พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 193

ตอนที่ 193 ตบหลานหยู้

นายหญิงแก่ถาม “วิธีอะไร เจ้าลองพูดมาฟังดู”

หลี่ซื่อส่ายหัว “ถ้าข้าพูดไป ข้าก็จะไม่ได้สัญญาซื้อตัวของกุ้ยหยวนคืน นายหญิงแก่วางใจเถอะ ข้าหลี่ซ่วยหยุ่นพูดได้ทำได้ เรื่องที่รับปากท่านไปแล้ว ข้าก็ต้องทำให้สำเร็จ”

นายหญิงแก่จ้องมองไปที่นาง “แต่ข้าไม่เชื่อเจ้า”

นางไม่เชื่อหลี่ซื่อ เพราะว่านางพูดว่าอ๋องซื่อเจิ้งไม่เห็นแก่พวกพ้อง ถ้าเช่นนั้นตามกฏหมายแล้ว ซีเหมินเสี่ยวชิ่งก็จะไม่ได้ลดโทษ

หลี่ซื่อลุกขึ้น “ก็ได้ ถ้าเช่นนั้นข้าก็ไม่มีอะไรจะพูด”

นายหญิงแก่ลุกขึ้นช้าๆ “หลี่ซ่วยหยุ่น อย่ามาโอหัง”

หลี่ซื่อค่อยๆขมวดคิ้ว “นายหญิงแก่ ท่านไม่เคยให้เกียรติข้า ไม่ใช่ข้าไม่รับเกียรติท่าน สิ่งที่ท่านพูดมา ข้ารับปาก ท่านทำเรื่องของท่าน ข้าทำเรื่องของข้า ทุกฝ่ายมีความสุข แล้วค่อยกลับมาปั้นหน้า แสล้งเป็นคนครอบครัวเดียวกัน ก็ดีไม่ใช่หรอ? ไม่ใช่มาฉีกหน้ากัน แล้วมาทำเหมือนกับข้าเกรงกลัวท่าน มันมีประโยชน์หรือ?”

เมื่อพูดจบ นางก็ตะโกนว่า “หลีโม่”

หลี่โม่และเสี้ยเฉิงเสี้ยงไม่ได้คุยอะไรกันสักพักแล้ว เอาแต่ตั้งใจฟังเสียงในห้อง เมื่อได้ยินเสียงหลี่ซื่อเรียก นางก็รีบเข้ามา

หลี่ซื่อพูด “พวกเราไปกันเถอะ”

นายหญิงแก่ยกมือสั่งหลานหยู้ หลานหยู้ก็รีบไปขวางไว้ แล้วพูดว่า “อูหยิน คุณหนูใหญ่ ยังคุยกันไม่จบเลย จะรีบกลับกันแล้วหรือ?”

หลี่ซื่อหันไปหานายหญิงแก่ “พูดขนาดนี้แล้ว นายหญิงแก่คิดว่ายังจะพูดกันต่อไปได้อีกหรอ?”

นายหญิงแก่วางแผน รู้ว่าถึงแม้จะไม่เชื่อนาง แต่ก็ต้องวางมือปล่อยนางไป แล้วพูดว่า “ข้ารับปากเจ้า สัญญาซื้อตัวของกุ้ยหยวน หลังจากมีการตัดสินโทษ ข้าจะส่งไปให้ที่ลานเสี้ยจื้อ”

หลี่ซื่อพูดนิ่งๆ “ได้ ข้าเชื่อนายหญิงแก่”

หลี่ซื่อพูดแฝงประชด ประชดที่เมื่อครู่นายหญิงแก่บอกว่าไม่เชื่อนาง ช่างเป็นการประชดที่เด็ดดวงมาก นายหญิงแก่ทำเรื่องที่ร้ายต่อนางสองแม่ลูกมาก ในช่วงเวลาสำคัญนี้ ถ้าจะมาพูดว่าเชื่อใจกันเช่นนี้ มันช่างการประชดตอกหน้ากลับไปที่นายหญิงแก่

ตอนที่หลีโม่ประคองหลี่ซื่อเดินกลับ หลานหยู้ยังโกรธไม่หาย และยังมีนายหญิงแก่อยู่ด้วย ก็เลยพูดลับหลังสองแม่ลูกนั้นว่า “พวกคางคกขึ้นวอ พอได้ตำแหน่งเสี้ยนจู่หน่อย ทำเป็นโอหัง จะคอยดูซิว่าจะโอหังได้ถึงตอนไหน！”

หลีโม่หยุดนิ่ง แล้วพูดด่าเบาๆว่า “แม่งเอ้ย ถ้าข้าไม่ได้ระบาย คืนนี้ข้านอนไม่หลับแน่”

เมื่อพูดจบ นางหันหลังกลับไป เอาเท้างัดเก้าอี้ขึ้น แล้วเอามือรับไว้ แล้วก็ซัดลงไปที่หล้านหยู้กูกู ทุบตีเสียจนนางต้องขอร้องให้นายหญิงแก่ช่วยเหลือ

นายหญิงแก่เห็นนางกล้าลงมือต่อหน้าตน ก็โมโหจนตาแดง จนเกือบจะเป็นลม

เรียกให้คนเขามาอย่างทุลักทุเล ในขณะเดียวกันหลีโม่ก็หยุดมือแล้ว แล้วนางก็ถ่มน้ำลายใส่หน้าหล้านหยู้อย่างกับคนตบกันในตลาด “วอนมือวอนเท้าเอง”

เมื่อพูดจบ ก็ประคองหลี่ซื่อจากไป

หลานหยู้กูกูคลานอย่างน่าเวทนามาข้างหน้านายหญิงแก่ คุกเข่าร่ำไห้ “ข้าน้อยติดตามท่านมา20กว่าปี ไม่เคยถูกตบตีเหยียดหยามเช่นนี้ ท่านต้องให้ความเป็นธรรมแก่ข้านะ”

นายหญิงแก่เจ็บหน้าอกมาก นางเริ่มรู้แล้วว่า หลี่ซื่อแม่ลูกคู่นี้ไม่ใช่คนที่นางจะเหยียบย่ำได้อีกต่อไป

การกระจ่างแจ้งนี้ ทำให้นางรู้สึกอึดอัดไม่สบายใจ นางจะเป็นใหญ่ทั้งชีวิต แล้วจะยอมตกอยู่ในอุ้งมือของลูกสะใภ้และหลานสาวได้อย่างไร?

อีกด้าน เสี้ยเฉิงเสี้ยงและซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยก็เข้ามา เห็นหน้าของหลานหยู้ที่บาดเจ็บ ก็ถามอย่างตกใจว่า “เกิดอะไรขึ้น?”