พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 233

ตอนที่ 233 หลอกใช้องค์หญิง

หูฮวนซีได้ยินเช่นนั้น ก็ขมวดคิ้วพุดว่า “ข้ารับช่วงมาดูแลติ่งเฟิงได้1ปีแล้ว ใน1ปีมานี้ พวกกิจการที่ไม่มีกำไรและกิจการที่ไม่เป็นประโยชน์ ข้าก็ช่วยพยุงเอาไว้ให้ ถ้าจุ้ยเย่วโหลวยังทำกำไรไม่อีกล่ะก็ เช่นนั้นก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องทำต่อไป แล้วข้าก็จะให้คนไปตรวจสอบบัญชีทั้งหมด เจ้าไปบอกกับแผนกบัญชี อีกไม่กี่วันข้าจะไปรับช่วงต่อ”

หูซิงนึกไม่ถึงว่าหูฮวนซีจะพูดเช่นนี้ เพราะตอนที่หูซิงบอกว่ากิจการนี้ไม่ได้กำไร ก็เพราะกลัวว่าจะต้องให้เงินปันผลแก่ตระกูล

เพราะว่านายท่านตระกูลหูมีกฎว่า กิจการที่เปิดด้วยเงินกองกลาง ต้องแบ่งกำไรที่ได้50%เข้ากงสี หลายปีมานี้หูซิงได้แต่บอกกับนายท่านว่าจุ้ยเย่วโหลวไม่มีกำไร จริงๆแล้วนายท่านก็ไม่เชื่อ แต่ก็ถือว่าเป็นการเติมเต็มให้กับบ้านเล็ก และอีกอย่างนายท่านก็ไม่มีมาตรวจที่จุ้ยเย่วโหลว ก็เลยปล่อยเลยตามเลย

แต่ว่า หูฮวนซีไม่ใช่นายท่านหู หลังจากรับช่วงต่อติ่งเฟิง ก็เข้มงวด ถ้าเป็นกิจการที่ไม่ได้กำไร นางก็จะตัดทิ้งไม่ทำต่อ

หลีโม่กัดปากยิ้ม จริงๆแล้วตั้งแต่ที่หูซิงบอกว่าไม่ได้ซื้อเด็กไหม่เข้ามา นางก็รู้แล้วว่าหูซิงโกหก

ถ้าคนที่กำลังโกหกอยู่ ถึงแม้คำโกหกนั้นจะแนบเนียนเพียงใด แต่สีหน้าและท่าทางก็จะบ่งบอกมาเอง หลีโม่เคยเรียนจิตวิทยามา ดังนั้นเพียงแว๊บเดียวก็ดูออกว่าหูซิงพูดโกหก

หูซิงปฏิเสธ หูฮวนซีไม่มีทีท่าสงสัย แต่กลับรีบเชื่อไปเลย ครู่เดียวก็เปลี่ยนเรื่องคุย ว่าจะเลิกกิจการจุ้ยเย่วโหลว เรื่องนี้สำหรับหูซิงแล้ว เป็นการตัดสินใจที่เกี่ยวพันกับชีวิตของเขาเลย

ดังนั้น เขาก็เลยไม่กล้ารับคำพูดของหูฮวนซี แล้วก็เปลี่ยนเรื่องคุย “เอ้อ น้องพี่ เจ้าบอกว่าตามหาเด็กสาวคนหนึ่ง นางเป็นคนรับใช้บ้านไหนหรือ?”

หลีโม่ก็พูดขึ้น “คุณชายใหญ่ สาวใช้นั่นเป็นของข้าเอง มีคนบอกว่าถูกขายตัวมาที่จุ้ยเย่วโหลว ”

“เจ้าคือ? ” หูซิงมองไปที่หลีโม่ แล้วก็สังเกตอีกครั้ง ถึงแม้นางจะนั่งเงียบอยู่ตรงนี้ แต่มาดของนางนี่ไม่น้อยไปกว่าองค์หญิงใหญ่และเจ้าชั่วนั่นเลย

“ข้าชื่อว่า เสี้ยหลีโม่”

เสี้ยหลีโม่?

หูซิงรู้สึกว่าคุ้นเคยกับชื่อนี้เป็นอย่างดี หรืออาจจะพูดได้ว่า คนในเมืองหลวงล้วนคุ้นเคยกับชื่อนี้ดี ว่าที่พระชายาซื่อเจิ้ง ลูกสาวจวนเฉิงเสี้ยง คนที่ทำลายงานแต่งอ๋องเหลียงแล้วไม่โดนลงโทษ แล้วยังได้รับการโปรดปรานจากอ๋องซื่อเจิ้งแล้วฮองไทเฮาอีก

ได้ยินว่าอยู่ดีๆก็รู้การแพทย์ขึ้นมาอีก เหมือนกับนางตัวดีนั่น เมื่อก่อนยังเป็นสาวใช้ที่ฟังคำสั่งทุกอย่าง อยู่ดีๆก็เปลี่ยนไป

ช่างแปลกประหลาดจริงๆ ช่วงนี้ทำไมพวกผู้หญิงอยู่ดีๆก็กล้าขึ้นมานะ?

“ที่แท้ก็คือคุณหนูของจวนเฉิงเสี้ยง ข้าเสียมารยาทแล้ว！” หูซิงพูดยิ้มไม่จริงใจ

“คุณชายใหญ่กล่าวเกินไปแล้ว ” หลังจากหลีโม่รู้แผนการของหูฮวนซีแล้วก็ไม่รีบร้อน นั่งนิ่งๆรอหูซิงเอาคนมาส่งคืน

หูซิงถาม “เมื่อครู่คุณหนูเสี้ยพูดว่า มีคนเห็นกับตาว่ามีคนขายสาวใช้คนนั้นเข้ามาในจุ้ยเย่วโหลว คนคนนั้นมองผิดไปหรือเปล่า?”

หลีโม่ส่ายหัว “น่าจะไม่ผิดนะ เพราะว่า คนที่ขายนางเป็นคนพูดเอง บอกตามตรง สาวใช้คนนี้ผิดต่อข้า ข้าก็เลยหัวร้อนอยากจะขายนางทิ้งเสีย ถูกพ่อบ้านในจวนได้ยินเข้า เขาก็เลยคิดว่าข้าจะขายนางคนนั้นเสียจริงๆ แล้วก็ตัดสินใจขายนางมาจุ้ยเย่วโหลวโดยพละการ”

หลีโม่พูดเช่นนี้ ก็เท่ากับบอกกับหูซิงว่า การขายตัวเย็นเอ๋อร์นั้นเป็นความผิดของนาง ไม่เกี่ยวข้องกับจุ้ยเย่วโหลว ถ้าส่งคนคืนกลับมา ก็จบเรื่อง

หูซิงได้ยินเช่นนั้น ก็หัวเราะขึ้น “ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ ในเมื่อบอกว่าถูกขายมาในจุ้ยเย่วโหลวจริงๆ ก็แสดงว่าแม่เล้าฮัวเองก็คงไม่รู้เรื่อง เพราะนางมัวยุ่งกับเรื่องต่างๆ เกรงว่าจะไม่ได้สนใจเรื่องเล็กพวกนี้ เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ข้าจะออกไปถามคนอื่นๆดู”

หลีโม่ยิ้ม “เช่นนั้นก็รบกวนคุณชายใหญ่ด้วยก็แล้วกัน ข้าคุ้นชินกับนางที่เคยอยู่ข้างกายข้าเสียแล้ว ถ้าเปลี่ยนคนข้าไม่ค่อยคุ้นชิน ก็เลยมารบกวนคุณชายใหญ่ที่นี่”

“ถ้าไม่มีเรื่องกันจะรู้จักกันหรือ คุณหนูใหญ่ไม่ต้องเกรงใจ รอสักครู่ ดื่มชากันก่อน ” พูดจบ เขาก็คำนับซือถูจิ้ง แล้วจากไป