พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 240

ตอนที่ 240 ความรักของซือถูจิ้ง

หลังจากที่หลีโม่เข้าไป ก็รู้ได้ถึงบรรยากาศที่อึมครึม นางลังเลครู่หนึ่ง “ข้ามาผิดเวลาไปหรือเปล่า?”

ซือถูเย้นกวักมือเรียก “ไม่เป็นไร พวกเราคุยจบแล้ว เข้ามานี่ ข้าจะแนะนำคนให้เจ้ารู้จัก”

หลีโม่ก็เข้าไป มองเซียวเซียว แล้วก็ยิ้ม “ไม่ต้องแนะนำแล้ว ท่านคงจะเป็นท่านแม่ทัพเซียว”

เซียวเซียวก็ไม่แปลกใจ สีหน้าไม่เปลี่ยนไป แค่พยักหน้าเล็กน้อย “ท่านนี้คงจะเป็นลูกสาวจวนเฉิงเสี้ยงใช่มั้ย?”

“สวัสดีท่านแม่ทัพใหญ่！ ” หลีโม่ทำความเคารพ

“คุณหนูใหญ่ไม่ต้องมากพิธี！ ” เซียวเซียวพูดเบาๆ แล้วก็มองหลีโม่

เขาลุกขึ้น แล้วก็ทำความเคารพลาซือถูเย้น “งั้นข้าขอตัวก่อน”

“อื้ม ไปเถิด！” ซือถูเย้นพูดตอบ

เซียวเซียวก็ก้มหน้าให้หลีโม่ แล้วก็หันหลังเดินออกไป

หลีโม่มองเขาข้างหลัง แล้วก็นึกถึงซือถูจิ้ง รู้เลยว่าทำไมซือถูจิ้งถึงรักเซียวเซียว ผู้ชายแบบนี้ ยากที่สายตาผู้หญิงจะไม่จับจ้อง

“องค์หญิงรู้หรือยังว่าเขากลับมา “หลีโม่ถาม””

ซือถูเย้นคลำแหวนหยกที่นิ้ว เหมือนว่าจะเรื่องในใจ แล้วก็พูดว่า “นางรู้แล้ว แต่วางใจเถอะ โดยปกติ พวกเขาจะไม่มาพบหน้ากัน”

หลีโม่รู้สึกแปลกใจเรื่องของซือถูจิ้งและเซียวเซียวมาก “เขาไม่ชอบซือถูจิ้ง ใช่มั้ย?”

ซือถูเย้นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “จะว่างั้นก็ได้ เซียวเซียวทำเพื่อนางา กระทั่งไม่ห่วงชีวิตตนเอง”

หลีโม่ตกใจมาก “เช่นนั้นทำไมต้องแต่งงานกับคนใช้ของคุณหนูด้วย?”

ซือถูเย้นมองที่นาง ให้นางมานั่งข้างๆตน “เรื่องราวมันซับซ้อน ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะบอกเจ้ายังไง ไม่ต้องพูดหรอก เพราะถึงอย่างไรก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว เรื่องของเขาทั้งสอง มันเป็นไปไม่ได้ ”

ใช่ เป็นไปไม่ได้ เพราะเจอกันเกินไป ถึงแม้ซือถูจิ้งจะคิด แต่ก็จะทำอะไรได้?

แต่ว่า เรื่องนี้ทำให้นางสะเทือนใจ คิดว่าความรักนี้ จะเป็นซือถูจิ้งคิดอยู่ฝ่ายเดียว ไม่คิดว่า เซียวเซียวก็รักซือถูจิ้งมาก

“เจ้าไปพูดกับนางหน่อย ตอนนี้ข้ายังพูดกับนางได้ แต่ถ้านางอารมณ์ไม่ดีขึ้นมา ข้าก็ไม่รู้จะปลอบนางยังไง ” หลีโม่พูด

นี่ไม่ใช่แผนการ แต่นางเป็นห่วงซือถูจิ้งจริงๆ

ซือถูเย้นพูด “เซียวเซียวและนางโตมาด้วยกัน ตอนนั้น พ่อของเซียวเซียวส่งเขาเข้าวังมาเรียนหนังสือเรียนวิทยายุทธกับข้า ตอนนั้นฮ่องเต้ชอบเขามาก ดังนั้น เซียวเซียวมีเวลาอยู่ในวังมากกว่าบ้านตัวเอง ตอนแรกนางไม่ชอบเซียวเซียว แกล้งเซียวเซียวอยู่บ่อยครั้ง เซียวเซียวก็ยอมให้นางแกล้ง แกล้งไปแกล้งมาจนรักกัน”

ซือถูเย้นครุ่นคิด แล้วยิ้มเบาๆ “ไม่แน่ตอนนั้นเซียวเซียวอาจจะเริ่มแอบชอบนางแล้ว จำได้ว่ามีครั้งหนึ่ง นางไปเล่นจนตกน้ำ ช่วงนั้นเป็นฤดูหนาว สระน้ำเป็นน้ำแข็งหมด นางตกลงมาจากต้นไม้ คิดว่าน้ำแข็งคงจะไม่แตกออก ใครจะรู้ว่าตรงนั้นน้ำแข็งมันบางพอดี นางก็ตกลงไปในน้ำดังจ๋อม เจ้ารู้มั้ยว่าเซียวเซียวทำอย่างไร?”

“เขาก็กระโดดตามลงไป? ” หลีโม่ถาม นี่เป็นปฏิกิริยาปกติ ถ้าตอนนั้นเขาชอบซือถูจิ้งก็ต้องกระโดดตามลงไป

“ใช่แล้ว เขาโดดตามลงไป แล้วก็ยังลากข้าลงไปด้วย เพราะเขาว่ายน้ำไม่เป็น จริงๆแล้วตอนนั้นข้าก็ว่ายไม่เป็น เราสองคนถูกนางช่วยขึ้นมา จากนั้นเซียวเซียวก็ถูกนางตบไปหลายฉาด บอกว่าเซียวเซียวโง่ ว่ายน้ำไม่เป็นยังโดดลงไปอีก แต่เจ้านั่นกลับมองแล้วยิ้มไปที่นาง ตอนนี้ข้าก็ยังไม่เข้าใจว่า ถูกตบแล้วจะยิ้มบ้าอะไรอีก”

“ตอนนั้น อายุเท่าไร?” หลีโม่ถาม

“ตอนนั้น เซียวเซียวอายุ12” ซือถูเย้นตอบ

หลีโม่ยิ้มๆ “อายุ 12 วัยรักแรก ที่เขายิ้มเพราะว่าซือถูจิ้งปลอดภัยไง”

ซือถูจิ้งถึงบางอ้อ “คงใช่มั้ง”

หลีโม่รู้สึกแปลกใจ “เซียวเซียวก็เหมือนคนทึ่มๆที่ตามองค์หญิง แล้วหลังจากนั้นมันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมเขาถึงแต่งกับคนใช้ขององค์หญิง แต่ไม่แต่งกับองค์หญิง”

ตอนที่นางอายุ 16 องค์รัชทายาทแคว้นต้าเหลียงมาที่นี่ แล้วก็ชอบท่านอาซือถูจิ้ง แล้วก็สู่ขอ ตอนนั้นร่างกายท่านพ่อไม่ดี อยากจะกระชับความสัมพันธิ์ของสองแคว้น ก็เลยตอบตกลงกับองค์ชายรัชทายาทแคว้นต้าเหลียง

เรื่องนี้มันแก้ยากเลย เพราะถึงอย่างไรซือถูจิ้งก็คงไม่ยอม ถึงขั้นจะฆ่าตัวตาย เซียวเซียวนั่งคุกเข่าขอร้องอยุ่หน้าห้องนหังสือท่านพ่ออยู่2วัน2คืน ให้ท่านพ่อยกเลิกการแต่งงาน ท่านพ่อโกรธมาก สั่งราชโองการออกไปว่าจะถอดยศจิ้งโก๋โหว เซียวเซียวทำให้ตระกูลตนเองลำบาก ก็ทำให้ทางตระกูลรุมด่า ตอนนั้นเซียวเซียวได้แรงกดดันจากรอบด้าน แล้วก็ทนผ่านมาได้ แต่ซือถูจิ้งทนไม่ได้ เลยตอบตกลงการแต่งงานไป

“ตกลงหรือ?” หลีโม่ตกใจ

“ตอนนั้น ซือถูจิ้งก็ลำบากใจมาก นางไม่อาจทนเห็นเซียวเซียวต่อต้านตระกูลตนเองและขุนนางทั้งราชสำนัก ก็เลยตอบตกลงไป และเพื่อที่จะให้เซียวเซียวตัดใจ นางถึงขั้นพูดตัดความสัมพันธ์”

“คำพูดตัดความสัมพันธ์?”

“ใช่แล้ว ยังมีอีก นางยังกอดกับองค์ชายรัชทายาทแคว้นต้าเหลียงต่อหน้าเซียวเซียวอีก นางบอกเซียวเซียวว่า ตอนแรกไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานครั้งนี้ แต่ต่อมาก็ตกหลุมรักรัชทายาทต้าเหลียงเข้าแล้ว ก็เลยตอบตกลงแต่งงาน เพื่อให้เซียวเซียวเลิกคิด เซียวเซียวไม่เหมาะสมกับนาง เพื่อที่จะดูแคลนเซียวเซียว นางก็เลยยกคนใช้ให้เขา แล้วก็ให้ฮองไทเฮาประทานงานแต่งให้”

หลีโม่ไม่คิดว่าจะเป็นเช่นนี้ นางคิดว่าเซียวเซียวไร้น้ำใจมาตลอด

“หลังจากมีฤกษ์วันแต่งงาน ท่านพ่อก็สิ้นพระชน ท่านพี่ขึ้นครองราชย์ ก็ล้มเลิกงานแต่งไป ท่านพี่รักซือถูจิ้งมาก ทนเห็นนางแต่งออกไปไกลบ้านเมืองไม่ได้ ใครก็มาบังคับสิ่งที่ซือถูจิ้งไม่ชอบไม่ได้ ท่านพี่คิดจะจับทั้งคู่แต่งงานกัน แต่ว่า เซียวเซียวแต่งกับชิงชิวไปเสียแล้ว และตรงกับเขตชุมชนเผ่าหมานอี๋โจมตีพอดี เซียวเซียวขอออกไปรบ เรื่องนี้ก็ตกไปโดยปริยาย ต่อมา ก็เกิดเรื่องขึ้นมากมาย แต่ว่า ตอนนั้นซือถูจิ้งออกจากวังมาอยู่จวนตัวเองแล้ว เรื่องหลังจากนั้นข้าก็ไม่ค่อยรู้แล้ว ”

หลีโม่รู้สึกว่าเรื่องต่อจากนี้จะต้องสำคัญมาก เพราะตอนนี้ซือถูจิ้งก็ยังตัดใจไม่ได้

“เซียวเซียวกับคนใช้คนนั้นเป็นยังไงบ้าง?” หลีโม่ถาม

“ใครจะไปรู้เรื่องผัวเมียเขาล่ะ? ใครจะไปถาม อีกอย่าง เซียวเซียวอยู่หน้าด่านตลอด สามปีจะกลับบ้านที นางขอออกรบเอง โดยไม่เอาภรรยาไปด้วย ”

“แสดงว่าความสัมพันธ์ไม่ค่อยดี ไม่งั้นคงไม่กลับบ้าน3ปีครั้ง และไม่เอานางไปด้วย ” หลีโม่พูด

ซือถูเย้นโบกปัดมือ “จริงๆแล้วเรื่องเขาทั้งสองเรายังไม่รู้อีกเยอะ แต่ก็ช่างเถอะ ในเมื่อเป็นไปไม่ได้ ก็ไม่ต้องพูดถึง จะทำให้ทั้ง2คนเจ็บเปล่าๆ”

ยากที่จะเห็นซือถูเย็นพูดได้กินใจมาก หลีโม่แปลกใจ

“เจ้ามามีเรื่องไรล่ะ?” ซือถูเย้นเพิ่งขึ้นได้เลยถามนาง

หลีโม่ก็บอก “อ้อ ใช่ มีเรื่อง”

นางเล่าเรื่องที่หลานหยู้ทำร้ายกุ้ยหยวนและขายเย็นเอ๋อร์ให้เขาฟัง แล้วพูดว่า “กุ้ยหยวนถูกนายหญิงแก่เกลียดเข้าไส้ ดังนั้น ข้าก็เลยมาถามเจ้า ที่นี่จะรับเขาไว้ได้มั้ย? รอเขาหายดีแล้ว แล้วก็จัดให้เขาไปเข้ากองทัพได้มั้ย?”

ซือถูเย้นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ถ้าอยากจะฝึกฝนจริงๆ ไปอยู่ในกองทัพก็ใช่ว่าจะดี เอาอย่างนี้ เดี๋ยวข้าจัดการ ให้เขามาจวนอ๋องเลย ถึงอย่างไร เจ้าก็ต้องแต่งเข้ามาจวนอ๋องอยู่ดี ใช่มั้ยล่ะ?”

หลีโม่สำลัก แล้วมองซือถูเย้น “เอาอย่างนี้เลยหรือ”