พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 156

ตอนที่ 156 จื่นเฉิงถูกยาพิษ

หลีโม่ส่ายหน้า “เขาน่าจะไม่ได้ทำเรื่องพวกนั้นนะ?”

หลีโม่ไม่ได้แก้ตัวแทนเสี้ยห้วยจุนและเรื่องที่เบ่งอำนาจกลางถนน ไม่ใช่คนอายุอย่างเขาจะทำ โดยเฉพาะจวนเฉิงเสี้ยงก็มีชื่อเสียงไม่ดีอยู่แล้ว เขาไม่ทำเรื่องโง่ๆเช่นนี้หรอก

ซูชิงมองนางและยิ้มเย็นชา “เขาเป็นคนทำนั้นแหละ แน่นอนถ้าเปลี่ยนเป็นเวลาปกติ เขาก็แค่จะตักเตือนสองคำ แต่วันนั้นซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยอยู่ตรงหน้าเขาพอดี”

“อะไรนะ?”หลีโม่รู้สึกอึ้งมาก “เจ้าบอกว่าเขาตั้งใจเบ่งอำนาจต่อหน้าซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยงั้นเหรอ?เพื่อให้ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยดีใจงั้นเหรอ?”

“ใช่สิ ก็คือบอกเป็นเชิงให้ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยรู้ว่าแม้ชื่อเสียงเขาจะไม่ดี แต่เขายังเป็นเชิงเสี้ยง ถ้าตระกูลจิ้นโก๋วกงปองดองกันด้วยการมีพิธีแต่งงาน ต่อไปยิ่งใหญ่ขึ้น”ซือถูเย่พูดเสียงเรียบ

หลีโม่มองเขา ดูแล้วเรื่องนี้เขารู้ว่าตลอด แต่กลับไม่บอกกับนาง

ความจริงคือช่วงนี้แม้นางจะมาตำหนักทุกวัน แต่สองคนเหมือนไม่เคยพูดอะไรกันเลยสองคน

และเขาก็ไม่เคยพูดเรื่องจวนเฉิงเสี้ยงเลย

มีแค่ครั้งเดียวเท่านั้นคือให้เซียวโธ่ไปทำร้ายเสี้ยห้วยจุน

“ยังมีอีกเรื่องข้ายังไม่เคยบอกกับเจ้า เจ้าให้อ๋องอานชิงเข้าวังหาศพของเสี้ยฮ่านหรานแต่ข้าหาทั่ววัง ก็หาไม่เจอ”ซือถูเย่พูด

หลีโม่ตกใจพูดว่า “เป็นไปไม่ได้ เขาอยู่ในตำหนักซีเวยด้านหน้ามีห้องที่ไม่มีคนอยู่ ตอนข้าเดินไป เขาก็อยู่ด้านใน”

“ใช่ไม่ผิด หรือว่าโดนกำจัดลับๆไปแล้ว”ซือถูเย่พูด

หลีโม่รู้สึกเสียใจมาก ก่อนหน้านั้นอ๋องอานชิงไปหาก็ไม่มีข่าวคราวอะไรเลย คิดว่าอ๋องอานชิงคงไม่อยากช่วยนาง ไม่คิดว่ากลับเป็นเพราะว่าหาไม่เจอ

ถ้าจัดการเสร็จ จะจัดการกับศพในวังยังไง? ถ้าไม่เอาไปข้างนอกก็คงมัดก้อนหินแล้วถ้วงลงน้ำ

“รู้ว่าเสี้ยฮ่าวหรานตายแล้ว มีแต่คนในตำหนักอี๋เฟย คนในตำหนักหมุ่ยเฟยมีแต่อาฟาถูกฆ่าตาย ดังนั้นน่าจะเป็นคนของอี๋เฟยจัดการศฑของเขา”ซูชิงเดา

หลีโม่ไม่อยากแสดงอาการเสียใจต่อหน้าทุกคน นางถามว่า “โรคซอมบี้นี้ เกิดจากอะไรกันแน่?”

“ซอมบี้ก็คือซอมบี้ โรคซอมบี้คืออะไรกัน?”ซูชิงพูด “ข้าเคยถามฟาซือว่าโลกนี้มีซอมบี้จริงหรือเปล่า”

ตอนนี้หลีโม่ตัดเรื่องซอมบี้หรือพวกปีศาจออกไปแล้ว เพราะว่าจิตที่ย้อนเวลามาเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องแปลก คงจะมีข้ออธิบายบางอย่าง อีกอย่างคนผู้นั้นเคยบอกว่าอนาคตคงจะมีคนสามารถทะลุมิติได้ ก็คือไม่มีทางอธิบายว่าทำไมจิตนางถึงทะลุมิติมาอยู่ในร่างอีกคน และบทความทะลุมิติของคนผู้นั้นก็บอกแค่ว่าทะลุมิติไปอนาคต เขาบอกว่าย้อนเวลากลับไปเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด

ถ้าเรื่องนี้วิทยาศาสตร์ไม่สามารถอธิบายได้ เช่นนั้นก็คงต้องใช้ความลึกลับมาคาดเดา

แต่ว่าแม้จะเป็นเช่นนี้ นางก็ยังรู้สึกว่าซอมบี้คือโรคอย่างหนึ่ง

“สองคนที่ถูกขังในคุกล่ะ?”หลีโม่ถาม

“ตายไปแล้ว ศพถูกเผ่า”ซูชิงตอบ

“ตายแล้ว?ฆ่าตายเหรอ?”หลีโม่รีบถาม

“ไม่ใช่ ขังในคุกไม่กี่วัน ไม่กินอาหาร ไม่ดื่มน้ำ ออกเสียงแหลมร้องตลอดเวลา ไม่นานก็ตายไป”ซูชิงพูด

เขาพูดจบ ก็รู้สึกแปลก “ซอมบี้คงไม่หิวตายหรอกใช่ไหม?”

หลีโม่มองไปทางซือถูเย่ “อาจจะไม่ใช่ซอมบี้หรอก หรือเป็นโรคที่ถูกยาพิษ ขอท่านอ๋องรีบส่งคนไปค้นหาคนแรกที่กัดคนด้วย ถ้าคนที่ถูกเขากัดอีกอาจจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นได้”

ซือถูเย่พูด “สั่งไปแล้ว แต่คนผู้นี้เหมือนทำตัวคล้ายผู้คนไปหมด นอกเมืองในเมืองก็หาไม่เจอเลย”