พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 234

ตอนที่ 234 ใครก็อย่าหวังว่าจะได้หลับ

หูฮวนซีมองหลีโม่ ได้แต่คิดว่าได้รู้จักกันช้าไป ผู้หญิงเช่นนี้ ควรจะทำความรู้จักไว้

ครู่หนึ่ง หูซิงก็เดินเข้ามา พอเข้ามาก็โค้งคำนับ “อัยย่ะ ต้องขออภัยด้วยจริงๆ วันนี้ได้ซื้อเด็กไหม่มาหนึ่งคนจริงๆ เพราะว่าเอาไปใช้งานในครัว แม่เล้าฮัวเลยไม่ทราบเรื่อง เมื่อครู่ข้าไปถามมาแล้ว ถึงรู้ว่าป้าหลี่เป็นคนซื้อมา ชื่อว่าเย็นเอ๋อร์ใช่มั้ย? ข้าสั่งให้คนไปนำตัวนางมาแล้ว”

หลีโม่ก็ไม่ได้แสงท่าทีดีใจ แต่พูดยิ้มๆว่า “ขอบใจคุณชายใหญ่มาก”

“คุณหนูใหญ่เกรงใจเกินไปแล้ว ” หูซิงกล่าว

ไม่นาน เย็นเอ๋อร์ก็ถูกนำตัวขึ้นมา

น้ำตาอาบเต็มหน้านาง ตื่นตกใจ เสื้อผ้าถูกฉีกจนขาดวิ่น ใบหน้ามีรอยตบตี ดูแล้วก็เห็นว่าถูกคนทำร้ายมา

เดิมทีนางไม่ยอมเข้ามาในนี้ เพราะคิดว่ากุยนู๋จะลากนางมารับแขก เลยขัดขืนอยู่พักหนึ่ง พอเข้ามาแล้วเห็นหลีโม่ ก็ร้องไห้วิ่งเข้ามา

ถึงแม้หลีโม่จะเป็นห่วง แต่ก็ไม่สามารถจะแสดงออกต่อหน้าหูซิงได้ ได้แต่ด่าไปเล็กน้อย “ได้รับการสั่งสอนครั้งนี้ จะเชื่อฟังได้หรือยัง?”

เย็นเอ๋อร์ร้องไห้พยักหน้า “ข้าน้อยรู้สึกผิดแล้ว”

ถึงแม้นางจะไม่ฉลาดมาก แต่ก็อยู่กับหลีโม่มานาน ก็รู้ว่าหลีโม่คงไม่พูดเช่นนี้ถ้าไม่มีเหตุผล

หลีโม่มองหูซิง “เจ้าซื้อนางมาราคาเท่าไร? ข้าบอกแล้วว่าจะจ่ายคืน10เท่า”

หูซิงหัวเราะโบกปัด “ไม่ต้องหรอก คุณหนูใหญ่เป็นเพื่อนของน้องสาวข้า ถือว่าข้าเป็นน้ำใจจากข้าก็แล้วกัน”

หลีโม่ได้แต่พูดว่า “เช่นนั้นก็ขอบคุณคุณชายใหญ่มาก”

หูซิงกลัวว่าหูฮวนซีจะพูดเรื่องบัญชีอีก ก็เลยพูดว่า “เช่นนั้น องค์หญิงกับคุณหนูใหญ่ก็เชิญกลับเถิด วันหลังข้าจะเป็นเจ้ามื้อเลี้ยงอาหารท่านทั้งสองเอง วันนี้ดูจะไม่ค่อยเหมาะเท่าไร สถานที่ก็ไม่อำนวย ”

ซือถูจิ้งลุกขึ้น “โอเค ข้าจะรอมื้ออาหารนั้นก็แล้วกัน”

“น้อมส่งองค์หญิง！หูซิงรีบคำนับ ”

หูฮวนซีมองไปที่เขา ทำท่าเหมือนจะพูด ทำให้หูซิงเห็น หูซิงก็รีบพูด “น้องพี่รีบกลับไปกับองค์หญิงเถิด ที่นี่ไม่ใช่ที่ของหญิงมีชาติตระกูลดี”

“เอาเถอะ เรื่องของจุ้ยเย่วโหลว วันหลังค่อยพูดกัน ” หูฮวนซีพูด แล้วก็ตามหลีโม่และองค์หญิงออกไป

พออกมาแล้ว หูฮวนซีก็บอกลา

หลีโม่และซือถูจิ้งขึ้นรถม้า แล้วก็ลากเย็นเอ๋อร์ขึ้นมาด้วย หลังจากขึ้นรถม้าแล้ว หลีโม่ก็จับหน้าของเย็นเอ๋อร์ถามว่า “ พวกนั้นนอกจากตบตีเจ้าแล้ว ยังรังแกอะไรเจ้าอีก?”

เย็นเอ๋อร์พูอึกอัก “ตบข้าไปหลายฉาด นอกจากนั้นก็ไม่มี”

หลีโม่วางใจ แค่ถูกตบตียังดีหน่อย กลัวว่าจะถูกรังแก

“กุ้ยหยวนล่ะ? ” เย็นเอ๋อร์นึกขึ้นได้ “กุ้ยหยวนก็ถูกนำตัวไปด้วย หากุ้ยหยวนพบแล้วหรือยัง?”

“คนขององค์หญิงไปตามแล้ว วางใจเถอะ กุ้ยหยวนไม่เป็นอะไร ” หลีโม่ปลอบ แต่ในใจก็ยังกังวล

เย็นเอ๋อร์พูดไปร้องไห้ไป “องค์หญิง หลานหยู้......”

หลีโม่จุ๊ปาก “พอแล้ว ข้ารู้แล้ว ไม่ต้องพูดแล้ว”

สายตาของนางสาดความร้ายออกมา เรื่องวันนี้ จะไม่ปล่อยหลานหยู้ไว้แน่

ซือถูจิ้งมองใบที่น่าสงสารของเย็นเอ๋อร์ แล้วถอนหายใจพูดว่า “จวนเฉิงเสี้ยงนี่จะทำเรื่องร้ายไปถึงตอนไหน ? เดิมทีเจ้าสามารถแต่งงานออกไปได้แล้ว แต่ว่า ซือจู๋กูกูได้ตายไปแล้ว เหล่าชีก็ต้องไว้ทุกข์”

หลีโม่หัวเราะขึ้นเบาๆ “ข้าไม่ได้รีบร้อนอะไรสักหน่อย”

คนที่เคยทำร้ายนาง คนที่เคยทำร้ายเสี้ยหลีโม่ยังอยู่ดีมีสุขอยู่ นางก็เลยไม่อยากจะแต่งงานออกไป

เมื่อกลับถึงจวน คนขององค์หญิงก็กลับมา พวกนั้นไปเจอตัวกุ้ยหยวนที่ป่านอกเมือง แต่เนื้อตัวของกุ้ยหยวนเต็มไปด้วยบาดแผล ขาทั้งสองถูกตีจนหัก ตอนที่ไปพบก็หายใจโรยรินแล้ว

ตอนที่หลีโม่เข้าไปยังไม่รู้เรื่อง เห็นแต่มามาหยางร้องไห้อยู่ด้านข้าง หลีโม่ก็ใจตกลงตาตุ่ม แล้วรีบเดินเข้าไป เห็นกุ้ยหยวนเนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือดนอนวลบอยู่ ความโกรธของนางก็พลันปะทุขึ้นเต็มอก

“ไปเอาน้ำร้อนมา！” หลีโม่สั่งการด้วยเสียงเข้ม อดกลั้นความโกรธเอาไว้ รอให้รักษากุ้ยหยวนหายก่อนค่อยไปจัดการ

แผลของกุ้ยหยวนจุดอื่นไม่ค่อยหนัก แต่ขาทั้งสองข้างหนักสุด กระดูน่องขาทั้ง2ถูกตีจนหัก ถ้ารักษาไม่ดี เกรงว่าจะลุกขึ้นมายืนไม่ได้แล้ว

ล้างแผลทั้งหมดแล้ว หลีโม่ก็เอาแผ่นไม้มาดามกระดูกไว้ แล้วก็เขียนเทียบยาให้มามาหยางไปจัดยามา

ซือถูจิ้งก็ไม่รบกวนหลีโม่แล้ว ทิ้งลูกน้องไว้สองสามคน แล้วก็กลับไป

เย็นเอ๋ฮร์ไม่สนใจแผลบนตัวของตน ยืนหยัดจะดูแลกุ้ยหยวนที่นี่ เป็นลูกมือหลีโม่

เตาเหล่าต้าโกรธจนกัดฟัน อยากจะคว้าดาบออกไปสับหลานหยู้อยู่หลายหน แต่ก็ถูกหลีโม่ห้ามไว้

มามาหยางไปจัดยามาแล้ว แล้วก็เอาไปต้ม

กุ้ยหยวนฟื้นขึ้นมา แต่ดูเหมือนจะตกใจมาก หลีโม่พูดกับเขาข้างหู เขาถึงสงบลง

เขามองหลีโม่ ความเจ็บปวดจากที่กระดูกหักทำให้เขาทนไม่ไหว แต่ก็อดทนอยู่ แถมยังปลอบหลีโม่อีกว่า “คุณหนูใหญ่ ข้าไม่เป็นอะไร”

หลีโม่เสียใจมาก ความรู้สึกนี้ช่างแย่มาก กระดูกหักนั้นมันเจ็บมาก เพื่อที่จะให้กุ้ยหยวนสบายขึ้น นางฝังเข็มให้ขาของกุ้ยหยวนขาดความรู้สึก ไปสักพัก แล้วก็ไปต้มยา ให้กุ้ยหยวนดื่มแล้วหลับพักผ่อน

นางสั่งมามาหยางว่า รอให้กุ้ยหยวนตื่น แล้วให้เขาดื่มยา

ในตอนนั้นเอง เตาเหล่าต้าก็มารายงานว่า “คุณหนูใหญ่ กำแพงที่เราได้ขึ้นไว้หลังสวนดอกไม้ ถูกทำลาย แล้วพวกไม้ต่างๆก็ถูกเผาจนหมด”

“อะไรนะ? ” เย็นเอ๋อร์ตกใจ “ไม้พวกนั้นต้องเอาไว้ทำห้องข้างๆสระน้ำนะ อีกอย่าง เป็นไม้ชั้นดีด้วย เสียเงินซื้อไปไม่น้อย”

เตาเหล่าต้าพูด “ ไม่ทราบว่าใครทำ แต่ว่า สองวันนี้พวกช่างก่อสร้างคงจะไม่สามารถเข้าไปทำงานได้แล้ว”

เย็นเอ๋อร์พูดอย่างโมโหว่า “มันจะเกินไปแล้ว ”

หลีโม่เงียบไปไม่พูด แล้วก็เริ่มล้างแผลบนใบหน้าของกุ้ยหยวน ล้วนเป็นแผลเล็กน้อย นางเลยจัดการหลังสุด

หลังจากเรียบร้อยแล้ว นางก็ล้างคราบเลือดที่ติดมือ แล้วก็พูดกับเตาเหล่าต้าว่า “ เจ้าไปที่ห้องของนายหญิงพร้อมกับข้า ”

เตาเหล่าต้ารอคำพูดนี้อยู่ เขายังว่า ถ้าคุณหนูใหญ่ไม่พูดแบบนี้ คืนนี้หลังจากทุกคนหลับแล้ว เขาก็จะแอบไปตีหลานหยู้สักฉาดหนึ่ง

ทหารที่ซือถูจิ้งเหลือไว้พูดกับหลีโม่ว่า “คุณใหญ่ไปตามสบายเถิด องค์สั่งมาแล้วว่า ถ้ามีเรื่องอะไรเดี๋ยวนางจะช่วย”

“ขอบใจเจ้ามาก！ ” หลีโม่พยักหน้า แล้วก็พาเตาเหล่าต้าไป

นายหญิงแก่นนอนหลับไปนานแล้ว ชุ่ยยุ่นที่คอยเฝ้าอยู่เห็นหลีโม่มาจนดึกดื่น แล้วยังมีท่าทางน่ากลัว ก็รู้ว่าต้องเกิดเรื่องแน่

อีกอย่าง เมื่อครึ่งยามก่อน เห็นหลานหยู้มีออกไปท่าทางแปลกๆ ไม่รู้ว่าจะไปก่อเรื่องอะไรอีก

“คุณหนูใหญ่ มาจนดึกดื่น ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไร? ” ชุ่ยยุ่นรีบเสนอหน้าเข้าไปถาม

หลีโม่เงยหน้าที่เต็มไปด้วยสายตาอมหิต “นายหญิงแก่หลับหรือยัง?”

“คุณหนูใหญ่ นายหญิงแก่หลับไปแล้ว ” ครั้งนี้ชุ่ยยุ่นก็ปฏิบัติดีกับหลีโม่ ถึงแม้ในใจจะยังเกลียดนาง แต่ช่วงคับขันก็ไม่อาจปีนเกลียวได้

“เจ้าไปบอกนายหญิงแก บอกว่าข้าจะแจ้งความ แจ้งว่านายหญิงแก่ปล่อยให้คนรับใช้ของตนเองไปทำร้ายผู้อื่น ” หลีโม่พูดเสียงเย็นๆ

“เอ่อ.....” ชุ่ยยุ่นตกใจ “ แต่ว่านายหญิงแก่หลับไปแล้วนะ คุณหนูใหญ่ค่อยมาไหม่วันพรุ่งนี้มั้ย?”

“หลับไปแล้วก็ปลุกนางขึ้นมา คืนนี้ใครก็อย่าได้คิดจะหลับอย่างเป็นสุข ” หลีโม่หน้าเข้ม แล้วก็เดินขึ้นบันใดไป เท้าถีบประตูออก แล้วก็เข้าไปในห้อง