พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 249

ตอนที่ 249 จื่นเฉิงโดนกัดอีกครั้ง

หลีโม่รู้สึกลมหายใจที่หมดหวังได้ปกคลุมมงกุฎบนศีรษะซือถูเย้น และปกคลุมศีรษะซือถูเย้น หากเขายังไม่สามารถหาวิธีสกัดโรคระบาดนี้ ตำแหน่งอ๋องซื่อเจิ้งของเขาก็ถือว่าจบแล้ว

ถึงตอนนั้น สถานการณ์ในราชสำนักก็จะเกิดเรื่องวุ่นวายใหม่

ราชสำนักวุ่นวาย ประเทศก็วุ่นวาย ถึงตอนนั้น คนที่มีอำนาจก็จะมีโอกาสเข้ามารุกล้ำ

อีกอย่าง ตอนนี้มีโรคระบาดตั้งสามแห่ง ยังไม่ถึงขั้นรุนแรงที่สุด เมื่อโรคระบาดไม่ได้รับการระงับ ยังจะสามารถระบาดได้อีกหลายพื้นที่มากมาย ถึงตอนนั้น ต่อให้ซือถูเย้นมีความสามารถแค่ไหน ก็ไม่อาจควบคุมสถานการณ์ที่รุนแรงได้

หลีโม่กุมมือเขาไว้ ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร ทำได้เพียงพูดอย่างหมดแรงว่า “เดี๋ยวก็ผ่านไป ปัญหาทุกอย่างล้วนมีหนทางแก้ไข”

ซือถูเย้นจ้องมองนาง “เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง พรุ่งนี้รีบไปจากเมืองหลวง ไม่งั้น หากเจ้าถูกหลอกใช้ เกี่ยวข้องเข้ามา ข้าจะโดนกดดันในทุกๆหนทาง”

หลีโม่รู้ว่าเขาเป็นกังวล และเรื่องนี้ ต่อให้ใช้หัวแม่เท้าคิดก็รู้ สุดท้ายจะต้องเอาตนเองเข้าไปเกี่ยวข้องแน่

“ได้ พรุ่งนี้ข้าจะรีบไป” หลีโม่ตอบรับ

แต่ นางไม่วางใจจริงๆ สถานการณ์ในเมืองหลวงเป็นแบบนี้ เขาจะสามารถรับได้ไหม?

ทั้งสองจับมือกันไว้แน่น ต่างไม่รู้จะพูดอะไรต่อกัน

เรื่องของบ้านเมือง ไม่ใช่เรื่องที่ผู้หญิงข้ามภพมาคนหนึ่งจะสามารถเข้าไปยุ่งได้ นางก็แก้ไขอะไรไม่ได้

เพียงหวังว่า ตนจะไม่กลายเป็นตัวถ่วงของเขา

ทั้งสองมาถึงเรือนที่ชานเมือง ยังไม่ได้เข้าไป ก็ได้ยินเสียงแปลกประหลาดดังออกมาจากข้างไหน

ซือถูเย้นกับหลีโม่มองหน้ากัน แล้วรีบเข้าไป

เห็นจื่นเฉิงกับพี่หวางล้วนวิ่งออกมาจากข้างใน ทั้งสองสีหน้าตกใจ ทหารองครักษ์ที่เฝ้าอยู่ตรงนี้รีบวิ่งเข้าไป ข้างในมีเสียงกรี๊ดร้องเสียงดัง

เมื่อทั้งสองเห็นบนหลังมือจื่นเฉิงกับพี่หวางมีรอยฟันกัดจนเลือดไหล ในใจเย็นเฉียบ

“พระเจ้า” หลีโม่ตกใจ “เข้าฟื้นขึ้นมา?”

ซือถูเย้นก้าวเท้าเข้าไปอย่างรีบร้อน

นี่เป็นไปไม่ได้ นางได้กดจุดเขาไว้แล้ว เขาเข้าสู่สภาวะตายชั่วขณะแล้ว ไม่สามารถที่จะฟื้นขึ้นมาได้

สีหน้าจื่นเฉิงขาวเผือก เดินไปล้างบาดแผลตรงมือที่ข้างบ่อ ร่างกายเขากระตุกเล็กน้อย เขากำลังพยายามอดกลั้นความหวาดกลัวไว้

พี่หวางวางก้นนั่งลงกับพื้น ปล่อยให้เลือดสดบนมือไหลออกมา

หลีโม่เดินเข้าไป ลากนางไปล้างแผลที่ข้างบ่อ

ซือถูเย้นลากหวางหยูที่โดนหมัดเพิ่มออกมา ลากเข้าไปในกรง รีบใส่ยาสลบ

ข้างๆยังมีทหารองครักษ์โดนกัดหนึ่งคน โดนกัดอย่างรุนแรง จนหูข้างหนึ่งหายไปแล้ว เดินออกมาพร้อมเลือดอาบพื้น

โชคดีที่หลีโม่พกกล่องยามา ช่วยเขาทำความสะอาดล้างแผล

ในที่นี้ไม่มีเสียงใดๆ เงียบเหงาจนน่ากลัว

คนที่นี่ทั้งสามคน ล้วนต่างก็รอคอยความตาย

ซือถูเย้นช่วยตรวจดูบาดแผลให้จื่นเฉิง จื่นเฉิงกับพี่หวางต่างโดนกัดที่หลังมือ บาดแผลไม่ลึก แต่ก็ทำให้มีเลือดสดๆไหลออกมา

“ท่านอ๋อง ข้าน้อยไม่เป็นไร” จื่นเฉิงพูดไปด้วยเสียงสั่นเครือ

สีหน้าซือถูเย้นไม่แสดงอารมณ์ใดๆ นางพลิกไปมาตรวจดูมือของจื่นเฉิง แล้วก็ใช้น้ำล้างไปด้วยบ่อยๆ ล้างจนมือของจื่นเฉิงขาวซีด

ในที่สุดพี่หวางก็อดทนไม่ไหวร้องไห้ออกมา “แม่ที่บ้านข้าจะทำยังไง? นางมองไม่เห็น ต่อไปจะใช้ชีวิตยังไง?”

หลีโม่ฟังแล้วในใจเจ็บปวดทรมาน จนน้ำตาจะไหลออกมา