พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 240

ตอนที่ 240 ความรักของซือถูจิ้ง

หลังจากที่หลีโม่เข้าไป ก็รู้ได้ถึงบรรยากาศที่อึมครึม นางลังเลครู่หนึ่ง “ข้ามาผิดเวลาไปหรือเปล่า?”

ซือถูเย้นกวักมือเรียก “ไม่เป็นไร พวกเราคุยจบแล้ว เข้ามานี่ ข้าจะแนะนำคนให้เจ้ารู้จัก”

หลีโม่ก็เข้าไป มองเซียวเซียว แล้วก็ยิ้ม “ไม่ต้องแนะนำแล้ว ท่านคงจะเป็นท่านแม่ทัพเซียว”

เซียวเซียวก็ไม่แปลกใจ สีหน้าไม่เปลี่ยนไป แค่พยักหน้าเล็กน้อย “ท่านนี้คงจะเป็นลูกสาวจวนเฉิงเสี้ยงใช่มั้ย?”

“สวัสดีท่านแม่ทัพใหญ่！ ” หลีโม่ทำความเคารพ

“คุณหนูใหญ่ไม่ต้องมากพิธี！ ” เซียวเซียวพูดเบาๆ แล้วก็มองหลีโม่

เขาลุกขึ้น แล้วก็ทำความเคารพลาซือถูเย้น “งั้นข้าขอตัวก่อน”

“อื้ม ไปเถิด！” ซือถูเย้นพูดตอบ

เซียวเซียวก็ก้มหน้าให้หลีโม่ แล้วก็หันหลังเดินออกไป

หลีโม่มองเขาข้างหลัง แล้วก็นึกถึงซือถูจิ้ง รู้เลยว่าทำไมซือถูจิ้งถึงรักเซียวเซียว ผู้ชายแบบนี้ ยากที่สายตาผู้หญิงจะไม่จับจ้อง

“องค์หญิงรู้หรือยังว่าเขากลับมา “หลีโม่ถาม””

ซือถูเย้นคลำแหวนหยกที่นิ้ว เหมือนว่าจะเรื่องในใจ แล้วก็พูดว่า “นางรู้แล้ว แต่วางใจเถอะ โดยปกติ พวกเขาจะไม่มาพบหน้ากัน”

หลีโม่รู้สึกแปลกใจเรื่องของซือถูจิ้งและเซียวเซียวมาก “เขาไม่ชอบซือถูจิ้ง ใช่มั้ย?”

ซือถูเย้นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “จะว่างั้นก็ได้ เซียวเซียวทำเพื่อนางา กระทั่งไม่ห่วงชีวิตตนเอง”

หลีโม่ตกใจมาก “เช่นนั้นทำไมต้องแต่งงานกับคนใช้ของคุณหนูด้วย?”

ซือถูเย้นมองที่นาง ให้นางมานั่งข้างๆตน “เรื่องราวมันซับซ้อน ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะบอกเจ้ายังไง ไม่ต้องพูดหรอก เพราะถึงอย่างไรก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว เรื่องของเขาทั้งสอง มันเป็นไปไม่ได้ ”

ใช่ เป็นไปไม่ได้ เพราะเจอกันเกินไป ถึงแม้ซือถูจิ้งจะคิด แต่ก็จะทำอะไรได้?

แต่ว่า เรื่องนี้ทำให้นางสะเทือนใจ คิดว่าความรักนี้ จะเป็นซือถูจิ้งคิดอยู่ฝ่ายเดียว ไม่คิดว่า เซียวเซียวก็รักซือถูจิ้งมาก

“เจ้าไปพูดกับนางหน่อย ตอนนี้ข้ายังพูดกับนางได้ แต่ถ้านางอารมณ์ไม่ดีขึ้นมา ข้าก็ไม่รู้จะปลอบนางยังไง ” หลีโม่พูด

นี่ไม่ใช่แผนการ แต่นางเป็นห่วงซือถูจิ้งจริงๆ

ซือถูเย้นพูด “เซียวเซียวและนางโตมาด้วยกัน ตอนนั้น พ่อของเซียวเซียวส่งเขาเข้าวังมาเรียนหนังสือเรียนวิทยายุทธกับข้า ตอนนั้นฮ่องเต้ชอบเขามาก ดังนั้น เซียวเซียวมีเวลาอยู่ในวังมากกว่าบ้านตัวเอง ตอนแรกนางไม่ชอบเซียวเซียว แกล้งเซียวเซียวอยู่บ่อยครั้ง เซียวเซียวก็ยอมให้นางแกล้ง แกล้งไปแกล้งมาจนรักกัน”

ซือถูเย้นครุ่นคิด แล้วยิ้มเบาๆ “ไม่แน่ตอนนั้นเซียวเซียวอาจจะเริ่มแอบชอบนางแล้ว จำได้ว่ามีครั้งหนึ่ง นางไปเล่นจนตกน้ำ ช่วงนั้นเป็นฤดูหนาว สระน้ำเป็นน้ำแข็งหมด นางตกลงมาจากต้นไม้ คิดว่าน้ำแข็งคงจะไม่แตกออก ใครจะรู้ว่าตรงนั้นน้ำแข็งมันบางพอดี นางก็ตกลงไปในน้ำดังจ๋อม เจ้ารู้มั้ยว่าเซียวเซียวทำอย่างไร?”

“เขาก็กระโดดตามลงไป? ” หลีโม่ถาม นี่เป็นปฏิกิริยาปกติ ถ้าตอนนั้นเขาชอบซือถูจิ้งก็ต้องกระโดดตามลงไป