พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 179

ตอนที่ 179 ฮูหยินรองไม่สบาย

ตอนที่นายหญิงแก่เบือนหน้าไป เหล่าไท่จุนรีบหยิบยาวางในแก้วของหลีโม่ทันที แล้วเอาเหล้าในแก้วของตนเทใส่แก้วของหลีโม่ พูดขึ้นว่า “ข้าดื่มเหล้าไม่ได้ เจ้าดื่มนะ จะได้ไม่สิ้นเปลืองของจวนเฉิงเสี้ยง”

ตอนที่เหล่าไท่จุนใส่ยาลงไปในแก้วนั่นว่องไวมาก ไม่เหมือนคนแก่อายุเจ็ดสิบแปดเลย แค่สะบัดปลายแขนเสื้อเอง ยาลูกกอนก็หล่นไปในแก้วหลีโม่แล้ว

ตอนที่นางเทเหล้า ก็เหลือบมองดูสีในแก้ว แล้วก็เปลี่ยนใจพูดขึ้นว่า “ไม่ดีกว่า ข้ากระหาย เจ้าไม่ต้องดื่มเหล้าของข้าดีกว่า”

พูดจบ ก็ใช้จมูกสูดดมเหล้าในแก้วแปบหนึ่ง แล้วเททิ้ง

แต่ แค่แวบเดียวนั้น หลีโม่มองเห็นสีเหล้าในแก้วเปลี่ยนเป็นสีเหลืองอ่อน

ในแก้วยังเหลือเหล้าอีกหยดสองหยด เหล่าไท่จุนเอายาลูกกอนใส่ลงไปอีกแล้วเทเหล้าลงไป อยากจะดูว่ายาพิษที่ใส่ลงไปคือยาอะไร

ยาลูกกอนนี้ น่าจะเป็นยาลูกกอนที่มีไว้ใช้ทดสอบยาพิษ

“เมื่อก่อนไท่จุนเป็นคนชอบดื่มเหล้า ทำไมเดี๋ยวนี้เหล้าแค่แก้วเดียวก็ดื่มไม่ไหว?” ไท่เฟยถามขึ้น

เหล่าไท่จุนหัวเราะ “ตอนนี้ไม่ไหวแล้ว แก่แล้ว แค่ดมยังพอได้ ให้หายหิวก็พอ”

เฉินหลิ่วหลิ่วไม่รู้เรื่องจึงพูดขึ้นว่า “แต่ ในจวนจู๋หมู่ยังมีเหล้าเยอะมากมายเลยนะ”

“หุบปาก เจ้าจะไปรู้อะไร? นี่มันเหล้าชั้นดี ของจู๋หมู่ในจวนล้วนเป็นของธรรมดา ถ้าดื่มเหล้าดีจนติด ดื่มเหล้าธรรมดาไม่ได้จะทำยังไง?” เฉินไท่จุนถลึงตามองเฉินหลิ่วหลิ่ว

เฉินหลิ่วหลิ่วนิ่งงัน ก้มหน้าก้มตากินต่อไป

นางกับจู๋หมู่มีข้อตกลงกัน ใช้คำพูดของจู๋หมู่อธิบายก็คือ พวกนางสองคนล้วนพูดจาไม่เพาะ ไม่มีมารยาท พวกนางจึงต้องเตือนกันและกัน หากคนใดพูดผิดโดยไม่รู้ตัว อีกฝ่ายจะถลึงตาใส่ เพราะฉะนั้นคนที่พูดอยู่จะต้องเงียบทันที

นายหญิงแก่มีความรู้สึกเหมือนมีอะไรไม่ชอบมาพากล ปกติเฉินไท่จุนจะไม่เรื่องมาก หรือว่านางล่วงรู้ถึงความผิดปกติ?

เสี้ยฉวนกลับมาเรียนว่า “นายหญิงแก่ หาจนทั่งจวนเฉิงเสี้ยงแล้ว ไม่พบคุณหนูรอง ถามทหารยามหน้าประตู บอกว่าเห็นออกไปพร้อมองค์รัชทายาท”

นายหญิงแก่โกรธจัดมาก “ทหารยามทำไมไม่ห้ามนางไว้? ทางนี้ยังต้องส่งมอบของขวัญให้โก๋วกงอยู่นะ”

ชุยไท่เฟยพูดขึ้น “ช่างเถอะ องค์รัชทายาทชอบเที่ยวเล่น คงลากนางไปเที่ยวเล่นด้วยแล้วแหละ ให้คุณหนูใหญ่ไปทำแทนก็เหมือนกันแหละ”

นายหญิงแก่มองดูหลีโม่ อย่างไม่ค่อยเต็มใจ “นางไม่ได้ยกน้ำชา ให้นางไปจะเหมาะสมหรือ”

ชุยไท่เฟยพูดขึ้นว่า “จะเป็นไรไป? ไม่พูดออกไปก็เป็นแค่พิธี ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร”

นายหญิงแก่คิดอยู่พักหนึ่ง “รออีกแปบหนึ่งดีกว่า”

พูดจบ นางก็สั่งเสี้ยฉวนอีกว่า “เจ้าให้คนไปเฝ้าหน้าประตู หากคุณหนูรองกลับมาบอกนางให้รีบไปเตรียมตัวส่งมอบสินสอด”

ซือถูจิ้งลากหน้ายาว “งานแค่นี้เอง ใช้ใครจะไม่ได้? จำเป็นต้องรอนางกลับมาด้วยหรือ? หลีโม่ไม่ใช่คนของจวนเฉิงเสี้ยงหรือ?”

นายหญิงแก่ได้ฟังคำของซือถูจิ้ง มองเหลียงซืออย่างลังเล แล้วพูดกับหลีโม่ว่า “เดี๋ยวเจ้าไปกับฮูหยินรองไปนับส่งมอบสินสอดที่ห้องด้านข้าง”

หลีโม่ไม่แม้แต่จะเงยหน้า “รับทราบ”

ห้องด้านข้าง จะมีอะไรรอนางกับเหลียงซือ?

กำลังพูดกันอยู่ เสียงกลองด้านหน้าก็ดังขึ้น ทุกคนต่างก็ลุกขึ้น มองเห็นมังกรยาวๆพุ่งเข้ามาทางหน้าจวน ไฟลุกโชติช่วง บวกกับกลิ่นหอมของธูป อลังการอย่างบอกไม่ถูก

เมื่อมังกรเข้ามาแล้วหนึ่งตัว ก็มีอีกตัวตามมาต่อเนื่องจนครบแปดตัว มังกรไฟเดินผ่านลานทานอาหาร ตรงไปข้างหน้า แสงไฟโชติช่วงตระการตา ไปจนตรงไหนก็มีคนดูถึงนั่น คนที่ยืนควบคุมมังกรไฟอยู่ข้างล่างในมือถือกระบองยาวไว้ ตอนที่เดินก้าวข้างหน้าก็จะร่ายรำไปด้วย หลีโม่รู้สึกว่าเหมือนการเต้นกระทบเท้า

เฉินหลิ่วหลิ่วตะโกนอย่างตื่นเต้น “มังกรแปดตัว สวยงามมาก ข้าจะไปดู”

นางพูดเสร็จ แล้วก็วิ่งไปอย่างรวดเร็ว

ไม่ใช่มีเพียงนาง ยังมีพวกคุณชายต่างก็วิ่งตามหลังมังกรไฟไป ทันใดนั้นงานก็เริ่มครึกครื้นขึ้นมาทันที