พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 20

ตอนที่ 20 ตีคนของฮองเฮา

และในเวลานั้นเองจิ่นเฉิงองครักษ์ของอ๋องซื่อเจิ้งก็มาถึงและขอพบเสี้ยหลีโม่

เฉิงเสี้ยงเสี้ยได้ยินว่าคนของอ๋องซื่อเจิ้งมาหาจึงได้ออกมาต้อนรับด้วยตนเอง

ไต้เท้าเฉิงเสี้ยงท่านอ๋องสั่งให้ข้ามารับเสี้ยหลีโม่เข้าวัง” จิ่นเฉิงพูด

เฉิงเสี้ยงเสี้ยตกใจแล้วถามขึ้นว่า “ท่านอ๋องเรียกนางเข้าวังหรือ ไม่รู้ว่าเข้าวังไปด้วยเรื่องอะไร”

จิ่นเฉิงพูดขึ้นว่า “ข้าได้รับคำสั่งให้มารับนาง ด้วยสาเหตุอะไรนั้นข้าเองก็ไม่รู้”

เฉิงเสี้ยงเสี้ยทำสีหน้าเสียดายแล้วพูดขึ้นว่า “แต่นางป่วยหนักกะทันหันตอนนี้นอนไม่ฟื้นอยู่บนเตียง เกรงว่าจะเข้าวังไม่ได้ รบกวนท่านกลับไปทูลท่านอ๋องตามนี้”

“ป่วยหนักกะทันหันงั้นหรือ” ในใจคิดว่าไม่ดีแล้ว หากเฉิงเสี้ยงเสี้ยชิงลงมือก่อนล่ะ

“ใช่แล้ว หมอบอกเกรงว่านางจะไม่รอดแล้ว” เฉิงเสี้ยงเสี้ยทำสีหน้าเศร้าสลดเสียใจ

จิ่นเฉิงรุ้ว่านี่คือคำแก้ตัวจึงได้พูดขึ้นว่า “ขอข้าเข้าไปดูคุณหนูใหญ่หน่อยได้หรือไม่”

“ไม่งามมั้ง” เฉิงเสี้ยงเสี้ยสีหน้าไม่พอใจเท่าไหร่ “นางป่วยหนักนอนอยู่ในห้องผู้ชายเข้าไปคงไม่งามจะเสียชื่อเสียงเอาได้”

ชื่อเสียงหรอ จิ่นเฉิงหัวเราะเยาะในใจ วันนี้เสี้ยหลีโม่ยังมีชื่อเสียงอะไรอีก ยกเลิกงานแต่งต่อหน้าผู้คนมากมาย ตอนนี้กลายเป็นคนดังของเมืองหลวงไปแล้ว กลายเป็นคนที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ขัดใจอ๋องเหลียงกับฮองเฮายังจะมีใครกล้าเข้าใกล้อีก

“เฉิงเสี้ยงโปรดเข้าใจข้าเองก็ทำตามคำสั่ง ต้องเจอตัวคุณหนูใหญ่ให้ได้ไม่เช่นนั้นก็ไม่รู้จะไปทูลท่านอ๋องอย่างไรดี” จิ่นเฉิงพูด

หากเสี้ยหลีโม่มีอันเป็นไปงั้นอ๋องเหลียงก็คงไม่รอดแน่

จิ่นเฉิงรู้ดีถึงความสัมพันธ์ของท่านอ๋องกับอ๋องเหลียง ดังนั้นไม่เห็นตัวเสี้ยหลีโม่เขาจะไม่ยอมไปไหนทั้งนั้นต่อให้เป็นศพก็ต้องได้เห็นศพ

เฉิงเสี้ยงเสี้ยรู้สึกหมดความอดทนแล้ว ทำไมเจ้าคนนี้ตอแยไม่เลิกเลย เขาเป็นถึงเฉิงเสี้ยงแล้วมาต้อนรับเขาด้วยตนเองเป็นการให้เกียรติเขามากแล้วแต่ยังมาตอแยแบบนี้ไม่เลิกอีก

“เจ้ากลับไปเถอะ พรุ่งนี้เจอท่านอ๋องข้าจะบอกเขาเอง” เฉิงเสี้ยงเสี้ยพูดจบก็หมุนตัวกลับ

จิ่นเฉิงตกตะลึงแล้วพูดขึ้นว่า “เฉิงเสี้ยงวันนี้ข้าไม่ได้เจอคุณหนูข้าก็จะไม่ไปไหนทั้งนั้น หากนางป่วยหนักจริงข้าจะบอกท่านอ๋องให้เชิญหมอหลวงมาดูอาการให้”

เฉิงเสี้ยงเสี้ยพูดว่า “จิ่นเฉิงเจ้าอย่าได้ล้ำเส้นเกินไปหมอบอกนางอยู่ได้อีกไม่นาน ขอเจ้าจงเข้าใจหัวอกผู้เป็นพ่อด้วยอย่าได้รบกวนนางเลย”

“หมอบอกว่านางป่วยหนัก งั้นข้าบอกจะให้หมอหลวงมาดูอาการของนาง เฉิงเสี้ยงท่านเป็นพ่อก็ควรจะดีใจสิ ทำไมต้องเข้าใจไม่เข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อด้วย ข้าไม่เข้าใจจริงๆ” จิ่นเฉิงพูด

เขาติดตามอ๋องซื่อเจิ้งมานานเห็นโลกมามาก เจอคนมาเยอะ แต่ก็น้อยนักที่จะเจอกับคนที่พูดไม่รู้เรื่องแบบนี้ มันช่างน่าโมโหนัก ดังนั้นจิ่นเฉิงจึงรู้สึกโกรธไม่น้อย

โดยเฉพาะเสี้ยหลีโม่พระชายาในอนาคตของอ๋องซื่อเจิ้ง ถึงท่านอ๋องจะไม่ชอบแต่ก็ต้องรอให้เขาจัดการเอง

“เกิดอะไรขึ้นเอะอะเสียงดังกันทำไม” นายหญิงแก่ถือไม้เท้าเดินออกมาจากในห้องด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม

เมื่อครู่มีบ่าวมาบอกว่าคนของท่านอ๋องมาขอพบเสี้ยหลีโม่ นางก็รู้สึกว่าไม่ดีแล้ว นั่งอยู่ในห้องฟังพอจิ่นเฉิงบังอาจแบบนี้นางจึงต้องออกมาจัดการ

จิ่นเฉิงรู้ถึงความร้ายกาจของนายหญิงแก่คนนี้เขาจึงได้คำนับ “นายหญิงแก่”

“จิ่นเฉิงหรือ” นายหญิงแก่นั่งที่เก้าอี้ แล้วมองมาที่เขา “เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร”

“เรียนนายหญิงแก่ข้าคือองครักษ์ของอ๋องซื่อเจิ้ง” จิ่นเฉิงตอบ