พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 234

ตอนที่ 234 ใครก็อย่าหวังว่าจะได้หลับ

หูฮวนซีมองหลีโม่ ได้แต่คิดว่าได้รู้จักกันช้าไป ผู้หญิงเช่นนี้ ควรจะทำความรู้จักไว้

ครู่หนึ่ง หูซิงก็เดินเข้ามา พอเข้ามาก็โค้งคำนับ “อัยย่ะ ต้องขออภัยด้วยจริงๆ วันนี้ได้ซื้อเด็กไหม่มาหนึ่งคนจริงๆ เพราะว่าเอาไปใช้งานในครัว แม่เล้าฮัวเลยไม่ทราบเรื่อง เมื่อครู่ข้าไปถามมาแล้ว ถึงรู้ว่าป้าหลี่เป็นคนซื้อมา ชื่อว่าเย็นเอ๋อร์ใช่มั้ย? ข้าสั่งให้คนไปนำตัวนางมาแล้ว”

หลีโม่ก็ไม่ได้แสงท่าทีดีใจ แต่พูดยิ้มๆว่า “ขอบใจคุณชายใหญ่มาก”

“คุณหนูใหญ่เกรงใจเกินไปแล้ว ” หูซิงกล่าว

ไม่นาน เย็นเอ๋อร์ก็ถูกนำตัวขึ้นมา

น้ำตาอาบเต็มหน้านาง ตื่นตกใจ เสื้อผ้าถูกฉีกจนขาดวิ่น ใบหน้ามีรอยตบตี ดูแล้วก็เห็นว่าถูกคนทำร้ายมา

เดิมทีนางไม่ยอมเข้ามาในนี้ เพราะคิดว่ากุยนู๋จะลากนางมารับแขก เลยขัดขืนอยู่พักหนึ่ง พอเข้ามาแล้วเห็นหลีโม่ ก็ร้องไห้วิ่งเข้ามา

ถึงแม้หลีโม่จะเป็นห่วง แต่ก็ไม่สามารถจะแสดงออกต่อหน้าหูซิงได้ ได้แต่ด่าไปเล็กน้อย “ได้รับการสั่งสอนครั้งนี้ จะเชื่อฟังได้หรือยัง?”

เย็นเอ๋อร์ร้องไห้พยักหน้า “ข้าน้อยรู้สึกผิดแล้ว”

ถึงแม้นางจะไม่ฉลาดมาก แต่ก็อยู่กับหลีโม่มานาน ก็รู้ว่าหลีโม่คงไม่พูดเช่นนี้ถ้าไม่มีเหตุผล

หลีโม่มองหูซิง “เจ้าซื้อนางมาราคาเท่าไร? ข้าบอกแล้วว่าจะจ่ายคืน10เท่า”

หูซิงหัวเราะโบกปัด “ไม่ต้องหรอก คุณหนูใหญ่เป็นเพื่อนของน้องสาวข้า ถือว่าข้าเป็นน้ำใจจากข้าก็แล้วกัน”

หลีโม่ได้แต่พูดว่า “เช่นนั้นก็ขอบคุณคุณชายใหญ่มาก”

หูซิงกลัวว่าหูฮวนซีจะพูดเรื่องบัญชีอีก ก็เลยพูดว่า “เช่นนั้น องค์หญิงกับคุณหนูใหญ่ก็เชิญกลับเถิด วันหลังข้าจะเป็นเจ้ามื้อเลี้ยงอาหารท่านทั้งสองเอง วันนี้ดูจะไม่ค่อยเหมาะเท่าไร สถานที่ก็ไม่อำนวย ”

ซือถูจิ้งลุกขึ้น “โอเค ข้าจะรอมื้ออาหารนั้นก็แล้วกัน”

“น้อมส่งองค์หญิง！หูซิงรีบคำนับ ”

หูฮวนซีมองไปที่เขา ทำท่าเหมือนจะพูด ทำให้หูซิงเห็น หูซิงก็รีบพูด “น้องพี่รีบกลับไปกับองค์หญิงเถิด ที่นี่ไม่ใช่ที่ของหญิงมีชาติตระกูลดี”

“เอาเถอะ เรื่องของจุ้ยเย่วโหลว วันหลังค่อยพูดกัน ” หูฮวนซีพูด แล้วก็ตามหลีโม่และองค์หญิงออกไป

พออกมาแล้ว หูฮวนซีก็บอกลา

หลีโม่และซือถูจิ้งขึ้นรถม้า แล้วก็ลากเย็นเอ๋อร์ขึ้นมาด้วย หลังจากขึ้นรถม้าแล้ว หลีโม่ก็จับหน้าของเย็นเอ๋อร์ถามว่า “ พวกนั้นนอกจากตบตีเจ้าแล้ว ยังรังแกอะไรเจ้าอีก?”

เย็นเอ๋อร์พูอึกอัก “ตบข้าไปหลายฉาด นอกจากนั้นก็ไม่มี”

หลีโม่วางใจ แค่ถูกตบตียังดีหน่อย กลัวว่าจะถูกรังแก

“กุ้ยหยวนล่ะ? ” เย็นเอ๋อร์นึกขึ้นได้ “กุ้ยหยวนก็ถูกนำตัวไปด้วย หากุ้ยหยวนพบแล้วหรือยัง?”

“คนขององค์หญิงไปตามแล้ว วางใจเถอะ กุ้ยหยวนไม่เป็นอะไร ” หลีโม่ปลอบ แต่ในใจก็ยังกังวล

เย็นเอ๋อร์พูดไปร้องไห้ไป “องค์หญิง หลานหยู้......”

หลีโม่จุ๊ปาก “พอแล้ว ข้ารู้แล้ว ไม่ต้องพูดแล้ว”

สายตาของนางสาดความร้ายออกมา เรื่องวันนี้ จะไม่ปล่อยหลานหยู้ไว้แน่

ซือถูจิ้งมองใบที่น่าสงสารของเย็นเอ๋อร์ แล้วถอนหายใจพูดว่า “จวนเฉิงเสี้ยงนี่จะทำเรื่องร้ายไปถึงตอนไหน ? เดิมทีเจ้าสามารถแต่งงานออกไปได้แล้ว แต่ว่า ซือจู๋กูกูได้ตายไปแล้ว เหล่าชีก็ต้องไว้ทุกข์”

หลีโม่หัวเราะขึ้นเบาๆ “ข้าไม่ได้รีบร้อนอะไรสักหน่อย”