พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 237

ตอนที่ 237 บุคคลที่3ได้ประโยชน์

เตาเหล่ต้าเป็นคนซื่อ นึกว่าหลานหยู้จะยอมรับผิดจริงๆ ก็รับชามา “ อย่าคิดว่ายกน้ำชาให้แล้วขอโทษก็จะจบเรื่อง เจ้าทำร้ายกุ้ยหยวนอย่างหนัก แล้วยังขายเย็นเอ๋อร์ไปจุ้ยเย่วโหลวอีก ไม่ใช่เรื่องที่ชาถ้วยด้วยจะสะสางได้”

หลานหยู้จ้องชาถ้วยนั้น ท่าทางมีมารยาทมาก “ เพราะความโกรธชั่ววูบของข้า เลยทำเรื่องทำร้ายกุ้ยหยวนและเย็นเอ๋อร์ ข้ารู้สึกผิดมาก คุณหนูใหญ่จะลงโทษข้าอย่างไร ข้าก็จะไม่บ่นสักคำ แต่หวังว่าคุณหนูใหญ่จะไม่โทษนายหญิง เพราะล้วนเป็นความคิดของข้าน้อยเอง ไม่เกี่ยวกับนายหญิง”

หลีโม่หยิบชาจากมือเตาเหล่าต้า เปิดฝาออก มองไปมองมา แต่ยังไม่รีบดื่ม

หลานหยู้กลืนน้ำลาย หน้าเริ่มตึง สายตามองเกร็งไปตรงๆ กำมือแน่น ตื่นเต้นอย่างมาก

นายหญิงแก่มองไปตาขวางไปยังชุ่ยยุน ชุ่ยยุ่นก็รู้ความนัย เลยเข้าไปพูดว่า “คุณหนูใหญ่ ดื่มชาตอนกลางคืนไม่ดี เดี๋ยวจะนอนไม่หลับ เดี๋ยวข้าน้อยจะไปเปลี่ยนเป็นน้ำเปล่าให้”

“ชุ่ยยุ่น” หลานหยู้รีบเรียกชื่อ “นี่เป็นชาที่ข้าตั้งใจมากขอโทษคุณหนูใหญ่ เจ้าอย่ามายุ่ง”

หลีโม่มองชาที่ถือ แล้วก็มองนายหญิงแก่ ท่าทางจะยิ้มไม่ยิ้ม “ท่านยา ท่านว่า จะเอาหลานหยู้ให้ข้าจัดการ หรือจะเอาชาถ้วยนี้ให้ตำรวจ”

นี่เป็นครั้งแรกที่หลีโม่เรียกว่าท่านย่า เรียกออกมาได้อารมณ์เย็นชามากๆ

นายหญิงแก่ไหล่ตก มองไปที่หลานหยู้ครู่หนึ่ง เจ็บใจเพราะอยากให้หลานหยู้ได้ดีกว่านี้

หลานหยู้ก็หน้าซีดขึ้นทันที

เสี้ยหลีโม่รู้ดีแต่แรกแล้วว่าในน้ำชานั้นมียาพิษ

ใช่แล้ว นายหญิงแก่พูดถูก นางไม่ใช่เสี้ยหลีโม่คนเดิมแล้ว นางไม่อยากจะเชื่อ เพราะว่าที่ผ่านมาในใจนางหลีโม่ก็เป็นแค่คนที่อ่อนแอและโง่เขลา นางลืมไปว่าที่ผ่านมา หลีโม่ไม่เพียงฉลาดหลักแหลม และยังเจ้าเล่ห์ด้วย

นางไม่ได้มองศัตรูต่ำไป แต่นางตีตัวเองสูงเกินไป

อีกอย่าง ชุ่ยยุ่น พูดถูก ต่อให้นายหญิงแก่จะยกย่องนางเพียงใด สุดท้ายก็เป็นแค่คนรับใช้

“นายหญิง ช่วยข้าน้อยด้วย！” ความกลัวเริ่มเข้ามาในหัวของหลานหยู้ นางมองนายหญิงแก่ ขอร้องอย่างหมดหวัง

นายหญิงแก่มองหลีโม่ด้วยสีหน้าไม่ดีนัก “บอกข้าหน่อย เจ้าจะทำอย่างไรกับนาง?”

หลีโม่สายตาเป็นประกาย “เรื่องนี้ นายหญิงไม่ต้องถามหรอก！”

นายหญิงแก่มีสีหน้าขอร้อง “นางติดตามข้ามาหลายปี เจ้าอย่าลงมือกับนางหนักนะ”

หลี่โม่รู้สึกว่าตนเองหูฝาด แล้วก็เอาถ้วยชาในมือยื่นให้เตาเหล่าต้า “นายหญิงกำลังพูดว่า อย่าให้ข้าลงมือกับนางหนักเกินไป?”

สีหน้าขอร้องของนายหญิงแก่เปลี่ยนไปเป็นหน้าโกรธ แต่ก็อดกลั้นไว้ “ ใช่แล้ว อย่าลงมือกับนางหนักไป”

หลีโม่ยืดอกขึ้น สีหน้ายิ้มเย็น “นายหญิง ข้าขอคุยกับท่านสองต่อสองหน่อยได้มั้ย?”

นายหญิงแก่มองนาง เหมือนกำลังเดาใจนางว่าจะทำอะไร ครู่หนึ่ง นางก็ผายมือ “ ทุกคนออกไปก่อน ”

หลานหยู้เงยหน้า สีหน้าซีดๆมองไปที่หลีโม่ “คุณหนูใหญ่ เจ้าอย่ารังแกกันมากเกินไป ข้าไม่กลัวเจ้าไปแจ้งความ ขอแค่ข้าไม่ยอมรับผิด เจ้าก็ทำอะไรข้าไม่ได้ ”

หลีโม่ยิ้มเย็นขึ้น “หลานหยู้กูกู เมื่อก่อนข้าคิดว่าเจ้าฉลาดหลักแหลม แต่ว่า คราวนี้ถึงได้รู้ว่าเจ้านั้นโง่เขลาเบาปัญญายิ่งนัก ข้าสามารถเอาเย็นเอ๋อร์กลับออกมาได้ แล้วก็ช่วยกุ้ยหวนให้ปลอดภัย ทั้งยังหาคนกระทำผิดได้ด้วย เจ้าว่ามันยากมั้ย? และอีกอย่าง ถ้าข้าหาเบาะแสไม่เจอจริงๆ แล้วถ้าข้าอยากจะเอาความผิดทั้งหมดโยนให้เจ้า เจ้าคิดว่ามันยากสำหรับข้ามั้ย?”

หลานหยู้รีบลุกขึ้น แล้วชี้ไปที่หลีโม่พูดว่า “นายหญิง ท่านได้ยินหรือยัง นางจะใส่ร้ายข้า ท่านอย่าไปยอมนะเจ้าคะ เห็นแก่ที่ข้าดูแลติดตามท่านมาหลายปี ท่านต้องให้การช่วยข้าน้อยแก่ศาลนะเจ้าคะ”

นายหญิงแก่หลับตาลงเบาๆ แล้วผายมือออก “เอาตัวออกไป วันนี้ข้าอยากให้เรื่องจบๆไป แล้วอยู่อย่างสงบสุข อย่าดื้อดึงกันอีกเลย ไปเสีย ไปเสีย ”