พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 191

ตอนที่ 191 คำเรียกขาน

นายหญิงแก่อยู่ที่วิหารเซียวเซียง หลานหยู้กูกูก็นำหลี่ซื่อและหลีโม่ไปยังวิหารเซียวเซียง

โคมไฟสีแดงถูกแขวนขึ้นที่หน้าประตูของวิหารเซียวเซียง เป็นการประชดกับทุกคนว่า วันนี้เป็นวันมงคลของเสี้ยเฉิงเสี้ยง

ถึงแม้วันนี้จะเกิดเหตุการณ์มากมายมีการทำร้ายคน มีการเสียชีวิต แต่ก็ไม่สามารถจะทำลายความสุขของเสี้ยเฉิงเสี้ยงในคืนนี้ได้

ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยและเสี้ยเฉิงเสี้ยงนั่งด้วยกันที่ห้องโถงของวิหารเซียวเซียง ต้องการจะเรียกหลี่ซื่อมา ก็เป็นความคิดของนาง

นางเริ่มรู้สึกว่า ถ้าวันนี้ให้หลี่ซื่อออกไป จะเป็นการตัดสินใจที่ผิด นางควรจะให้หลี่ซื่ออยู่ในจวนต่อ ให้นางได้สัมผัสกับภาพที่สามีตนเองแต่งภรรยาใหม่

นางจะต้องการบอกหลี่ซื่อด้วยตัวเอง ว่าเจ้านั้นอายุมากแล้ว ควรจะสละตำแหน่งได้แล้ว

นางรู้ดีว่าปัจจุบันนี้หลี่ซื่อนั้นตาบอด นางไม่สนใจอาการบาดเจ็บของตนเอง เมื่อครู่มีหมอหลวงมาตรวจ บอกว่าใบหน้าของนางถึงแม้จะยังคงมีรอยแผลเป็น แต่ในวังนั้นมียารักษาคุณภาพดีที่สามารถลบริ้วรอยได้

ดังนั้น นางก็เลยวางใจ และสงบใจขึ้น และนั่งลงบนเก้าอี้ เพื่อรอการมาของหลี่ซื่อ

รอศัตรูหัวใจเพียงคนนี้คนเดียวในชีวิตของนาง

ก่อนหน้านี้นางไม่เคยเห็นหลี่ซื่อ แต่เคยได้ยินกิตติศัพท์ของหลี่ซื่อ ตอนที่ได้ยินเรื่องราวนั้น มันเกี่ยวข้องกับเรื่องของจวนเฉิงเสี้ยง ก็รู้สึกว่าชีวิตผู้หญิงคนนี้น่าเศร้า

แต่ว่า ตอนนี้นางคิดว่า ความน่าเศร้าของหลี่ซื่อ เป็นเพราะหลี่ซื่อทำมันขึ้นมาเอง

เมื่อเห็นมีคนเดินเข้ามา นางก็จัดระเบียบตัวเอง เอามือมาจัดผมให้เรียบ ถึงแม้หลี่ซื่อจะมองไม่เห็น แต่นางก็อยากจะพบหน้าหลี่ซื่อด้วยท่าทางที่เพียบพร้อม

แต่ทว่า เมื่อนางเห็นเสี้ยหลีโม่ประคองหลี่ซื่อเข้ามาเท่านั้นแหละ สีหน้าที่หยิ่งผยองของนางก็ค่อยหายไป สุดท้าย สีหน้ากลับซีดเซียวขึ้นมา

นางไม่เคยคิดเลยว่า หลี่ซื่อจะมีรูปโฉมเช่นนี้ ถึงแม้ตอนวัยหลี่ซื่อจะสวยแค่ไหน แต่ถึงอย่างไรก็อายุ30ปลายๆแล้ว ทั้งยังใช้ชีวิตอย่างถูกลืมในจวนแห่งนี้ นางควรที่จะทั้งซีดทั้งผอมแล้วก็ผมขาวหงอกเสียมากกว่า

แม่ของนางและหลี่ซื่ออายุห่างกันไม่กี่ปี สองปีมานี้แม่ของนางเริ่มมีผมหงอกขึ้นที่จอนผม อีกทั้งตีนกาที่เริ่มชัดขึ้น ผิวหน้าเริ่มหย่อนคล้อย แต่ตอนสาวๆ แม่ของนางก็สวยมาก

นางคิดว่า หลีซื่อจะดูแก่มากกว่าแม่ของตน

แต่ว่า ตามที่เห็นหลี่ซื่อใส่เสื้อผ้าสีเรียบๆพื้นๆ มัดผมขึ้น เส้นผมยังดกดำ ประดับเพียงแค่ปิ่นหยกที่เรียบง่าย แทบจะไม่แต่งหน้า มองจากระยะห่างจากที่นางนั่ง มองไม่เห็นรอยตีนกา ใบหน้าคมชัด ทุกสัดส่วนพอดีกันมาก ราวกับเป็นหยกงามที่สวรรค์ตั้งใจสรรค์สร้างขึ้นมา

ไม่ต้องพูดถึงนางมีแผลไฟไหม้ ถึงแม้ไม่มีแผล ตอนที่สวยที่สุด ก็ยังสู้ความงามของหลี่ซื่อไม่ได้แม้แต่เศษเสี้ยว

นางมองไปยังเสี้ยเฉิงเสี้ยง และเห็นว่าเขาก็กำลังมองไปที่หลี่ซื่อ แววตามีนัยยะ

แรงอิจฉาริษยาเติบโตขึ้นในใจนาง ในตอนนั้นเอง มีเสียงที่ส่งผ่านออกมาจากใจนางว่า “หลี่ซื่อต้องไม่มีชีวิตอยู่ หลี่ซื่อจะต้องตาย หญิงสาวที่งามเช่นนี้ ไม่มีชายใดที่จะไม่ตกหลุมรัก”

หลีโม่เห็นความร้ายกาจภายใต้สายตาของซีเหมินเสี่ยวเยวี่ย แล้วก็ค่อยๆขมวดคิ้วขึ้น

หลีโม่เดินมาข้างหน้าของนายหญิงแก่ แล้วพูดว่า “นายหญิงแก่ ข้าจำได้ว่าท่านเคยรับปากว่า ท่านจะเอากุ้ยหยวนให้ข้า”

นายหญิงแก่ไม่ได้ตอบหลีโม่ เพียงแต่มองไปที่หลี่ซื่อ “ซ่วยหยุ่น พวกเราสะใภ้และแม่สามี ไม่ได้คุยกันนานแค่ไหนแล้ว? เจ้าจะคุยกับคนแก่อย่างข้าได้มั้ย?”