พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 143

ตอนที่ 143 นางจะต้องหวนคืนมาแน่นอน

หลังจากเสี้ยโล่เยว่ถูกปล่อยออกมา ก็พาเสี้ยฉวนตรงไปยังห้องของหลิงหลงฮูหยิน

หลิงหลงฮูหยินกำลังนั่งน้ำตาร่วง เมื่อเห็นเสี้ยโล่เยว่กลับมา นางก็ตกใจระคนดีใจ รีบพุ่งเข้าไปถามว่า “โล่เยว่ เจ้าถูกปล่อยออกมาแล้วรึ? บิดาของเจ้าเชื่อหรือไม่ว่าเจ้าคือลูกสาวของเขา? เขาพูดว่าอย่างไร?”

เสี้ยโล่เยว่จ้องมองนาง แล้วเอ่ยด้วยสุ้มเสียงเย็นชาว่า “บิดาข้าย่อมต้องเชื่อว่าข้าคือลูกสาวของเขา”

“เขาเชื่อรึ?” ใบหน้าของหลิงหลงฮูหยินเป็นประกายด้วยความดีใจ “เช่นนั้นก็ดีแล้ว ขอเพียงแค่เขาเชื่อก็พอ เจ้ายังเป็นพระชายาขององค์รัชทายาท เพียงแค่เจ้าได้ออกเรือน ก็จะไม่มีใครกล้านินทาเรื่องของข้า”

“จริงหรือ?” เสี้ยโล่เยว่ยังคงแสยะยิ้มต่อไป

หลิงหลงฮูหยินที่กำลังดีอกดีใจจนตัวลอยยังไม่ทันได้สังเกตอาการผิดปกติของเสี้ยโล่เยว่ พูดออกมาอย่างไม่สนใจผู้ใด “ไม่ผิด ขอเพียงเขาเชื่อ พวกเราสองแม่ลูกก็ยังมีชีวิตที่ดีได้ ข้าไม่มีทางปล่อยหลี่ซื่อสองแม่ลูกนั่นไปแน่นอน”

เสี้ยโล่เยว่แค่นเสียงเย็นชา “สีหน้าก็พลันเปลี่ยนไปทันที “เด็กๆ มานี่หน่อย ส่งฮูหยินไปที่เรือนเดี่ยวหลังสวนดอกไม้ที”

หลิงหลงฮูหยินมองเสี้ยโล่เยว่ด้วยความตกใจ “เจ้าพูดอะไร? ส่งข้าไปเรือนเดี่ยวหลังสวนดอกไม้รึ?”

เสี้ยโล่เยว่ถลึงตาใส่นาง แววตามีแต่ความเกลียดชัง กล่าวอย่างโหดร้ายว่า “ไม่ผิด ท่านยังคิดว่าท่านจะยังสามารถอาศัยอยู่ที่นี่ได้สะดวกสบายเช่นนี้อีกหรือ? ท่านพ่อไม่ไล่ท่านออกจากจวนก็นับว่าใจบุญมากแล้ว ท่านวางใจเถิด มีข้าอยู่ทั้งคน หนึ่งวันในจวนเฉิงเสี้ยงท่านจะได้กินข้าวไม่น้อยกว่าหนึ่งมื้อแน่นอน แต่ว่า ถ้าหากท่านก่อเรื่องให้ข้าลำบากใจ ก็อย่ามาโทษข้าว่าข้าไม่คิดถึงไมตรีของแม่ลูก”

หลิงหลงฮูหยินล้มตัวนั่งลงบนเก้าอี้ สีหน้ามีความตกตะลึงไม่น้อย คิดว่าตัวเองฟังผิดแล้ว ลูกแท้ๆ ของนาง คิดไม่ถึงเลยว่าพูดคำที่โหดร้ายเช่นนี้กับนาง

“ไม่ ลูกจะทำอย่างนี้กับแม่ไม่ได้นะ ถ้าไม่มีแม่ เจ้าก็แค่...” คำพูดของนางอยู่ๆ ก็จบลง สายตาที่ทั้งหวาดกลัวและตกใจมองไปยังเฉิงเสี้ยงเสี้ยที่ค่อยๆ ก้าวเข้ามา

เฉิงเสี้ยงเสี้ยที่แสงแดดส่องไปไม่ถึง เดินเข้ามาทีละก้าวทีละก้าว แสงอาทิตย์ด้านหลังก็แยงเข้าตาของนาง เกือบทำให้นางมองใบหน้าของเขาไม่ชัดเจน

เสียโล่เยว่หันกลับไป พูดอย่างเอาอกเอาใจว่า “ท่านพ่อ ท่านมาได้อย่างไรเจ้าคะ?”

“ข้าไม่ไว้ใจนาง กลัวว่านางจะเกิดความเคียดแค้น จะพูดจาหยาบคายไร้มารยาทกับเจ้า” น้ำเสียงของเฉิงเสี้ยงเสี้ยเหมือนกับแทรกซึมเข้าไปอยู่ในความหนาวเย็น มันเยือกเย็นจนไม่สามารถบรรยายออกมาได้

“นางกล้ารึ? หากนางกล้าทำเช่นนี้ ข้าก็คงไม่ให้นางอยู่ในจวนนี้” เสี้ยโล่เยว่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

หลิงหลงฮูหยินรู้สึกเย็นยะเยือกไปทั้งตัว ทันใดนั้นนางก็เข้าใจขึ้นมาทันที ความจริงแล้วเสี้ยห้วยจุนเองก็รู้ว่านางไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของตน ที่เขาทำเช่นนี้ เพียงแค่อยากหาผลประโยชน์จากโล่เยว่เท่านั้น

จู่ๆ ใจของนางก็รู้สึกว่าตนเป็นเรือลำเล็กที่ล่องลอยอยู่กลางมหาสมุทรที่กว้างใหญ่ก็ไม่ปาน หวาดกลัวและตกตะลึงจนพูดอะไรไม่ออก ถ้าหากแม้แต่ทางถอยของโล่เยว่ก็ไม่มี เช่นนั้นในชีวิตนี้ของนางก็ไม่สามารถหันกลับไปได้แล้ว

จะเป็นเช่นนี้ไม่ได้ ลูกสาวคือนางเป็นคนให้กำเนิด ถ้าหากวันข้างหน้านางได้เสพสุขกับความร่ำรวยและชื่อเสียง นางที่เป็นมารดา ก็ต้องได้เสพสุขด้วยเช่นกัน นางย่อมไม่ยอมให้เสี้ยห้วยจุนได้ผลประโยชน์ไปเปล่าๆ แน่นอน

นางจะต้องวางแผนอย่างค่อยเป็นค่อยไป

“ข้าจะเก็บของของข้าเอง ไม่อนุญาตให้พวกเจ้ามาแตะต้องของของข้า” เมื่อหลิงหลงฮูหยินคิดเช่นนี้แล้ว ก็หันกลับไปตำหนิคนใช้ที่เก็บของแทนนางด้วยความโกรธ

“หุบปาก” จู่ๆ เฉิงเสี้ยงเสี้ยก็หันมาจ้องนางอย่างดุดัน แล้วพูดว่า “ทุกคำที่เจ้าพูดออกมาในตอนนี้ ก็รังแต่จะทำให้ข้ารังเกียจเท่านั้น ข้ากับสามีเก่าของเจ้าเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ในช่วงเวลาที่เจ้าเป็นหม้าย ตอนที่ข้าไปเยี่ยมเจ้า ข้าเห็นเจ้าปิดประตูแน่น ไม่ติดต่อกับคนภายนอก ตอนนั้นเจ้าทำตัวไม่สนใจผู้อื่น แล้วเจ้าก็วาดภาพที่เสมือนจริงกว่าที่หลี่ซ่วยหยุ่นวาดให้ข้า ยังคิดว่าสวรรค์ดูเจ้าผิดไป จึงปฏิบัติต่อเจ้าอย่างไม่ยุติธรรม ข้าสงสารเจ้าจับใจ แต่นึกไม่ถึงว่าวันนี้มันจะกลายเป็นความอับอายขายหน้าที่เข้ามาทิ่มแทงข้าเอง”

“ท่านไม่เคยรักข้าเลยใช่หรือไม่? หากท่านไม่รักข้า เหตุใดถึงสนใจข้าแล้วเฉยชากับหลี่ซ่วยหยุ่นเล่า? ถึงอย่างไรหลิงหลงฮูหยินก็ไม่เชื่อว่าความสวยงามของทั้งสองคนจะเปลี่ยนเป็นเลวร้ายได้เช่นนี้ “เรื่องของข้ากับเฉินเอ้อมันเป็นอดีตไปแล้ว ”

“อย่างนั้นหรือ? เช่นนั้นหลายสิบปีมานี้ ทุกเดือนเขามาหาเจ้ากี่ครั้ง เจ้ากล้าพูดหรือไม่ว่าพวกเจ้าไม่ได้มีอะไรในกอไผ่กับเรื่องนี้? เจ้าเอาเงินของข้าไปให้กับอันธพาลในตลาดผู้นั้น ข้านึกถึงแล้วก็เกลียดจนแทบจะอดฆ่าเจ้าไม่ได้” เฉิงเสี้ยงเสี้ยจ้องนางเขม็ง โกรธจนสายตาแทบจะลุกเป็นไฟ

“ไม่มี ไม่มีจริงๆ” หลิงหลงฮูหยินร้องไห้ไปแก้ตัวไป “ข้ากล้าสาบานต่อสวรรค์ ไม่มีจริงๆ เดิมทีข้าก็คิดจะตัดการติดต่อกับเขาอยู่แล้ว แต่เขากลับใช้เรื่องในอดีตมาขู่ข้า บอกว่าหากข้าไม่ให้ประโยชน์ที่ดีแก่เขา เขาก็จะไปเปิดโปงข้าต่อหน้าท่าน ข้าไม่กล้าทำให้เขาไม่พอใจ ข้ากลัวว่าข้าจะเสียท่านไป”

“กลัวว่าจะเสียข้าไปหรือกลัวว่าจะเสียความร่ำรวยมั่งคั่งในตอนนี้ของเจ้าไปกันแน่? พอเถอะ ซูหลิงหลง ข้าไม่อยากเสวนาเรื่องเหล่านี้กับเจ้าแล้ว มีแต่จะทำให้ข้ารังเกียจเจ้าไปมากกว่านี้ ที่ข้าอยู่ที่นี่คุยกับเจ้าตามลำพังในตอนนี้ เพียงแค่อยากจะเตือนเจ้า หากเจ้าอยากจะมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดี ก็ให้ข้าได้อยู่อย่างสงบ ส่วนโล่เยว่ เจ้าเองก็ระวังคำพูดของเจ้าด้วย”

“ท่านแค่อยากใช้ประโยชน์จากนางเท่านั้น ใช่หรือไม่?” หลิงหลงฮูหยินแสยะยิ้ม ความสิ้นหวังและใจสลายแผ่ขยายอยู่เต็มแววตาของนาง

“เป็นพ่อลูกกันมาหลายปี อย่างไรก็มีความผูกพัน ข้าแค่ไม่อยากให้นางเสียใจ เจ้าเชื่อก็ย่อมดี แต่หากไม่เชื่อก็ช่างเถิด” พูดจบ เขาก็สะบัดแขนเสื้อเดินออกไปอย่างเย็นชา

หลิงหลงฮูหยินนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยความตะลึง แสยะยิ้มออกมาอย่างเย็นชา ยิ้มเสร็จก็ร้องไห้ “ข้าไม่เชื่อเจ้า เจ้าจะคิดถึงความผูกพันพ่อลูกจริงๆ หรือ? หากเจ้าคิด เจ้าจะไม่ปฏิบัติต่อเสี้ยงหลีโม่เช่นนี้ ในใจของเจ้า อนาคตและเส้นทางของขุนนางถึงจะสำคัญสำหรับเจ้าที่สุด ข้าไม่เชื่อเจ้าหรอก”

สิบหกปีแล้ว นางเป็นฮูหยินของจวนเฉิงเสี้ยงมาสิบหกปีแล้ว แม้จะไม่ใช่ในนาม แต่ในจวนแห่งนี้ ทุกคนต่างนับถือนางเป็นฮูหยินใหญ่ คนนอกต่างก็เป็นเช่นเดียวกัน

นางไม่ยอมอยู่ร่วมกับเหล่างูพิษหลังสวนดอกไม้เช่นนี้แน่นอน นางจะต้องเดินออกมาให้ได้