พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 157

ตอนที่ 157 ภูมิใจเพราะเจ้า

หลีโม่เดินตามหลังเขา โกรธจนกัดฟันกรอด อ๋องซื่อเจิ้งชอบพูดไม่เข้าใจ จากนั้นก็เปลี่ยนเรื่องไม่ให้ใครถามต่อ

สิ่งที่รับไม่ได้คือ คำพูดของเขาบางคำจริงบางคำปลอม เจ้าไม่มีทางแยกออกได้

ตลบตะแลง!

พอจัดการเรื่องของจื้นเฉิงเสร็จก็ถึงเวลาเกือบเที่ยง

เฉินหลิ่วหลิ่วเล่นกับพวกข้ารับใช้กว่าครึ่งวัน เหนื่อยแล้วฟุบนอนอยู่บนโต๊ะม้าหินอ่อน

ช่วงเวลานี้นางกับเซียวโธ่ไม่มีความคืบหน้าเลย ยังไม่ได้พูดอะไรกันอีก ความคืบหน้าเดียวคือนางสามารถเห็นเขาได้บ่อยๆ

เฉินหลิ่วหลิ่วพูดกับหลีโม่ว่า นางจะเข้าไปอยู่ในใจเซียวโธ่ช้าๆ ดังนั้นนางไม่รีบ

หลีโม่นับถือในตัวนางจริงๆ คิดว่านางคงจะอดทนสองสามวันไม่ได้พูดกับเซียวโธ่ก็จะยอมแพ้ ความอดทนของนางไม่ธรรมดาเลย ลูกคุณหนูธรรมดาคงไม่มีความอดทนเช่นนี้

เฉินหลิ่วหลิ่วน่ายกย่อง ความอดทนนี้ถ้าใช้กับที่อื่นคงจะมีความสำเร็จไปครึ่ง

ตอนที่พวกนางออกจวนมา ก็เห็นกุ้ยไท่เฟยกลับมาพอดี

นางเข้าวังกลับมา ทุกเดือนวันที่หนึ่งต้องเข้าวังไปเคารพไทเฮา เมื่อวานไม่ได้ไปเพราะเมื่อวานคนเข้าวังไม่มาก ดังนั้นนางก็เปลี่ยนเป็นวันนี้เข้าวังแทน

นี่คือช่วงเวลาที่หลีโม่เห็นกุ้ยไท่เฟยครั้งแรก

นางดึงเฉินหลิ่วหลิ่วทำความเคารพ “เคารพกุ้ยไท่เฟย”

กุ้ยไท่เฟยยืนตัวตรง มองดูเสี้ยหลีโม่ สีหน้านางเรียบเฉย สายตาสงบ แต่ความสงบนี้แปลกๆ

“พ่อเจ้าเชิญข้าให้มาร่วมพิธีงานแต่ง เจ้าช่วยไปบอกพ่อเจ้าหน่อยว่าข้าไม่ค่อยสบาย ก็ไม่ไปแล้ว แต่แม้ข้าไม่ไปก็มีของขวัญฝากไปให้”กุ้ยไท่เฟยพูด

“เพคะ ขอบพระทัยกุ้ยไท่เฟย”หลีโม่พูด สำหรับคนที่เคยคิดจะฆ่านาง แม้นางจะเกลียดมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

“เสี้ยหลีโม่”กุ้ยไท่เฟยกำลังจะเดินเข้าไปใกล้แต่ก็หยุดและพูดว่า “วันนี้ข้าได้ขออนุญาตฮองไทเฮาแล้ว พระราชโองการที่ได้รับราชทานงานแต่งสองวันนี้คงจะมาถึง”

หลีโม่อึ้งแต่ก็กลับพูดด้วยความเคารพนอบน้อมว่า “ขอบพระทัยฮองไทเฮาเพคะ”

กุ้ยไท่เฟยยิ้มอย่างเรียบเฉยและพูดว่า “ต่อไปเจ้าก็รู้เองว่าควรจะขอบคุณข้าหรือไม่”

พูดจบนางก็เดินจากไปทันที

เฉินหลิ่วหลิ่วพยุงหลีโม่ลุกขึ้นมา พูดด้วยความมึนงงว่า “ทำไมต่อไปต้องขอบคุณด้วย?เจ้าไม่ได้ขอบคุณนางจากใจจริงหรือว่านางไม่รู้เหรอ?”

หลีโม่ยิ้มพูดว่า “ใช่ข้าไม่ได้ขอบคุณนางจากใจจริง นางก็รู้ ทุกคนก็แค่พูดจาเป็นมารยาทเท่านั้น แต่คำพูดของนางคือกำลังเตือนถึงความอันตรายเมื่อแต่งงานไป”

เฉินหลิ่วหลิ่วแม้จะหยาบ แต่ก็รู้มาเยอะ “ถ้านางจะจัดการเจ้า พอเจ้าได้เป็นลูกสะใภ้นาง นางคงจะจัดการได้ง่ายกว่านี้”

ซือถูเย่ยืนอยู่ทางเดินมองดูทั้งสองคุยกัน

กุ้ยไท่เฟยเดินมาข้างเขา และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ตามคำขอเจ้า ข้าเข้าวังไปขอพระราชโองการให้แล้ว”

“ขอบพระทัย!”ซือถูเย่ยิ้มเล็กน้อย

“แม้ข้าจะไม่ไปครั้งนี้ จะช้าหรือเร็วนางก็จะให้พระราชโองการสั่งจัดงานแต่งอยู่ดี เจ้ารีบร้อนอะไรกัน?”กุ้ยไท่เฟยพูดอย่างไม่สบอารมณ์

ซือถูเย่ยืนอยู่หน้าราวไม้ ยิ้มมุมปากเล็กน้อย “ไม่เหมือนกันครับ นางเป็นลูกสะใภ้ที่ท่านแม่เข้าวังไปขอพระราชโองการคำสั่งมา เสด็จแม่ใหญ่ลงคำสั่งมาให้ท่านฝืนรับไป ใช่ไหมครับ?”

“ข้ารู้ว่าเจ้าเกลียดข้า แต่ว่าข้าก็ไม่ได้ทำร้ายอะไรนางแล้ว ทำไมเจ้าต้องว่าแม่แท้ๆของเจ้าเช่นนี้ด้วย?”กุ้ยไท่เฟยพูดด้วยความน้อยใจ