พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 239

ตอนที่ 239 เซียวเซียว

การตายจากหลานหยู้ เหมือนจะไม่ทำให้เกิดเรื่องใหญ่ แต่แค้นครั้งนี้ ทำให้ทั้งสองฝ่ายดีกันได้ยาก

หลีโม่คิดว่ากุ้ยหยวนไม่ควรอยู่ที่จวนเฉิงเสี้ยงต่อ ดังนั้น ตอนที่นางอยู่ที่จวนอ๋องเหลียง เคยถามอ๋องเหลียงว่ารับกุ้ยหยวนไว้ได้มั้ย

อ๋ฮงเหลียงส่ายหน้า “ ถ้าเจ้าอยากหาอนาคตให้เขาละก็ ควรจะไปถามท่านอา ให้เขาเข้าไปฝึกในค่ายทหาร”

“ค่ายทหาร?” จริงๆแล้วหลีโม่ก็คิดเช่นนั้น แต่ กลัวว่ากุ้ยหยวนจะไม่ชินกับการใช้ชีวิตในค่ายทหาร

“ใช่แล้ว” อ๋องเหลียงพูด

หลีโม่พยักหน้า “ข้าจะไปถามเขาดู”

อ๋องเหลียงมองนางแปลกๆ “ เขาเป็นคนรับใช้เจ้า เจ้าต้องถามด้วยหรือ? จัดการไปเลยก็แล้ว ยังไงเจ้าก็เลือกสิ่งที่ดีให้เขาอยู่แล้ว”

หลีโม่มองอ๋องเหลียง “ เขาเป็นคนรับใช้ข้าก็จริง แต่มันก็เป็นเรื่องส่วนบุคคล เขาก็มีความคิดและสิ่งที่อยากจะทำ ถ้าเขาไม่อยากไปเป็นทหาร แล้วข้าบังคับ เขาก็จะไม่มีความสุข ”

อ๋องเหลียงมองหลีโม่ “เรื่องส่วนบุคคล?”

“หรือว่าไม่ใช่? ทุกคนควรจะมีความคิดเป็นของตัวเอง และเรื่องตนเองอยากทำ เมื่อก่อนนี้เขาเป็นทาสให้แก่จวนเฉิงเสี้ยง แต่ตอนนี้เขาเป็นอิสระแล้ว”

อ๋องเหลียงทำปากจู๋ใส่กับความหมายที่นางพูด “ ความปรารถนาในชีวิตหรือ?”

“ท่านอ๋องมีความปรารถนาอะไร? ” หลีโม่วางกระเป๋าเข็มลง แล้วถาม

อ๋องเหลียงส่ายหัว “ไม่มี”

“ไม่มีหรือ? น่าจะมีทุกคนนะ”

“เช่นนั้นความปรารถนาในชีวิตเจ้าคืออะไร? ” อ๋องเหลียงถามนาง

“ฆ่าคนที่เคยทำร้ายข้าให้หมด แล้วก็อยู่กับคนที่ข้ารักตลอดชีวิต ” หลีโม่พูดอย่างตรงๆ

อ๋องเหลียงหัวเราะลั่น “เจ้านี่หน้าไม่อายจริงๆ”

หลีโม่เปลี่ยนเป็นหน้าจริงจัง “ข้าคิดว่าก็เป็นเรื่องปกตินะ คนที่ทำร้ายข้า ไม่เคยคิดจะให้ข้ารอด ข้าก็อยากจะฆ่าพวกมันบ้างผิดหรือ? ส่วนคนที่ข้ารักนั้น ข้าอยากอยู่กับคนนั้นทั้งชีวิต ก็ไม่ผิดใช่มั้ย?”

อ๋องเหลียงนั่งลง แล้วก็จริงจังขึ้น นั่นน่ะสิ ทำไมเขาต้องคิดว่าหลีโม่หน้าไม่อายด้วย ? นางสามารถคิดอย่างนั้นได้ และนางก็มีสิทธิ์ที่จะทำเช่นนั้น

หลีโม่พูดต่อ “คนที่ทำร้ายข้า จะให้ข้าใจกว้างปล่อยมันไปหรือ? ส่วนคนที่ข้ารัก จะให้คอยดูแลข้าอยู่ไกลๆแล้วข้าจะปลอดภัยหรือ? ปลอดภัยก็บ้าแล้ว มีแต่คนไม่เอาถ่านเขาทำกัน”

อ๋องเหลียงมองนาง สายตาเหมือนถูกแทงใจดำ แล้วก็จับมือนาง มองหลีโม่ตาเป็นวาว “ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า”

“หลีโม่ใจเริ่มสั่น แล้วก็ค่อยๆดึงมือตนเองกลับ “ท่านอ๋อง ข้าเคยบอกว่า จริงๆแล้วเรื่องหัวใจเนี่ย มันบังคับกันไม่ได้”

“อ๋องเหลียงส่งเสียงถุ้ย “เก็บอาการหน้าแดงของเจ้าซะ ใครจะอยากได้เจ้า ข้าจะถามเจ้าว่า ท่านแม่ข้าเคยบอกกับข้าว่า เจ้ารักษาตรงนั้นของข้าได้ จริงมั้ย?”

หลีโม่ตะลึงเล็กน้อย เรื่องนี้ ฮองเฮาบอกกับเขาไปเสียหมดเลยหรือ?

แต่ว่า ก่อนหน้านี้เขาทำท่าเหมือนไม่รู้เรื่องมาตลอด ทำให้นางถึงกับพูดไม่ออก เพราะแค่อยากจะรักษาแผลที่ขาของเขา แล้วค่อยรักษาจุดอื่น

“เมื่อก่อนท่านอ๋องยังไม่เชื่อเลยว่าข้ารักษาขาให้ท่าน ” หลีโม่บอก นางไม่กล้ายอมรับตรงๆ เพราะมันเป็นเรื่องที่ค่อนข้างจะอันนั้น ไม่รู้ว่าฮองเฮาไปพูดกับเขายังไง ตามแผนแล้วนางคิดรักษาขาของเขาก่อนแล้วให้เขายอมรับ แล้วก็เสนอไป

“แผลที่ขามีคนรักษามาหลายคนแล้ว ไม่ได้ผลหรอก แต่ว่า ตรงจุดนั้นยังไม่มีใครรักษา ” อ๋องเหลียงหันมองรอบ ดูว่าไม่มีคนแล้ว ก็พูดว่า “เจ้ารักษาได้มั้ย?”

หลีโม่พูดอึกอัก “ข้าไม่รู้ว่าอาการของท่านอ๋องนั้นหนักแค่ไหน”

“เจ้าตรวจก็ได้นี่！” อ๋องเหลียงพูดอย่างมั่นใจ