พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 190

ตอนที่ 190 รู้จักเจ้านายของเจ้า

ระหว่างทางกลับ หลีโม่ได้นำเรื่องราวที่เกิดขึ้นในจวนวันนี้บอกแก่หลี่ซื่อ

เมื่อหลี่ซื่อได้ยินเรื่องวางเพลิง ก็ตกใจจนใบหน้าซีดเผือดลงทันที “พระเจ้า โชคดีที่เจ้าหนีออกมาได้”

เย็นเอ๋อร์ก็พูดขึ้นว่า “ใช่เพคะ โชคดีที่พระเจ้าทรงคุ้มครองเพคะ”

หลีโม่และหลี่ซื่ต่างก็พูดขึ้นพร้อมกันว่า “อย่าไปเชื่อว่าพระเจ้าคุ้มครอง”

หยางมามาพูดขึ้นว่า “เย็นเอ๋อร์ หากไม่ใช่เพราะคุณหนูใหญ่ทรงรอบรู้ วันนี้ชีวิตก็คงจะตกตายอยู่ในกองเพลิงไปแล้ว”

นางมองไปทางหลีโม่ “คุณหนูใหญ่ ท่านอย่าเพิ่งด่วนโต้กลับเลยเพคะ วันนี้เฉิงเสี้ยงเสี้ยกำลังเคลื่อนไหว จน วุ่นวายไปทั่วทั้งราชสำนัก เขาเป็นเฉิงเสี้ยงแห่งราชวงศ์ต้าโจว ของที่อยู่ในการควบคุมดูแลก็มีมากมาย มีผลกระทบที่ใหญ่หลวงเพคะ”

หลีโม่เงยหน้าขึ้นแล้วพูดขึ้นว่า “หยางมามาวางใจเถอะ ความสามารถในการอดกลั้นข้ายังพอมี เมื่อข้าต้องเผชิญหน้ากับเฉิงเสี้ยงเสี้ย หานำเรื่องครอบครัวโยนใส่เขา ข้าก็คงจะสลัดความสัมพันธ์นี้ไม่พ้น และก็ทำให้จวนเฉิงเสี้ยงเสียหน้า ไม่มช่หรือ? เฉิงเสี้ยง หากไม่ตายอย่างดังสนั่นหวั่นไหว ก็ตายอย่างอับจนหนทาง”

นางไม่ได้ร้อนใจ ถึงแม้ว่าจะมีโอกาสฆ่า แต่ ทุกย่างก้าวนางล้วนแล้วแต่ต้องการปอกลอกเขี้ยวเล็บของอีกฝ่าย นางไม่ได้โง่อย่างที่คิด ตอนนี้นางสามารถฆ่าเสี้ยห้วยจุนได้แล้ว

นางไม่ยอมให้ซือถูเย้นมาเสี่ยงอันตรายเพื่อเขา โดยเฉพาะ สถานการณ์ในตอนนี้ของเขาก็ไม่เท่านาง

เฉิงเสี้ยงเสี้ยต้องสิ้นอำนาจลง นั้นก็บ่งบอกได้ถึงการสิ้นอำนาจในด้านหนึ่ง เรื่องนี้ละเลยไม่ได้เด็ดขาด

แต่ หากเขาฆ่าตัวตายเอง นั้นก็ไม่เหมือนกันแล้ว

เขาพยายามทุกวิถีทางเพื่อฆ่าตัวเอง บุตรสาวที่ถือกำเนิดก็ยินดีที่จะอยู่ภายใต้น้ำมือนี้ โดยเฉพาะในตอนที่รู้ว่าเสี้ยโล่เยว่ไม่ใช้บุตรสาวของเขา เขาก็ลงมือด้วยความโกรธเคือง นางจะปล่อยให้เขาตายลงอย่างง่ายดายได้อย่างไร?

เมื่อกลับมาถึงในจวน ความวุ่นวายภายในจวนก็ยังเก็บกวาดไม่เรียบร้อย แต่ทุกอย่างนี้ล้วนไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับแม่ลูกอย่างพวกนาง ทั้งสี่คนกลับไปยังลานเสี้ยจื้อ

หลีโม่จัดหาที่พักให้แก่หลี่ซื่อ ก่อนออกมา แล้วก็เจอกับเย็นเอ๋อร์ที่วิ่งเข้ามาด้วยท่าทางรีบร้อน ก่อนพูดด้วยท่าทางกระวนกระวายใจว่า “คุณหนูใหญ่เพคะ กุ้ยหยวนหายตัวไปเพคะ ”

หลีโม่เพิ่งนึกเรื่องที่ทิ้งกุ้ยหยวนให้อยู่ในลานเสี้ยจื้อคนเดียวขึ้นมาได้ ใบหน้าของนางเปลี่ยนสี ประมาทเกินไป ลืมกุ้ยหยวนไปเสียสนิทเลย

นางไม่ทำในสิ่งที่ผู้อื่นคิด ต้องเป็นนายหญิงแก่ที่พากุ้นหยวนไปอย่างแน่นอน ในขณะที่กำลังจะพุ่งตัวออกไป กลับเห็นหลานหยู้กูกูเข้ามา

นางมองมาทางหลีโม่ด้วยความภาคภูมิใจ “ดึกดื่นเช่นนี้ คุณหนูใหญ่ยังคิดจะเสด็จไปที่ใดอีกหรือเพคะ?”

หลีโม่จ้องไปทางนาง “เจ้าพากุ้ยหยวนไปใช้หรือไม่?”

หลานหยู้กูกูยิ้มออกมา “กุ้ยหยวน ? คนรับใช้หน้าห้องผู้นั้นหรือ? ถูกต้อง ข้าเป็นคนพาไปเอง เป็นคำสั่งของนายหญิงแก่ กุ้ยหยวนเป็นคนใช้ในจวน ในจวนกำลังขาดแคลนคน ตอนนี้เขาต้องไปเก็บกวาดทำความสะอาดอยู่หน้าตำหนัก ”

“เขาได้รับบาดเจ็บ” หลีโม่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา

หลานหยู้กูกูยิ้มอย่างเย็นชาออกมา ก่อนพูดขึ้นด้วยดูแคลนว่า “จะให้คนรับใช้ทำตัวสูงส่งได้ที่ไหนกัน? ได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย บ่าวรับใช้ที่ได้รับบาดเจ็บต่างก็ปรนนิบัติรับใช้เจ้านายเหล่านี้อย่างพวกเจ้าไม่เหมือนกันอย่างหนึ่งหรือ ? จะว่าไปแล้วคุณหนูใหญ่ก็ดูจะเมตตากรุณาบ่าวรับใช้เหมือนกันนะ หากมีความเมตตากรุณาเช่นนี้จริง ก็คงจะไม่ถึงกับน้ำใจต่อเสด็จย่าและเสด็จแม่ของตัวเองหรอกนะเพคะ”

“อย่ามาพูดจาเหลวไหลกับข้า ข้าต้องการพากุ้ยหยวนกลับมา เจ้าไปบอกนายหญิงแก่ มีเรื่องอะไรก็ให้มาคุยกับข้าถึงจะถูกต้อง”

หยางมามารุดขึ้นหน้า “ถูกต้อง นายหญิงกแก่ของพวกเจ้ากลั่นแกล้งบ่าวรับใช้ด้วยเรื่องอันใดกัน? ”

หลานหยู้กูกูชำเลืองมองไปทางหยางมามา แล้วโต้กลับไปอย่างประชดประชันว่า “หึ หยางมามา ท่านก็เป็นถึงหยางมามาในวังหลวง และก็เคยเป็นผู้กำกับดูแลอยู่ในวังของฮองเฮาเหนียงเหนียงมาก่อนด้วย น่าจะเข้าใจว่ากุ้ยหยวนได้ขายให้แก่เฉิงเสี้ยงไปแล้ว สัญญายังไม่สิ้นสุด จึงจัดให้เขาไปทำงาน มีตรงไหนไม่ถูกต้องอย่างนั้นหรือ? ”

หยางมามาพูดไม่ออก เพราะไม่มีตรงไหนที่ไม่สมเหตุสมผลจริงๆ