พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 143

ตอนที่ 143 นางจะต้องหวนคืนมาแน่นอน

หลังจากเสี้ยโล่เยว่ถูกปล่อยออกมา ก็พาเสี้ยฉวนตรงไปยังห้องของหลิงหลงฮูหยิน

หลิงหลงฮูหยินกำลังนั่งน้ำตาร่วง เมื่อเห็นเสี้ยโล่เยว่กลับมา นางก็ตกใจระคนดีใจ รีบพุ่งเข้าไปถามว่า “โล่เยว่ เจ้าถูกปล่อยออกมาแล้วรึ? บิดาของเจ้าเชื่อหรือไม่ว่าเจ้าคือลูกสาวของเขา? เขาพูดว่าอย่างไร?”

เสี้ยโล่เยว่จ้องมองนาง แล้วเอ่ยด้วยสุ้มเสียงเย็นชาว่า “บิดาข้าย่อมต้องเชื่อว่าข้าคือลูกสาวของเขา”

“เขาเชื่อรึ?” ใบหน้าของหลิงหลงฮูหยินเป็นประกายด้วยความดีใจ “เช่นนั้นก็ดีแล้ว ขอเพียงแค่เขาเชื่อก็พอ เจ้ายังเป็นพระชายาขององค์รัชทายาท เพียงแค่เจ้าได้ออกเรือน ก็จะไม่มีใครกล้านินทาเรื่องของข้า”

“จริงหรือ?” เสี้ยโล่เยว่ยังคงแสยะยิ้มต่อไป

หลิงหลงฮูหยินที่กำลังดีอกดีใจจนตัวลอยยังไม่ทันได้สังเกตอาการผิดปกติของเสี้ยโล่เยว่ พูดออกมาอย่างไม่สนใจผู้ใด “ไม่ผิด ขอเพียงเขาเชื่อ พวกเราสองแม่ลูกก็ยังมีชีวิตที่ดีได้ ข้าไม่มีทางปล่อยหลี่ซื่อสองแม่ลูกนั่นไปแน่นอน”

เสี้ยโล่เยว่แค่นเสียงเย็นชา “สีหน้าก็พลันเปลี่ยนไปทันที “เด็กๆ มานี่หน่อย ส่งฮูหยินไปที่เรือนเดี่ยวหลังสวนดอกไม้ที”

หลิงหลงฮูหยินมองเสี้ยโล่เยว่ด้วยความตกใจ “เจ้าพูดอะไร? ส่งข้าไปเรือนเดี่ยวหลังสวนดอกไม้รึ?”

เสี้ยโล่เยว่ถลึงตาใส่นาง แววตามีแต่ความเกลียดชัง กล่าวอย่างโหดร้ายว่า “ไม่ผิด ท่านยังคิดว่าท่านจะยังสามารถอาศัยอยู่ที่นี่ได้สะดวกสบายเช่นนี้อีกหรือ? ท่านพ่อไม่ไล่ท่านออกจากจวนก็นับว่าใจบุญมากแล้ว ท่านวางใจเถิด มีข้าอยู่ทั้งคน หนึ่งวันในจวนเฉิงเสี้ยงท่านจะได้กินข้าวไม่น้อยกว่าหนึ่งมื้อแน่นอน แต่ว่า ถ้าหากท่านก่อเรื่องให้ข้าลำบากใจ ก็อย่ามาโทษข้าว่าข้าไม่คิดถึงไมตรีของแม่ลูก”

หลิงหลงฮูหยินล้มตัวนั่งลงบนเก้าอี้ สีหน้ามีความตกตะลึงไม่น้อย คิดว่าตัวเองฟังผิดแล้ว ลูกแท้ๆ ของนาง คิดไม่ถึงเลยว่าพูดคำที่โหดร้ายเช่นนี้กับนาง

“ไม่ ลูกจะทำอย่างนี้กับแม่ไม่ได้นะ ถ้าไม่มีแม่ เจ้าก็แค่...” คำพูดของนางอยู่ๆ ก็จบลง สายตาที่ทั้งหวาดกลัวและตกใจมองไปยังเฉิงเสี้ยงเสี้ยที่ค่อยๆ ก้าวเข้ามา

เฉิงเสี้ยงเสี้ยที่แสงแดดส่องไปไม่ถึง เดินเข้ามาทีละก้าวทีละก้าว แสงอาทิตย์ด้านหลังก็แยงเข้าตาของนาง เกือบทำให้นางมองใบหน้าของเขาไม่ชัดเจน

เสียโล่เยว่หันกลับไป พูดอย่างเอาอกเอาใจว่า “ท่านพ่อ ท่านมาได้อย่างไรเจ้าคะ?”

“ข้าไม่ไว้ใจนาง กลัวว่านางจะเกิดความเคียดแค้น จะพูดจาหยาบคายไร้มารยาทกับเจ้า” น้ำเสียงของเฉิงเสี้ยงเสี้ยเหมือนกับแทรกซึมเข้าไปอยู่ในความหนาวเย็น มันเยือกเย็นจนไม่สามารถบรรยายออกมาได้

“นางกล้ารึ? หากนางกล้าทำเช่นนี้ ข้าก็คงไม่ให้นางอยู่ในจวนนี้” เสี้ยโล่เยว่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

หลิงหลงฮูหยินรู้สึกเย็นยะเยือกไปทั้งตัว ทันใดนั้นนางก็เข้าใจขึ้นมาทันที ความจริงแล้วเสี้ยห้วยจุนเองก็รู้ว่านางไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของตน ที่เขาทำเช่นนี้ เพียงแค่อยากหาผลประโยชน์จากโล่เยว่เท่านั้น

จู่ๆ ใจของนางก็รู้สึกว่าตนเป็นเรือลำเล็กที่ล่องลอยอยู่กลางมหาสมุทรที่กว้างใหญ่ก็ไม่ปาน หวาดกลัวและตกตะลึงจนพูดอะไรไม่ออก ถ้าหากแม้แต่ทางถอยของโล่เยว่ก็ไม่มี เช่นนั้นในชีวิตนี้ของนางก็ไม่สามารถหันกลับไปได้แล้ว

จะเป็นเช่นนี้ไม่ได้ ลูกสาวคือนางเป็นคนให้กำเนิด ถ้าหากวันข้างหน้านางได้เสพสุขกับความร่ำรวยและชื่อเสียง นางที่เป็นมารดา ก็ต้องได้เสพสุขด้วยเช่นกัน นางย่อมไม่ยอมให้เสี้ยห้วยจุนได้ผลประโยชน์ไปเปล่าๆ แน่นอน

นางจะต้องวางแผนอย่างค่อยเป็นค่อยไป

“ข้าจะเก็บของของข้าเอง ไม่อนุญาตให้พวกเจ้ามาแตะต้องของของข้า” เมื่อหลิงหลงฮูหยินคิดเช่นนี้แล้ว ก็หันกลับไปตำหนิคนใช้ที่เก็บของแทนนางด้วยความโกรธ