พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 189

ตอนที่ 189 ให้ไม่ได้

นายหญิงแก่ยื่นมือออกไปกดเล็กน้อย “เจ้าอย่าเพิ่งร้อนใจไปไย หลี่ซื่อกลับมาก็ให้กลับมา ไม่ช้าก็เร็วนางก็ต้องกลับมาอยู่ดี นางกลับมาถึงเมื่อคืนก่อนแต่งงานแล้ว คนที่ลำบากใจก็คือนางไม่ใช่เจ้า อย่างที่สอง หากเจ้าอยากอยู่ลานเสี้ยจื้อ ข้าจะหาเหตุผลร้อยแปดพันเก้าให้นางยกให้เจ้า วางใจเถอะ”

ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยเองก็รู้สึกว่าที่นายหญิงแก่พูดก็มีเหตุผล วันนี้เป็นวันแต่งงานของนาง หลี่ซื่ออยากกลับมาหาความลำบากให้ตัวเองก็ให้นางกลับมา

ลานเสี้ยจื้อนางจะชอบหรือไม่ชอบก็อีกเรื่องหนึ่ง แต่กลับต้องได้ครอบครองต่อไป บอกคนของจวน หลังจากนี้ฮูหยินของจวนมีเพียงแค่นางผู้เดียว ส่วนหลี่ซื่อ นางสามารถไล่ออกไปได้ทุกเมื่อ

แต่ นางไม่ใช่คนที่ไร้เหตุผลเช่นนั้น “เสด็จแม่ แต่วันนี้หลี่ซื่อถูกกักขังอยู่ในตันชิงเสี้ยนจู่นะเพคะ หากนางไม่ยอมย้ายออกไป เราก็ไม่สามารถฝืนใจนางได้”

นายหญิงแก่ขมวดคิ้วเล็กน้อย “เจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องนี้หรอก ดูแลบำรุงกายให้ดีๆ คืนนี้ต้องประทับอยู่ในเซียวเซียง ก่อน พรุ่งนี้เช้าข้าจะไปบอกหลี่ซื่อด้วยตัวเอง”

นางและลูกสะใภ้ผู้นี้ ไม่ได้นั่งสนทนากันดีๆนานมากแล้ว จึงได้นั่งและสนทนากันอย่างจริงจัง

หากนางยังคิดจะอยู่ในจวนเฉิงเสี้ยง ก็สมควรต้องรู้ว่าตอนนี้ไม่ว่าจะเป็นองค์หญิงหรือเสี้ยนจู่ ก็ทำได้แค่เพียงยอมถอยออกไป

ในตอนที่หลีโม่มาถึงจวนหลี่ อ๋องอานชินก็จากไปแล้ว

หยางมามาจึงได้บอกหลีโม่ ว่าอ๋องอานชินจากไปตั้งแต่ช่วงบ่าย ก่อนจาก ได้เสวยอาหารเป็นเพื่อนกับฮูหยิน 1 มื้อ

“เสด็จแม่ละ?” หลีโม่ถามขึ้น

“ยังนั่งอยู่ในศาลาริมสระน้ำอยู่ตลอดเวลาเพคะ หลังจากที่อ๋องอานชินจากไป นางก็เอาแต่ประทับอยู่ที่นั่นตลอด” หยางมามาพูด

หลีโม่และเย็นเอ๋อร์เดินเข้าไป แล้วก็เห็นหลี่ซื่อนั่งอยู่ในศาลาจริงๆ

หลีโม่ให้เย็นเอ๋อร์รออยู่ที่เดิม ส่วนนางเดินเข้าไป เมื่อเห็นใบหน้าที่ดูเงียบเหงาของหลี่ซื่อ นางก็รู้สึกไม่อยากรบกวนนางขึ้นมาเล็กน้อย

แต่หลี่ซื่อนั้นได้ยินเสียงฝีเท้าก่อนแล้ว นางจึงยิ้มออกมาเล็กน้อย “หลีโม่มาแล้วหรือ?”

“เสด็จแม่!” หลีโม่เดินเข้าไป แล้วนั่งลงข้างกายของนาง

หลีโม่กุมมือของนาง มาไว้ด้านหน้า พร้อมกับกระตุกยิ้มมุมปากอย่างอ่อนโยน “เจ้ามาได้อย่างไร?”

“มารับท่านกลับไปเพคะ!” หลีโม่พูดขึ้น

หลี่ซื่อส่งเสียงอื้อออกมา “ดี!”

นางไม่ได้รู้สึกผิดหวัง ถึงแม้ว่าจะอยากอยู่ที่นี่อีกสักสองสามวันก็ตาม แต่นางรู้เหตุผลที่หลีโม่มารับนาง นางอยู่ที่นี่เพียงผู้เดียว ช่างอันตรายเกินไป

“ท่านอ๋องกลับไปนานแล้วหรือเพคะ?” หลีโม่ถามขึ้น

“ใช่ ไปตั้งแต่เมื่อช่วงบ่าย” หลี่ซื่อพูดขึ้น ปลายนิ้วที่กุมมือหลีโม่กลับสั่นเทาเล็กน้อย

“ท่านอ๋อง.....” หลีโม่อยากจะพูดสักสองสามประโยค แต่ก็รู้สึกว่ามันไม่ถูกกาลเทศะ

หลี่ซื่อกลับรู้ว่านางอยากจะพูดอะไร จึงได้แต่ทอดถอนใจออกมาเบา ๆ “เขาดีมาก เพียงแค่แม่เข้าใจผิดไปเท่านั้น”

หลีโม่ชำเลืองมองไปยังความเดียวดายที่แสดงออกมาบนใบหน้าของนาง แต่กลับไม่สามารถสอดแนมเข้าไปถึงในจิตใจนางได้ แม้จะมองผ่านๆแบบจิตวิทยา แต่ก็ไม่สามารถมองทะลุเข้าไปถึงภายในจิตใจของลี่ซื่อได้

หลี่ซื่อเป็นคนที่คาดเดาได้ยากมากจริงๆ แม่นางเช่นนี้ คนภายนอกนำความละเอียดกระหยุมกระหยิมมาอธิบายความเป็นตัวนาง แต่นางกลับบ่วงล้ำผิดพลาดไป เลือกเสี้ยห้วยจุนในฐานะที่เป็นสามีของตัวเอง