พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 238

ตอนที่ 238 นางเป็นปีศาจร้ายจริงๆ

ในป่าไผ่ มีเสียงตะโกนส่งออกมา จนทำให้ฝูงในนั้นแตกตื่น

เตาเหล่าต้า โกรธหลานหยู้มาก หลังจากจับนางมัดไว้แล้ว ก็พูดเยาะเย้ยว่า “เจ้าก็มีวันนี้นะ รอตายอยู่ที่นี่เถอะเจ้าน่ะ ลิ้มลองความเจ็บปวดของกุ้ยหยวนเสียบ้าง ”

“ข้าไม่ได้ฆ่า ข้าไม่ได้ฆ่าเขา ” หลานหยู้ตะโกนเสียงแผด “เจ้าอายุยังน้อยทำไมอำมหิตขนาดนี้ เจ้าต้องไม่ตายดี ติดตามเสี้ยหลีโม่นางชั่วนั่น เจ้าต้องไม่ตายดี ”

“จะไม่ดีแค่ไหน ก็คงไม่เท่าเจ้า ดูเจ้าสิว่าตกระกำลำบากถึงเพียงไหนแล้ว? เจ้าไม่ได้ฆ่ากุ้ยหยวนก็จริงอยู่ แต่ถ้าคืนนี้ไม่มีคนไปเจอกุ้ยหยวนแล้วช่วยกลับมาได้ เจ้าคิดว่าเขาจะถูกหมาป่ามากัดกินมั้ย? ส่วนเย็นเอ๋อร์ ถ้านางคิดสั้นจะฆ่าตัวตายขึ้นมา เจ้าก็จะเป็นหนี้2ชีวิต ข้าเกียจคนแบบเจ้าจริงๆ ตนเองมีชีวิต แล้วคนอื่นไม่มีชีวิตหรือไง?”

หลานหยู้หวาดกลัวจนส่ายหัว แล้วก็ออกแรงดิ้น “ไม่จริง ปล่อยข้า ข้าจะให้เงินเจ้า เจ้าต้องการเท่าไรข้าก็จะให้ ดีมั้ย?”

เตาเหล่าต้าไม่สนใจ “ถ้าจะมาขอร้องข้า ไม่สู้กลับไปสำเหนียกนึกเรื่องชั่วที่ตัวเองทำไว้เถอะ นี่ไม่ใช่การลงโทษจากคุณหนูใหญ่นะ แต่เป็นสวรรค์ที่กำลังลงโทษเจ้า แม่ข้าเคยบอกว่า ตอนที่คนเราใกล้จะตายนั้น ให้นึกถึงตอนเรากระทำตัวว่าดีหรือไม่”

หลีโม่เห็นเตาเหล่าต้าอยู่ไกลๆ ได้ยินสิ่งที่เขาพูด นึกไม่ถึงเลยจริงๆว่า เจ้าทึ่มคนนี้ จะพูดเรื่องที่มีเหตุผลออกมาได้

เมื่อเตาเหล่าต้าพูดจบ ก็ไม่สนใจหลานหยู้ที่กำลังร้องไห้ขอความช่วยเหลือ หันหลังแล้วเดินออกไป

เห็นหลีโม่ที่อยู่นอกป่าไผ่ เขาก็รีบพูดว่า “คุณหนูใหญ่ วัสดุไม้ไม่เหลือเลย ผนังห้องก็ถูกทำลายแล้ว พวกเราจะทำอย่างไรดี? ”

หลีโม่มองไปที่กองไฟที่ถูกเผา และกำแพงผนังที่สร้างขึ้นเพื่อแยกจากจวนเฉิงเสี้ยง กำแพงยังสร้างไม่เสร็จเลย แต่ตอนนี้กลายเป็นเศษอิฐไปเสียแล้ว

นางบืนปากแล้วยิ้มเล็กๆ “ก็ดีเหมือนกัน”

“ดี หรือ?” เตาเหล่าต้ามองไปที่หลีโม่อย่างไม่เข้าใจ คุณหนูใหญ่บ้าไปแล้วหรือเปล่า

“”คืนนี้นายหญิงแก่พูดมาอยู่คำหนึ่ง ข้าเห็นด้วย

“อะไรหรือ?” เตาเหล่าต้าถามอย่างสงสัย เขาเองก็ฟังอยู่ตลอดเวลา แต่ไม่รู้ว่าคำไหนทำให้คุณหนูใหญ่เห็นด้วย

“เรื่องที่ไม้ถูกเผา กำแพงถูกล้ม นายหญิงแก่บอกว่า เรื่องนี้อาจจะเป็นพวกเราที่ใส่ความนาง เช่นนั้น พวกเราควรจะหันหลับมาคิดดูมั้ยว่า เรื่องนี้ทางเดินตรงภูเขาจำลองถูกระเบิด ก็เป็นพวกนางที่ทำเรื่อง ตอนหาคนผิด ข้าก็สามารถบอกได้ว่าพวกนางกล่าวหาข้า”

เตาเหล่าต้าไม่เข้าใจ แต่เห็นใบหน้าของคุณหนูใหญ่ยิ้มอย่างแปลกๆ ท่าทางจะเป็นเรื่องที่สุดยอดมาก

เรื่องอะไรที่เตาเหล่าต้าฟังไม่เข้าใจ มักจะเป็นเรื่องที่สุดยอด

“เสี่ยวเตา ไปช่วยข้าหาดินประสิว กำมันถัน ดินปืน มาหน่อย อย่าให้คนอื่นเห็นนะ แอบไปซื้อมา”

“ได้ขอรับ ” เตาเหล่าต้าตอบ

ด้านหลังมีเสียงตะโกนหวาดกลัวของหลานหยู้ เตาเหล่าต้าบอกว่า “คุณหนูใหญ่ ท่านว่า คืนนี้นางจะถูกงูกัดตายมั้ย?”

หลีโม่พูดเบาๆว่า “เสี่ยวเตา ถึงแม้งูจะมีพิษ แต่เราไม่ไปยุ่งกับมัน มันก็จะไม่มาโจมตีเรา นอกจากจะถูกโจมตีก่อน ”

“หา ?”

หลีโม่เดินอย่างช้าๆ “ถ้าคืนนี้นางอยู่นิ่งๆ ไม่ตะโกนร้อง ไม่แหกปากพูด ไม่ต้องทำท่าไล่งูเงี้ยวเขี้ยวขอ นางก็จะรอด”

เตาเหล่าต้าตกใจ “งั้น หนูใหญ่คิดจะปล่อยนางไปหรือ?”

หลีโม่ส่ายหัว “เสี่ยวเตา ที่เจ้าพูดเมื่อครู่นี้มีเหตุผลมาก ตอนที่คนเราจะได้รับชะตากรรมนั้น สิ่งที่จะวัดว่าเราจะเป็นหรือตายคือสิ่งที่เราเคยทำไว้มาก่อน หลานหยู้บาปหนา ตอนที่คนเราบาปหนาแล้วตะโกนร้อง จะให้ความรู้สึกถึงการคุกคาม แล้วงูมันก็ไวต่อความรู้สึก พวกมันสามารถตามคนคนนั้นได้”

เตาเหล่าต้าก็เพิ่งจะวางใจลง ถ้าหลานหยู้ไม่ตาย พวกเขาก็ไม่สบายใจ

สมัยนี้ คนที่ไม่เห็นคุณค่าชีวิตคน ควรถูกกระทำแบบนั้นเช่นกัน

เฉินหลิงหลงฮูหยินอยู่กับซู่หยู้ที่ห้องหลังสวนดอกไม้ ได้ยินเสียงร้องโศกเศร้าดังมาจากป่าไผ่ ร้องอยู่นาน ก็เงียบไป

หลังจากเรื่องทุกอย่างจบลง เฉินหลิงหลงฮูหยินก็พูดกับซู่หยู้ว่า “ถ้าเสี้ยหลีโม่ไม่ตาย จวนเฉิงเสี้ยงก็ไม่สงบสุข”

และแล้วหลานหยู้ก็ตาย

สิ่งที่ตายไปกับหลานหยู้ก็คือ ทางเดินภูเขาจำลอง

เตาเหล่าต้ารีบไปหาดินปืนมาจนได้ ไม่รู้ว่าหามาจากไหนเหมือนกัน สุดท้าย เสียงระเบิดในยามเช้า ทำเอาจวนเฉิงเสี้ยงสั่นสะเทือนไปหมด

ทางเดินที่ทะลุสระน้ำถูกระเบิด พวกภูเขาจำลองกลางน้ำก็ถูกระเบิดบางส่วน กลิ่นกำมะถันเศษดินปืนฟุ้งกระจายไม่หาย