พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 23

ตอนที่ 23 อ๋องเหลียงสิ้นแล้ว

ในตำหนักมีคนอยู่มากมาย แต่ความเงียบมากไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาเลย นอกจากลมหายใจขอทุกคนที่กำลังเคร่งเครียด

แต่ว่า ทุกคนพยายามจำควบคุมลมหายใจ กลัวว่าแม้เสียงเล็ดลอดเพียงน้อยนิดก็จะทำให้มีผลกับเข็ม

ใจของฮองเฮาแน่นอยู่ที่อก มือสองข้างถือสร้อยมุกภาวนา ปากก็สวดบทสวดไป

หมอหลวงหลิว เลือกหัวไก๋และเจิ่นเหว่ยสองจุด สองจุดนี้ช่วยบรรเทาอาการหายใจติดขัดได้

ในการลงเข็มของเขา ผ่านไปอย่างราบรื่น จุดตรงตามตำแหน่ง หมอหลวงหลิวจึงเบาใจไป

ฮองเฮากับอ๋องซื่อเจิ้งยืนอยู่ที่ข้างเตียง

อ๋องเหลียงหอบอีกชุด แล้วค่อยๆ ดีขึ้น ขนตากระพริบสองสามครั้ง ถึงจะไม่ได้ลืมตา

แต่ทว่าอาการก็ไม่ทุเลา อ๋องเจิ้งยังคงหายใจติดขัด

หมอหลวงหลิวรู้สึกกระสับกระส่าย รีบเอามือไปกดที่จุดซานจง แล้วก็ลงเข็มไปที่สุดซานจงอีกจุด

ผลลัพธ์ก็ยังไม่ออก ริมฝีปากอ๋องเหลียงเริ่มเป็นม่วงคล้ำ ปากเปิดออก เพือช่วยในการหายใจ

“ทำไมมันถึงไม่ได้ผล” ฮองเฮาร้องลั่น

เหงื่อออกเต็มหัวเต็มหน้าผากหมอหลวงหลิว ในใจยังคงรู้สึกสงสัย ไม่ควรเป็นเช่นนี้ ตามหลักแล้วสามจุดนี้จะช่วยบรรเทาอาการของอ๋องเหลียงได้ ทำไมถึงไม่ได้ผลหล่ะ”

เขาเลือกจุดฝังเข็มมากมาย เขาลงเข็มรวดเร็ว แม่นยำถึงจุดทะลุทะลวง ตอนเขาลงเข็มก็ยังรู้สึกได้

อาการวิกฤติ เขาดึงเข็มออก แล้วเลือกจุดฉานจู่กับตี่ชางฝังลงไปสองเข็ม

พอได้ลงเข็มไป ปรากฏว่า อ๋องเหลียงก็เบิ่งตากว้าง อยู่สักอึดใจหนึ่ง ฮองเฮาเห็นแบบนั้น ก็นึกว่าดีขึ้นแล้ว ดีใจยกใหญ่”ลูกแม่ เจ้ารู้สึกอย่างไรบ้าง”

แต่อ๋องเหลียงเพียงแค่เบิ่งตากว้างอยู่อย่างนั้น ดูแล้วไม่รู้สึกรู้สาอะไร

อ๋องซื่อเจิ้งรู้สึกว่าผิดปกติ เห็นริมฝีปากของเขาสั่น มือเท้าเกร็งสั่นไปหมด สีผิวบนหน้าเริ่มกระตุก

อ๋องชื่อเจิ้งรีบร้องขึ้นมา “ ไม่ดีแล้ว มันกำเริบอีกแล้ว”

ผลคือ มือเท้าของอ๋องเจิ้งเริ่มแข็งทื่อ กระตุก หัวของเขาไม่มีแรงเหมือนแต่ก่อน มีแต่แรงกระตุกไปข้างหลังมากขึ้น ๆ มีเสียงผ่านออกปากเป็นเสียงหวีดๆเบา ๆ

อ๋องซื่อเจิ้งรีบร้อนนัก หยิบผ้าขนหนูข้างๆ ขึ้นมายัดเข้าไปในปาก

หลังจากที่ตัวเองเห็นอ๋องเหลียงอาการกำเริบครั้งแรก เขาเคยเห็นหลีโม่เอาผ้ายัดเข้าไปในปาก เขาเลยกลับไปถามหมอ จึงรู้ว่ามันเป็นการป้องกันไม่ให้กัดลิ้นตัวเอง

ด้วยเหตุนี้จึงทำให้รู้ว่า เสี้ยหลีโม่มีฝีมือการแพทย์

“พระเจ้า โอ้พระเจ้า!” ร่างของฮองเฮาอ่อนแรงไปหมด ถอดหายใจคุกเข่าลงไปกับพื้นแล้วร่ำไห้ ; “ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไมถึงเป็นแบบนี้”

หมอหลวงหลิวพยายามนวดคนตรงหน้า ให้ฟื้นขึ้นมา

หมอหลวงหลิวก็ใกล้จะลมจับแล้ว หน้าผากมีเหงื่อผุดออกมาเม็ดใหญ่ สีหน้าขาวซีด ปากก็พึมพำ “เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้..........”

ไต้เท้าหย้วนพ่านก็นวดให้เขา อีกมือก็เอาหมอนออกจากศีรษะอ๋องเหลียง ค่อยๆ ลูบไปที่หน้าผาก พยายามทำให้เบามือที่สุดไม่ให้ศีรษะกระทบกระเทือนมากนัก นอกจากวิธีการนี้ ก็ไม่มีวิธีการไหน

ไม่กล้าที่จะลงเข็มอีก หากการฝังเข็มไปทำให้กระตุ้นขึ้นมาอีก ไม่รู้ว่าจะเกิดผลลัพธ์เป็นอย่างไร

ไท่จื่ออยู่ข้างเตียง ริมฝีปากค่อยๆ เผยอขึ้นมา สายตาดูมีรอยยิ้มที่มีความสุข รีบตายไปซะเถอะ เจ้ามันเป็นคนไร้ประโยชน์ไม่ตายก็ไม่รู้จะเอาไปทำอะไร

ครั้งนี้กำเริบหนักมาก สีหน้าเดิมทีของอ๋องเหลียงก็ม่วงคล้ำตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีดำคล้ำ อาการชักรุนแรงกว่าเมื่อก่อน เหมือนกับเพียงเฉียดฉิวก็จะสิ้นใจ

การกำเริบครั้งนี้ เกิดขึ้นระยะเวลาไม่นานก็สงบลง