พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 192

ตอนที่ 192 ข้อแลกเปลี่ยน

เสี้ยเฉิงเสี้ยงรีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันที “ไฟไหม้ห้องใหม่ เจ้าเป็นคนทำใช่มั้ย?”

หลีโม่ยิ้มขึ้น “ท่านเฉิงเสี้ยงมีจินตนาการดีมาก บางทีท่านอาจจะรู้ดีว่าใครเป็นคนทำ ”

นางไม่ยอมรับ แต่ก็ไม่ปฏิเสธ

ซีเมินเสี่ยวเยวี่ยพูดนิ่งๆว่า “เป็นเจ้าจริงๆใช่มั้ย? ข้ากับเจ้าไปมีความแค้นอะไรต่อกัน? ถึงขั้นจะวางเพลิงเผาข้า?”

หลีโม่ยิ้มกว้างขึ้น แล้วมองไปที่ใบหน้าที่โกรธแค้นและไร้เดียงสาของซีเหมินเสี่ยวเยวี่ย “คำพูดของฮูหยินเสี่ยวเยวี่ยนี้ช่าง.....ทำให้ข้าไม่รู้ว่าจะตอบเช่นไรเลย ถึงแม้ว่าข้าจะรู้ว่าบาดแผลของกุ้ยหยวนและไฟที่ไหม้ขึ้นเป็นแผนการของฮูหยิน แต่เสียดายที่ไม่มีหลักฐาน ข้าก็เลยไม่สามารถยืนยันได้ ดังนั้น ความผิดที่ฮูหยินกล่าวถึง ข้าก็เลยยอมรับไม่ได้”

ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยตาโตมองนาง โกรธจนพูดไม่ออก ในที่สุดนางก็รู้ว่าทำไมท่านปู่จึงยังไม่อยากให้ต่อกรกับสองแม่ลูกคู่นี้ นางมองทั้งสองแม่ลูกนี้ผิดไป

ทางนี้ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว ถึงแม้เสียเฉิงเสี้ยงจะสงสัยถึงขั้นเชื่อไปแล้ว แต่ทว่า เขาก็ไม่มีหลักฐานมาเอาผิด

ถึงแม้จะมีหลักฐาน เขาจะทนต่อการสืบสวนได้มั้ย? จวนเฉิงเสี้ยงขณะนี้ ไม่สามารถจะเกิดเรื่องราวอื้อฉาวอะไรได้อีกแล้ว

ส่วนนายหญิงแก่ ก็เอาหลี่ซื่อเข้าด้านในไป หลานหยู้ประคองนางไปยังด้านหน้าของเก้าอี้เก่าขาดการซ่อมแซม โอนเอนจวนจะล้มเสียให้ได้ แล้วก็ให้นางนั่งลง

หลี่ซื่อยื่นมือมาสัมผัสพนักพิงเก้าอี้ แล้วก็ยืนอยู่แบบนั้น พูดว่า “นายหญิงแก่มีอะไรก็พูดมาเถิด ข้ายืนเอาก็ได้”

ภายในห้องจุดตะเกียงเล็กๆไว้เต็มไปหมด มีแสงน้อย หน้าต่างปิดสนิท แสงจากทางเดินก็เข้ามาไม่ถึง กระเบื้องด้านบนมีกระเบื้องโปร่งแสงนิดหน่อย แต่ว่าในตอนกลางคืน ไม่มีแสงจันทร์ ดวงดาวก็ไม่เปล่งประกาย ภายในห้องนั้นดูแล้วช่างมืดและแปลกผิดปกติ

สำหรับหลี่ซื่อแล้ว บรรยากาศพวกนี้ไม่ได้พิสดารอะไร เพราะนางมองไม่เห็น

นายหญิงแก่มองไปที่หลี่ซื่อ แล้วนึกถึงตอนที่นางเพิ่งเข้ามาจวนใหม่ๆ ตอนนั้นนางไม่ชอบหลี่ซื่อจริงๆ เพราะนางมีชื่อเสียงมาก สามารถหาความวุ่นวายมาให้จวนเฉิงเสี้ยงได้

สุดท้าย ไม่เป็นเช่นนั้น หลังจากนางเข้ามาก็บำเพ็ญตัวปฏิบัติตัวดี ถึงขั้นไม่พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องบทกวี ดูแลแต่เรื่องภายในบ้าน

แต่โชคชะตาระหว่างทั้งสองคนก็เป็นเช่นนี้ ตอนที่คุณไม่ชอบใครสักคน เขาทำอะไรก็ผิดไปเสียหมด แค่หายใจ ก็ผิดแล้ว

นายหญิงแก่พูดกับหลานหยู้ว่า “ประคองฮูหยินมาข้างๆข้า ”

หลานหยู้เบะปาก แต่ก็ฟังคำเจ้านาย ประคองหลี่ซื่อเข้าไป

หลังจากที่หลี่ซื่อนั่งลง ใบหน้าที่เงียบขรึมปะทะกับฮูหยิน “นายหญิงแก่พูดเรื่องสำคัญเถิด ดึกมากแล้ว จะได้ไม่รบกวนท่านพักผ่อน”

นายหญิงแก่มองไปที่นาง พูดว่า “ในใจเจ้าคงจะเกลียดข้าน่าดู ใช่มั้ย? ”

หลี่ซื่อพยักหน้า “ใช่แล้ว！ ”

หลี่ซื่อไม่ไว้หน้า ถึงขั้นไม่ปกปิดความแค้นที่อยู่ในใจของตน ทำให้เวลานี้นายหญิงแก่ก็เริ่มโกรธขึ้นมา