พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 236

ตอนที่ 236 น้ำชายาพิษ

คนใช้ยกน้ำชามาให้ นายหญิงแก่ก็ยกขึ้น ดื่มไปจิบหนึ่ง แล้วมองผ่านไอน้ำไปที่หลีโม่ นางรู้ความต้องการของหลีโม่ ไปแจ้งความก็เพื่อจะเรียกความสนใจจากคนอื่นๆ เช่นนั้นทุกคนก็จะจับจ้องจวนเฉิงเสี้ยง เหมือนกับเป็นผู้คุมของจวนเฉิงเสี้ยง

นายหญิงแก่กลั้นอารมณ์ไว้ “ หลานหยู้ก็ถูกเจ้าลงโทษไปแล้ว เรื่องนี้ ก็แล้วๆกันไป ข้าจะให้คนเอาของไปส่งให้เจ้าที่ลานเสี้ยจื้อ แสดงถึงหลานหยู้ขออภัยเจ้า เจ้าว่าโอเคมั้ย?”

หลีโม่ยิ้มเย็น “ไม่ นายหญิง ถึงแม้ลานเสี้ยจื้อจะไม่หรูหราเท่ากับของคนอื่นในจวนนี้ แต่ข้าวของที่จำเต็มข้าก็มีหมดแล้ว ไม่ต้องการอะไรจากท่านหรอก”

หลานหยู้ได้ยินหลีโม่บังคับเช่นนี้ ดูเหมือนจะไม่ยอมเสียเลย ก็โกรธมาก “เจ้าก็ตบตีข้าไปแล้วนี่? ยังจะมาเอาเรื่องอะไรอีก นายหญิงก็สามารถเอาเรื่องเจ้าได้เช่นกัน”

“ใครกระทำก่อนคนนั้นผิด เจ้าไม่รู้หรือ?” หลีโม่มองไปที่นาง “อีกอย่าง ข้ากำลังพูดกับนายหญิง เกี่ยวอะไรกับเจ้า ไสหัวออกไปยืนตรงโน้น”

นายหญิงแก่เห็นหลานหยู้ที่เต็มไปด้วยความโกรธ “พอได้แล้ว เจ้าออกไปก่อน”

หลานหยู้ไม่พอใจ “นายหญิง ถึงจะแจ้งความ พวกเราก็ไม่เสียเปรียบหรอก นางไม่มีหลักฐานว่าข้าเป็นคนทำ ทางนั้นคงไม่เชื่อในสิ่งที่นางพูดหรอก”

นายหญิงแก่ตบโต๊ะดังปั้ง แล้วตหวาดว่า “ไสหัวไป！”

หลานหยู้ถูกนายหญิงแก่โมโหใส่จนตัวนางนั้นสั่นระริก ไม่กล้าพูดอะไรอีก แล้วก็ถอยไปอย่างไม่พอใจ

นายหญิงแก่มองหลีโม่ “เรื่องแจ้งความ ข้าคิดว่าไม่เหมาะ ถ้าเจ้าคิดว่ายังไม่หายแค้น ก็ตบตีนางอีกก็แล้วกัน ”

หลานหยู้ได้ยินดังนั้น ก็ไม่เชื่อหูของตนเอง เมื่อครูนายหญิงแก่ยังบอกว่าจะปกป้องนาง ตอนนี้กลับให้หลีโม่มาตบข้าระบายความแค้น

หลีโม่กล่าว “ นายหญิงน่าจะรู้ว่า เมื่อครู่ที่ไฟไหม้สวนดอกไม้ ไฟได้เผาไม้ของข้าหมด แล้วกำแพงที่สร้างไว้ก็พังหมด”

นายหญิงแก่บอก อื้ม “ เจ้าจะเอาค่าเสียหายทั้งหมดให้ข้ารับผิดชอบหรือ?”

“แค่ตรวจสอบ ก็รู้ว่าใครเป็นคนทำ ฝักฝ่ายของจวนเฉิงเสี้ยงก็ชัดเจน ถ้าไม่ใช่คนของข้า ก็คนของนายหญิงท่าน”

“แล้วใครจะรู้ว่าเจ้าตั้งใจสั่งการให้คนไปเผาเองหรือเปล่า? พังกำแพงผนังแล้วก็โยนความผิดให้ข้า ” นายหญิงแก่ก็ไม่ใช่คนโง่ ถ้ายอมรับผิดตอนนี้ เสี้ยหลีโม่ก็จะได้ใจแล้วไม่ไว้หน้าใคร

หลีโม่ยิ้มเย็น “การพิจารณาของท่านย่าก็ไม่ผิด เอาอย่างนี้ ไปเชิญคนมาตรวจสอบก็แล้วกัน”

นายหญิงแก่โกรธ “เช่นนั้น ก็ไม่มีอะไรต้องมาคุยกันแล้ว”

จริงแล้วๆในใจนายหญิงแก่นั้นรับไม่ได้อย่างมาก เพราะมาถึงตอนที่นางจะต้องมาคุยกับหลีโม่ ทั้งๆที่เมื่อก่อนคำพูดของนางนั้นก็คือคำสั่ง ไม่มีใครกล้าขัด

ความเดือดร้อนของนายหญิงแก่นี้ ทำให้หลานหยู้ทนไม่ได้ นางทนยอมให้นายหญิงแก่ยอมจำนนไม่ได้

ส่วนเสี้ยโล่เยว่ก็ไม่รู้ว่ามาถึงหน้าประตูตอนไหน นางกวักมือเรียกหลานหยู้ไปหา แล้วตักเตือนว่า “เจ้าก็อย่าโทษท่านย่าเลย ตอนนี้ท่านย่าก็ต้องกลัวหลีโม่ นอกจากนางจะตายซะ ไม่งั้นท่านย่าก็ต้องไว้หน้านาง”

หลานหยู้สะตั้น แล้วเงยหน้ามองเสี้ยโล่เยว่ “คุณหนูรองหมายความว่า?”

เสี้ยโล่เยว่โบกมือปัด “ข้าก็ไม่ได้หมายความว่าอะไร ก็แค่จะตักเตือนเจ้า ถ้าเจ้าอยากให้เรื่องจบ เจ้าก็ยกน้ำชาเข้าไปตอนนี้ โขกหัวคำนับยอมรับผิด นางอาจจะไว้ให้โอกาสเจ้า”

หลานหยู้กระซิบ “คุณหนูรอง เชิญมาคุยทางนี้หน่อย”

มุมปากเสี้ยโล่เยว่ผุดรอยยิ้มขึ้น ปลาติดเหยื่อแล้ว

นายหญิงแก่เห็นหลีโม่ไม่ยอม ก็หัวเสียมากขึ้น “เสี้ยหลีโม่ เจ้าอย่ารังแกกันมากเกินไป”

เตาเหล่าต้าเห็นนายหญิงแก่พูดเสียงดัง ก็ก้าวมายืนข้างหน้า “นายหญิง ท่านก็อย่ารังแกกันมากเกินไป”

นายหญิงแก่จ้องเตาเหล่าต้า “ คนใช้ของเจ้า กำเริบเสิบสานเพียงนี้หรือ?”