พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 238

ตอนที่ 238 นางเป็นปีศาจร้ายจริงๆ

ในป่าไผ่ มีเสียงตะโกนส่งออกมา จนทำให้ฝูงในนั้นแตกตื่น

เตาเหล่าต้า โกรธหลานหยู้มาก หลังจากจับนางมัดไว้แล้ว ก็พูดเยาะเย้ยว่า “เจ้าก็มีวันนี้นะ รอตายอยู่ที่นี่เถอะเจ้าน่ะ ลิ้มลองความเจ็บปวดของกุ้ยหยวนเสียบ้าง ”

“ข้าไม่ได้ฆ่า ข้าไม่ได้ฆ่าเขา ” หลานหยู้ตะโกนเสียงแผด “เจ้าอายุยังน้อยทำไมอำมหิตขนาดนี้ เจ้าต้องไม่ตายดี ติดตามเสี้ยหลีโม่นางชั่วนั่น เจ้าต้องไม่ตายดี ”

“จะไม่ดีแค่ไหน ก็คงไม่เท่าเจ้า ดูเจ้าสิว่าตกระกำลำบากถึงเพียงไหนแล้ว? เจ้าไม่ได้ฆ่ากุ้ยหยวนก็จริงอยู่ แต่ถ้าคืนนี้ไม่มีคนไปเจอกุ้ยหยวนแล้วช่วยกลับมาได้ เจ้าคิดว่าเขาจะถูกหมาป่ามากัดกินมั้ย? ส่วนเย็นเอ๋อร์ ถ้านางคิดสั้นจะฆ่าตัวตายขึ้นมา เจ้าก็จะเป็นหนี้2ชีวิต ข้าเกียจคนแบบเจ้าจริงๆ ตนเองมีชีวิต แล้วคนอื่นไม่มีชีวิตหรือไง?”

หลานหยู้หวาดกลัวจนส่ายหัว แล้วก็ออกแรงดิ้น “ไม่จริง ปล่อยข้า ข้าจะให้เงินเจ้า เจ้าต้องการเท่าไรข้าก็จะให้ ดีมั้ย?”

เตาเหล่าต้าไม่สนใจ “ถ้าจะมาขอร้องข้า ไม่สู้กลับไปสำเหนียกนึกเรื่องชั่วที่ตัวเองทำไว้เถอะ นี่ไม่ใช่การลงโทษจากคุณหนูใหญ่นะ แต่เป็นสวรรค์ที่กำลังลงโทษเจ้า แม่ข้าเคยบอกว่า ตอนที่คนเราใกล้จะตายนั้น ให้นึกถึงตอนเรากระทำตัวว่าดีหรือไม่”

หลีโม่เห็นเตาเหล่าต้าอยู่ไกลๆ ได้ยินสิ่งที่เขาพูด นึกไม่ถึงเลยจริงๆว่า เจ้าทึ่มคนนี้ จะพูดเรื่องที่มีเหตุผลออกมาได้

เมื่อเตาเหล่าต้าพูดจบ ก็ไม่สนใจหลานหยู้ที่กำลังร้องไห้ขอความช่วยเหลือ หันหลังแล้วเดินออกไป

เห็นหลีโม่ที่อยู่นอกป่าไผ่ เขาก็รีบพูดว่า “คุณหนูใหญ่ วัสดุไม้ไม่เหลือเลย ผนังห้องก็ถูกทำลายแล้ว พวกเราจะทำอย่างไรดี? ”

หลีโม่มองไปที่กองไฟที่ถูกเผา และกำแพงผนังที่สร้างขึ้นเพื่อแยกจากจวนเฉิงเสี้ยง กำแพงยังสร้างไม่เสร็จเลย แต่ตอนนี้กลายเป็นเศษอิฐไปเสียแล้ว

นางบืนปากแล้วยิ้มเล็กๆ “ก็ดีเหมือนกัน”

“ดี หรือ?” เตาเหล่าต้ามองไปที่หลีโม่อย่างไม่เข้าใจ คุณหนูใหญ่บ้าไปแล้วหรือเปล่า

“”คืนนี้นายหญิงแก่พูดมาอยู่คำหนึ่ง ข้าเห็นด้วย

“อะไรหรือ?” เตาเหล่าต้าถามอย่างสงสัย เขาเองก็ฟังอยู่ตลอดเวลา แต่ไม่รู้ว่าคำไหนทำให้คุณหนูใหญ่เห็นด้วย

“เรื่องที่ไม้ถูกเผา กำแพงถูกล้ม นายหญิงแก่บอกว่า เรื่องนี้อาจจะเป็นพวกเราที่ใส่ความนาง เช่นนั้น พวกเราควรจะหันหลับมาคิดดูมั้ยว่า เรื่องนี้ทางเดินตรงภูเขาจำลองถูกระเบิด ก็เป็นพวกนางที่ทำเรื่อง ตอนหาคนผิด ข้าก็สามารถบอกได้ว่าพวกนางกล่าวหาข้า”

เตาเหล่าต้าไม่เข้าใจ แต่เห็นใบหน้าของคุณหนูใหญ่ยิ้มอย่างแปลกๆ ท่าทางจะเป็นเรื่องที่สุดยอดมาก

เรื่องอะไรที่เตาเหล่าต้าฟังไม่เข้าใจ มักจะเป็นเรื่องที่สุดยอด

“เสี่ยวเตา ไปช่วยข้าหาดินประสิว กำมันถัน ดินปืน มาหน่อย อย่าให้คนอื่นเห็นนะ แอบไปซื้อมา”

“ได้ขอรับ ” เตาเหล่าต้าตอบ

ด้านหลังมีเสียงตะโกนหวาดกลัวของหลานหยู้ เตาเหล่าต้าบอกว่า “คุณหนูใหญ่ ท่านว่า คืนนี้นางจะถูกงูกัดตายมั้ย?”

หลีโม่พูดเบาๆว่า “เสี่ยวเตา ถึงแม้งูจะมีพิษ แต่เราไม่ไปยุ่งกับมัน มันก็จะไม่มาโจมตีเรา นอกจากจะถูกโจมตีก่อน ”

“หา ?”

หลีโม่เดินอย่างช้าๆ “ถ้าคืนนี้นางอยู่นิ่งๆ ไม่ตะโกนร้อง ไม่แหกปากพูด ไม่ต้องทำท่าไล่งูเงี้ยวเขี้ยวขอ นางก็จะรอด”

เตาเหล่าต้าตกใจ “งั้น หนูใหญ่คิดจะปล่อยนางไปหรือ?”

หลีโม่ส่ายหัว “เสี่ยวเตา ที่เจ้าพูดเมื่อครู่นี้มีเหตุผลมาก ตอนที่คนเราจะได้รับชะตากรรมนั้น สิ่งที่จะวัดว่าเราจะเป็นหรือตายคือสิ่งที่เราเคยทำไว้มาก่อน หลานหยู้บาปหนา ตอนที่คนเราบาปหนาแล้วตะโกนร้อง จะให้ความรู้สึกถึงการคุกคาม แล้วงูมันก็ไวต่อความรู้สึก พวกมันสามารถตามคนคนนั้นได้”

เตาเหล่าต้าก็เพิ่งจะวางใจลง ถ้าหลานหยู้ไม่ตาย พวกเขาก็ไม่สบายใจ

สมัยนี้ คนที่ไม่เห็นคุณค่าชีวิตคน ควรถูกกระทำแบบนั้นเช่นกัน

เฉินหลิงหลงฮูหยินอยู่กับซู่หยู้ที่ห้องหลังสวนดอกไม้ ได้ยินเสียงร้องโศกเศร้าดังมาจากป่าไผ่ ร้องอยู่นาน ก็เงียบไป

หลังจากเรื่องทุกอย่างจบลง เฉินหลิงหลงฮูหยินก็พูดกับซู่หยู้ว่า “ถ้าเสี้ยหลีโม่ไม่ตาย จวนเฉิงเสี้ยงก็ไม่สงบสุข”

และแล้วหลานหยู้ก็ตาย

สิ่งที่ตายไปกับหลานหยู้ก็คือ ทางเดินภูเขาจำลอง

เตาเหล่าต้ารีบไปหาดินปืนมาจนได้ ไม่รู้ว่าหามาจากไหนเหมือนกัน สุดท้าย เสียงระเบิดในยามเช้า ทำเอาจวนเฉิงเสี้ยงสั่นสะเทือนไปหมด

ทางเดินที่ทะลุสระน้ำถูกระเบิด พวกภูเขาจำลองกลางน้ำก็ถูกระเบิดบางส่วน กลิ่นกำมะถันเศษดินปืนฟุ้งกระจายไม่หาย

นายหญิงแก่ได้ยินข่าว ก็สลบไป

เสี้ยเฉิงเสี้ยงรีบออกมาดู แต่ก็เห็นแต่ซาก

เสี้ยหลีโม่ เจ้าตายแน่！

เฉิงเสี้ยงกัดฟันพูด

เช้าวันถัดไป หลีโม่ก็แบกกล่องยาออกจวนตามเคย ราวกับเมื่อคืนไม่เกิดเรื่องอะไรทั้งสิ้น

แต่ทว่า ที่หน้าประตู ก็ถูกเสี้ยเฉิงเสี้ยงรั้งตัวไว้

“เจ้าทำใช่มั้ย? ” เสี้ยเฉิงเสี้ยงโกรธหน้าเขียว สายตาดั่งกับหมาป่ากำลังโกรธมองไปที่หลีโม่

หลีโม่เงยหน้า ยิ้มมุมปาก “เฉิงเสี้ยงจะใส่ร้ายข้าอย่างนั้นหรือ?”

“กล้าทำทำไมไม่กล้ารับ? เจ้าไม่เคยเป็นคนแบบนี้ ”

เสี้ยเฉิงเสี้ยงมองนางอย่างเกลียดชัง

เรื่องหน้าด้านเช่นนี้ ก็เรียนรู้มาจากพวกเขานั่นแหละ? หลีโม่พบว่า แผนนี้ได้ผล ใช่แล้ว นางเป็นคนทำเอง แต่นางไม่ยอมรับ แล้วจะทำอะไรนางได้?

“เสี้ยหลีโม่ เจ้าตัดทางเดินของตัวเอง จากนี้อย่าหาว่าไม่ไว้หน้าเจ้า”

หลีโม่ขำเล็กๆ “ถ้าเช่นนั้น เฉิงเสี้ยงเคยไว้หน้าข้าหรือ? แล้วก็อีกอย่าง พูดถึงภูเขาจำลองและทางเดิน เมื่อคืนไม้วัตถุดิบถูกเผาจนหมด ท่านรู้เรื่องมั้ย? ”

เสี้ยเฉิงเสี้ยงโกรธจนคิ้วกระตุก “แล้วไง เจ้าก็เลยแก้แค้น?”

“แก้แค้นหรอ? ” หลีโม่หัวเราะ แล้วหันหลังเดินไป “เฉิงเสี้ยงคิดว่าหลายวันมานี้สิ่งที่ทำนั้นเพื่ออะไร?ไม่ใช่เพื่อแก้แค้นหรอกหรือ?”

เสี้ยเฉิงเสี้ยงมองด้านหลังของนาง แล้วก็ไหล่ตก

ลูกสาวคนนี้ เข้ากับตนเองไม่ได้จริงๆ

ร่างไร้วิญญาณของหลานหยู้ถูกยกออกไป ตอนที่ยกออกมา ศพเย็นเฉียบแล้ว

นางถูกงูพิษกัดตาย ดวงตาไม่ปิดลง ยังรู้สึกถึงความหวาดกลัวของนาง

รู้ได้เลยว่า ก่อนตายนางตกใจถึงเพียงไหน

แต่คนในจวนไม่มีใครสงสารนางเลย เมื่อนึกถึงสิ่งที่นางทำในอดีต ถูกคนก็เห็นว่าสมควรแล้ว

นอกจาก ชุ่ยยุ่น

ชุ่ยยุ่นร้องไห้คุกเข่าลงหน้านายหญิงแก่ ขอร้องให้นายหญิงแก่ทำศพให้หลานหยู้

นายหญิงแก่เพิ่งจะหายใจทั่วท้อง สีหน้ายังขาวซีด นางมือสั่นระริก เหมือนกับได้ยินเสียงเรียกจากยมบาล

“ก่อนหน้านี้ข้าให้เจ้าไปตามซินแส หาได้รึยัง?” นายหญิงแก่ขมวดคิ้ว เพ่งไปที่ชุ่ยยุ่น

“นายหญิง?” ชุ่ยยุ่นตกใจ นึกถึงตอนที่ไฟไหม้ นายหญิงเคยบอกว่าอยากหาซินแส แต่ตอนหลังนางก็บอกว่าไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ ห้ามไม่ให้นางไปหา

พอตอนนี้ นางเชื่อแล้วหรือ?

นายหญิงแก่หายใจเข้า รู้สึกเจ็บหน้าอก “นางเป็นปีศาจร้าย นางต้องเป็นปีศาจร้ายแน่ๆ ไม่งั้นคงไม่มีจิตใจอำมหิตเช่นนี้ ”

ชุ่ยยุ่นอ้าปาก อยากจะพูดว่า คุณหนูเขาแก้แค้น แต่ว่า นางรู้ว่าคำนี้ จะทำให้นายหญิงแก่โกรธขึ้นได้

ชุ่ยยุ่นพูดเบาๆว่า “หลังจากเรื่องไฟไหม้ ข้าน้อยได้แอบไปเชิญซินแสมาดูแล้ว ซินแสบอกว่า คุณหนูใหญ่ไม่ได้ถูกผีเข้า”

จริงๆแล้วนางไม่เคยไปหาซินแสคนไหน แค่นางไม่อยากไปหาซินแสมา

เพราะว่า นางคิดว่าคุณหนูใหญ่ก็คือปีศาจร้าย ถ้านางไปหาซินแสมาละก็ คุณหนูใหญ่ก็จะฆ่านางก่อน

หลานวันมานี้ที่เกิดเรื่อง นางได้หวาดกลัวคุณหนูใหญ่ที่เคยอ่อนแอ

นางยังอยากมีชีวิตอยู่ต่อ ถึงแม้จะอยู่แบบคับอกคับใจ