พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 218

ตอนที่ 218 เทียเจียกวน

ตำหนักอ๋องซื่อเจิ้ง

ชิงหนิงเก๋อ ในสวนของกุ้ยไท่เฟย

ซือจู๋กูกูเดินยกถาดน้ำชามาตามทางเดิน เห็นสาวใช้คนสนิทของไท่เฟยโล่วส่วยเดินออกไปด้วยท่าทางเร่งรีบ

“โล่วส่วย รีบเดินขนาดนั้นเจ้าจะไปไหน？”ซือจู๋กูกูถามขึ้น

โล่วส่วยตอบกลับไป “กุ้ยไท่เฟยให้ข้าไปตามฮูหยินของจวนเฉิงเสี้ยงมาพบเจ้าค่ะ”

ซือจู๋กูกูอึ้งไปพักหนึ่ง นัยน์มีความเศร้าสลดเล็กน้อย “ไปเถอะ”

โล่วส่วยจึงรีบเดินออกไป

ซือจู๋กูกูยืนถือถาดน้ำชา นิ่งอยู่กับที่พักใหญ่ จึงหมุนตัวกลับไป พักไปสักครู่ ก็ยกถาดน้ำชาเข้าไป แต่ครั้งนี้แก้วน้ำชา เพิ่มขึ้นมาหนึ่งแก้ว

พ่อบ้านอาฝูพึ่งสนทนากับกุ้ยไท่เฟยเสร็จ ก็เห็นซือจู๋กูกูเดินมา จึงรีบเดินออกไป

กุ้ยไท่เฟยพิงกับตั้งครึ่งตัว ขณะที่หลับตาอยู่ ซือจู๋กูกูก็เดินถือถาดน้ำชามาวางไว้บนโต๊ะ แล้วพูดถามขึ้นเสียงเบา “ยังปวดหัวอยู่ไหมเพคะ？”

“อืม”กุ้ยไท่เฟยลืมตาขึ้น พูดอย่างโกรธเคือง “ทำไมคนทั้งโลก เหตุใดต้องมารังแกกลั่นแกล้งข้าด้วย？ข้าสู้นางตรงไหนไม่ได้？”

ซือจู๋กูกูค่อยๆนั่งลงข้างๆนางพลางนวดครึงขมับให้ “ไม่มีใครกลั่นแกล้งท่านหรอกเพคะ ทุกวันนี้ยังไม่ดีอีกหรอเพคะ？ในจวนนี้ท่านอยากจะใช้ชีวิตยังไงก็ได้ สำหรับตำแหน่งไทเฮาแล้ว มันสำคัญมากขนาดนั้นเลยหรอเพคะ？กลัวว่าจะยิ่งสูงยิ่งหนาว”

กุ้ยไท่เฟยปัดมือนางทิ้ง จ้องนางตาแข็ง “ซือจู๋ เจ้าเปลี่ยนไป”

ซือจู๋กูกูยิ้มขึ้นอย่างฝืนๆ “อาจจะเพราะหม่อมฉันอายุมากแล้ว จึงทำให้รู้สึกว่าการแย่งชิงไม่มีความหมายอะไร คนเราเมื่อตายไปก็เอาอะไรไปไม่ได้”

“ก็ใช่ แต่ข้าต้องการชีวิตอันหวือหวา เมื่อก่อนเจ้าเห็นด้วยกับการแย่งชิงของข้านิ่”

ซือจู๋กูกูถอนหายใจเบาๆ “ใช่เพคะ นั่นเป็นเพราะว่าท่านต้องการแย่งชิง หม่อมฉันเป็นข้ารับใช้ต้องช่วยท่านสุดกำลังอยู่แล้ว แต่นับตั้งแต่ที่ท่านลงมิกับท่านอ๋อง จึงทำให้ข้ารู้ว่า การแก่งแย่งชิงดีถึงสุดท้าย ยังไม่นับคนที่ต้องบาดเจ็บ ถึงแม้ว่าสักวันหนึ่ง ท่านจะสามารถขึ้นนั่งบัลลังก์เป็นไทเฮาได้ แต่ไม่มีญาติมิตรสหายแล้ว ท่านยังจะมีความสุขอยู่ไหม？”

“ซือจู๋ เจ้าช่างบังอาจนัก！”กุ้ยไท่เฟยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“คำพูดพวกนี้ หม่อมฉันไม่ควรพูด หรือหม่อมฉันอาจจะผิดไป ที่สนับสนุนให้ท่านทำตามฝัน แต่ว่า เมื่อก่อนมากที่สุดก็แค่กลั่นแกล้งพวกคนในวังหลัง ไม่ถึงกับต้องถือมีดถือดาบฆ่าแกง แต่ครั้งนี้ท่าน กลับกล้าลงมือถึงขั้นจะเอาชีวิตของท่านอ๋อง นั่นคือเลือดเนื้อเชื้อไขของท่านนะเพคะ ยังจำตอนเขายังเยาว์วัยอยู่ไหมเพคะ……”

กุ้ยไท่เฟยพูดขัดนางขึ้น แล้วใช้น้ำเสียงโกรธเกรี้ยว “ข้าจำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น ไม่ต้องเล่าเรื่องความหลังให้ข้าฟังอีก！”

ซือจู๋กูกูมือค้างอยู่บนขมับของนาง แล้วจึงค่อยๆวางมือลง ยิ้มอย่างเศร้าสร้อย “เพคะ หม่อมฉันจะไม่พูดขึ้นอีก”

กุ้ยไท่เฟยลุกขึ้นนั่ง มองไปที่ถาดชา “ทำไมมีสองแก้วล่ะ？”

“แก้วหนึ่งคือชาเก๊กฮวยผวมชาเก๊ากี๊ แก้วหนึ่งคือชาที่เมื่อต้นปี เป็นชาอวี๋เฉียนหลงจิ่ง ท่านอ๋องส่งมาให้ท่านเป็นครั้งสุดท้าย”ซือจู๋กูกูมีความตื่นตระหนก

กุ้ยไท่เฟยเปิดฝาแก้วน้ำชาขึ้น แล้วมองไปในแก้วหลงจิ่ง แล้วจึงเขวี้ยงลงพื้น แก้วแตกเป็นเสี่ยงๆ น้ำชาและใบชาเทกระจาดออกมา น้ำชาใสๆไหลไปตามรอยแยกบนพื้น ไหลคดเคี้ยว ทำให้เห็นรอยกระดำกระดำกระด่างตามรอยแตก