พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 147

ตอนที่ 147 ซุนเฟย

หลีโม่ไม่พูดอะไร หยิบมีดเล็กที่เซียวโธ่หาคนเพื่อมาช่วยนางทำขึ้นมา แล้วทำความสะอาดตรงข้างๆ แผลเบาๆ

นางจะไม่ล้างให้สะอาดไม่ได้ เพราะเวลาที่แผลตกสะเก็ดจะเกิดอาการคันเล็กน้อย เขาจะอดไปจับไปเกามันไม่ได้ มีบางที่ที่ถูกเขาเกาจนเป็นแผล รอยเล็บมือมันชัดเจนมาก

เพิ่งจะทำความสะอาดเสร็จไปที่หนึ่ง ก็เห็นจิ่นเฉิงที่ออกไปแล้วกลับมาอีกครั้ง “ท่านอ๋อง ใต้เท้าซุนของจิงเจ้าหยิ่นมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“ให้เขารออีกประเดี๋ยว” ซือถูเย้นพูดโดยไม่เงยหน้าขึ้นมา

“เขาบอกว่ามีเรื่องสำคัญจะกราบทูลพ่ะย่ะค่ะ” จิ่นเฉิงกล่าว

หลีโม่หยุดมือลง แล้วมองไปที่ซือถูเย้น

ซือถูเย้นลุกขึ้นมา แล้วใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย พูดกับหลีโม่ว่า “เจ้ารออยู่ที่นี่ อีกประเดี๋ยวข้าจะกลับมา”

หลีโม่พยักหน้า เอามีดเล็กนั้นใส่ลงไปในกล่องยา ในใจก็คิดว่าใต้เท้าซุนผู้นั้นไม่รู้ว่ามาทำอะไร

นางนั่งอยู่ข้างโต๊ะ จุดไฟในตะเกียงเล็กๆ จากนั้นก็หยิบเข็มมาฆ่าเชื้อ

มีคนเคาะประตูเข้ามา เป็นนางกำนัลอายุสิบสามสิบสี่ปี นางเดินมาด้านหน้าของหลีโม่อย่างระมัดระวัง “คุณหนูเสี้ย ซุนเฟยเชิญท่านให้เข้าพบเจ้าค่ะ”

“ซุนเฟย?” หลีโม่ตะลึงงันเล็กน้อย

“เจ้าค่ะ ซุนเฟยมีเรื่องอยากจะถามเจ้าค่ะ” นางกำนัลมีความเคารพนบน้อมเป็นอย่างมาก

หลีโม่รู้ว่าซือถูเย้นมีพระชายารอง ได้ฟังมาจากซูชิงผู้เก็บความลับไม่เคยอยู่ ซุยเฟยผู้นี้เป็นคนที่เหลียงไถ้ฝู้ส่งมา

นางกับซุนเฟยไม่มีอะไรที่เหมือนกัน จู่ๆ ก็เรียกให้นางเข้าไปพบ ทำให้หลีโม่อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเกิดลางสังหรณ์ไม่ดี เวลานี้ นางไม่อยากจะก่อเรื่อง จึงพูดกับนางกำนัลว่า “เจ้ากลับไปทูลซุนเฟย บอกว่าข้ากำลังรอท่านอ๋องกลับมาเพื่อจัดการกับบาดแผลอยู่ คราวหน้าข้าจะไปถวายพระพรซุนเฟยนะ”

เด็กรับใช้พูดด้วยดวงตาแดงก่ำว่า “คุณหนูใหญ่ ท่านไปสักหน่อยเถอะเจ้าค่ะ หากข้าเชิญท่านไปไม่ได้ ซุนเฟยจะต้องลงโทษบ่าวแน่นอนเจ้าค่ะ”

หลีโม่พูดอย่างราบเรียบว่า “เช่นนั้นก็รอให้ข้าจัดการทำความสะอาดบาดแผลให้ท่านอ๋องเสร็จแล้วค่อยไปก็แล้วกัน”

นึกไม่ถึงว่านางกำนัลจะคุกเข่าลง พูดด้วยอาการสั่นเทาว่า “คุณหนูใหญ่ ท่านได้โปรดสงสารบ่าวด้วยเจ้าค่ะ ไปกับบ่าวสักรอบเถอะเจ้าค่ะ บ่าวเพิ่งถูกส่งตัวมารับใช้ซุนเฟย หากเชิญท่านไปไม่ได้ บ่าวจะต้องถูกส่งตัวกลับไปอยู่ในห้องครัวตลอดทั้งวันแน่เจ้าค่ะ ”

หลีโม่มองไปที่นาง ไม่ได้ใจอ่อนต่อนางแม้แต่น้อย เมื่อตอนที่เริ่มฝึกฝนในหน่วยราชการลับ มีกฎเพียงหนึ่งเดียว คือไม่สามารถใจอ่อนได้ตามอำเภอใจ

นางพูดเสียงให้สูงขึ้น “เจ้าฟังที่ข้าพูดไม่ชัดเจนหรืออย่างไร?”

นางกำนัลร้องไห้สะอึกสะอื้นว่า “เจ้าค่ะ บ่าวทราบ”

นางลุกขึ้นมาแล้วหันตัวกำลังจะจากออกไป

“เดี๋ยวก่อน” จู่ๆ หลีโม่ก็ตะโกนเรียก

สายตาของนางกำนัลพลันฉายแววได้ใจแวบหนึ่ง “คุณหนูใหญ่ยอมไปแล้วใช่ไหมเจ้าคะ?”

หลีโม่จ้องนาง “ไม่ใช่ ไปบอกซุนเฟยของพวกเจ้า หลังจากที่รักษาบาดแผลให้ท่านอ๋องเสร็จแล้ว ข้ายังต้องไปฝังเข็มให้ท่านอ๋องเหลียงอีก วันอื่นหากข้าว่างข้าค่อยไปถวายพระพรซุนเฟยก็แล้วกัน”

สีหน้าของนางกำนัลรู้สึกตกใจไม่น้อย พูดอย่างไม่ยินยอมว่า “แต่ว่า คำสั่งของซุนเฟย คนในตำหนักไม่มีใครกล้าขัดนะเจ้าค่ะ”

“ข้าไม่ใช่คนในตำหนักเจ้า” เมื่อหลีโม่พูดจบ ก็ก้มหน้าก้มตาฆ่าเชื้อในเข็มต่อไป

นางกำนัลทำได้เพียงหันตัวจากไป

หลังจากนางกำนัลจากไป หลีโม่เงยหน้าขึ้นมา ค่อยๆ ขมวดคิ้วเข้าหากัน ซุยเฟยผู้นี้ย่อมไม่มีเจตนาที่ดี แต่ว่านางยังไม่ได้แต่งเข้าตำหนักของอ๋องซื่อเจิ้ง ก็คิดจะมาแสดงอำนาจกับนางแล้วรึ?

เดิมทีคิดว่าการปฏิเสธไปเข้าพบซุนเฟย จะทำให้ชีวิตสงบสุข