พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 250

ตอนที่ 250 เจ้าจะต้องคิดหาหนทางได้

นางลากเท้าที่หนักอึ้งกลับมาถึงจวนเฉิงเสี้ยง หยางมามาถือตะเกียงไฟออกมา เห็นสีหน้านางซีดขาว จึงถามขึ้นว่า “คุณหนูใหญ่ นี่เกิดอะไรขึ้น?”

หลีโม่ส่ายหัว “ข้าไม่เป็นไร ท่านไปพักผ่อนเถอะ ข้าอยากอยู่เงียบๆคนเดียวสักพัก”

หยางมามามองนางอย่างสงสัย แต่ก็ไม่ได้ถาม “ได้ งั้นท่านก็รีบพักผ่อนเถอะ”

นางเข้าไปจัดเตรียมที่นอนให้หลีโม่ เห็นหลีโม่นั่งอยู่อีกด้านอย่างเม่อลอย ถอนหายใจเบาๆด้วยท่าทางหนักใจ “มีเรื่องอะไร ก็อย่าเพิ่งคิดเลย พักผ่อนเถอะ”

หลีโม่เงยหน้า มองหยางมามาอย่างสับสนหมดหวัง “ได้ ข้ารู้แล้ว”

หยางมามาหันเดินออกไป “คืนนี้บ่าวจะเฝ้าอยู่ข้างนอก หากคุณหนูใหญ่อยากมีคนคุยด้วย บ่าวก็อยู่ตลอด”

นางปิดประตู หลีโม่ได้ยินเสียงลากเก้าอี้ประตูข้างนอก นางรู้ว่าหยางมามาจะเฝ้ายามอยู่ที่นี่

หลีโม่ม้วนตัวนั่งอยู่ที่ข้างหน้าต่าง นางรู้ว่าซือถูเย้นตั้งใจพูดคำพวกนั้น จุดประสงค์ก็คือให้นางไป

แต่นางก็รู้ว่า ในใจเขาที่จริงก็โทษนางอยู่บ้าง เพียงแค่ไม่อยากต่อว่า นางอยากให้เขาด่านางออกมา นางอวดดีเกินไป เงื่อนงำในวันนั้น อาจจะไม่ได้เกี่ยวข้องกับโรคผีดิบเลย

นางทำให้จื่นเฉิงตาย ทำให้พี่หวางตาย ทำให้ทหารองครักษ์คนนั้นตาย

นางทำให้เสี้ยฮ่าวหรานตายแล้ว ตอนนี้ก็ยังมีอีกสามคนที่ตายเพราะนางอีก

นางไม่ได้นอนเลยตลอดทั้งคืน ในหัวคิดเรื่องโรคผีดิบไปเรื่อย คิดว่าทำไมหวางหยูถึงฟื้นขึ้นมาอย่างกะทันหัน นี่เป็นสิ่งที่ไม่สามารถเป็นไปได้

โดนฝังจุดชีพจรเข้าสู่สภาวะตายชั่วคราว แม้กระทั่งซือถูเย้นตอนนั้นก็ไม่มีหนทางฟื้นขึ้นมาได้ จะต้องรอนางถอดเข็มถึงสามารถฟื้นขึ้นมาได้

หวางหยูฝ่าจุดสะกดชีพจรได้ยังไง?

ครุ่นคิดทั้งคืน อะไรก็คิดไม่ออก ในหัวนางก็ยิ่งสับสนวุ่นวาย

เช้าวันรุ่งขึ้น เซี่ยวโธ่ก็มาถึงแล้ว

เมื่อคืนซือถูเย้นสั่งคนไปบอกเขา ให้พาหลีโม่ออกจากเมืองหลวง

เขาก็รู้เรื่องจื่นเฉิงแล้ว ดังนั้น วันนี้เมื่อมาถึงจวนเฉิงเสี้ยง เห็นหน้าหลีโม่แล้วคำแรกที่ถามคือ “เจ้าจะไปแบบนี้เฉยๆหรือ?”

หลีโม่ไม่พูดอะไร นางไม่อยากไป แต่หากไม่ไปแล้วอยู่ที่นี่จะช่วยอะไรได้?

นางช่วยอะไรไม่ได้

“ไปตอนนี้ จวนเฉิงเสี้ยงห้ามเจ้าไม่ได้ อีกวันสองวัน ถึงตอนนั้นต่อให้อยากไปก็ไปไม่ได้แล้ว” เซี่ยวโธ่พูดขึ้นอีก

หลีโม่มองดูเขา “งั้น เจ้าหวังอยากให้ข้าไปหรืออยากให้ข้าอยู่?”

“ข้าไม่รู้ ท่านอ๋องสั่งให้เจ้าไป เจ้าก็ต้องไป แต่ข้าอยากฟังข้อมูลจากปากเจ้า” เซี่ยวโธ่มองดูนาง ด้วยสายตาที่ยังมีความหวัง

แต่สายตาที่มีความหวังของเขาก็ค่อยๆดับลง เพราะสีหน้าที่มืดมนของหลีโม่

นางไม่มีหนทาง

เซี่ยวโธ่พูดขึ้นอย่างไม่ลังเลว่า “ไปเถอะ”

หลี่ชุยหยุ่นเก็บของเสร็จเรียบร้อยตั้งแต่เช้าแล้ว หยางมามากับเตาเหล่าต้าเย็นเอ๋อร์ถือของยืนอยู่หน้าประตู ล้วนมองดูหลีโม่ รอคำสั่งหลีโม่

หลีโม่กลับนั่งลงบนบันไดหิน

“ข้าไปไม่ได้” หลีโม่เงยหน้ามองดูเซี่ยวโธ่อย่างกะทันหัน “เจ้ากลับไปบอกท่านอ๋องของเจ้า ข้าไม่ไปแล้ว”

“ไม่ได้ ท่านอ๋องเคยพูด หากเจ้าไม่มีหนทางรับมือโรคระบาด จะต้องรีบจากไป”

“ไม่” หลีโม่ตัดสินใจอย่างแน่วแน่ “นางไม่ไป”