ให้เงินติดตัวไปร้อยสองร้อยตำลึง เพียงพอให้พวกเขาสามแม่ลูกได้ซื้อบ้านสักหลังไว้ทำการค้าขายใช้ชีวิตได้สบายไปอีกนานเจ้าค่ะ”

อีกด้านหนึ่งก็มีคนตบตีจนเมื่อยมือ โยนรองเท้าพร้อมตะโกนเสียงดังว่า “เจ้ารีบไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้ เจ้าดูถูกลานเสี้ยจื้อของพวกเรา ลานเสี้ยจื้อก็ไม่ต้องการเจ้าเช่นกัน”

พูดจบ ก็นึกถึงรองเท้าที่ตนขว้างออกไป ก็รีบเข้าไปเก็บมาใส่เท้าดังเดิมทันที

นายหญิงแก่ที่นั่งอยู่ในห้อง หลานหยู้กูกูจุดกล้องยาสูบให้นายหญิงแก่ ทั้งหยิบน้ำมันสะระแหน่มานวดคลึงหน้าผากให้นายหญิงแก่ พูดปลอบใจเสียงเบา “นายหญิงแก่โปรดยับยั้งความโกรธสักหน่อยนะเจ้าคะ อย่างไรร่างกายย่อมสำคัญกว่า”

นายหญิงแก้พ่นควันออกมา จากนั้นก็ขว้างลงบนพื้นอย่างแรง “ยับยั้งความโกรธรึ? เจ้าบอกข้าทีว่าควรจะยับยั้งความโกรธเช่นไร?”

นางจ้องเขม็งไปยังหลิวซื่อกับหลิงหลงฮูหยิน เกลียดจริงๆ เดิมทีก็พร้อมใจกันหันกระบอกปืนออกด้านนอก คิดไม่ถึงเลยว่านางจะคิดวิธีสกปรกออกมาเช่นนี้ไว้อย่างดีแล้ว