พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 252

ตอนที่ 252 กลับเมืองพร้อมกัน

เฉินหลิ่วหลิ่วส่งสารไปให้หูฮวนซีที่ติ่งเฟิงเห้า

หูฮวนซีอ่านสารเสร็จ ก็พับวางกลับไปบนโต๊ะ เงยหน้ามองเฉินหลิ่วหลิ่ว “เสี้ยหลีโม่มีความมั่นใจที่จะชนะโรคผีดิบนี้ไหม？”

เฉินหลิ่วหลิ่วพูด “เรื่องนี้ข้าไม่รู้ นางไม่ได้บอก”

หูฮวนซีพยักหน้า “ได้ เจ้ากลับไปบอกนาง ว่าข้าจะช่วยนางเอง แต่ก็ขอให้นางทำตามอย่างที่ในสารบอก จะตอบแทนข้าในการช่วยครั้งนี้”

“เจ้าได้โปรดวางใจ นางต้องทำอยู่แล้ว”เฉินหลิ่วหลิ่วพูด

หูฮวนซีใช้สายยากลำบากมองนางหนึ่งที “สารนี้ เจ้าได้ดูรึยัง？”

“จะเป็นไปได้ยังไง！”เฉินหลิ่วหลิ่วพูดอย่างโกรธเคือง “ข้าจะแอบเปิดดูหมายสารได้ยังไง？”

“สารเคยถูกเปิดแล้ว”หูฮวนซีพิงกับเก็าอี้ของไท่ซือ นัยน์ตาสะท้อนความเจ้าเล่ห์ออกมา

เฉินหลิ่วหลิ่วพูดขึ้นอย่างแปลกใจ “จริงหรอ？เคยเปิดแล้วหรอ？ข้าไม่ได้สังเกต”

หูฮวนซีจ้องนางชั่วครู่ “หลานสาวของเฉินไท่จูน？อืม ข้าไว้ใจเหล่าไท่จุนได้ ก็ต้องเชื่อใจในตัวหลานสาวเขาได้เช่นกัน”

เฉินหลิ่วหลิ่วขานรับอืมอย่างเคร่งครึง “ถ้าอย่างนั้นข้าจะกลับไปรายงานหลีโม่ เรื่องฝนตกขี้หมูไหลระหว่างพวกเจ้าสองคนก็เป็นไปตามนี้แล้วกัน”

หูฮวนซีหัวเราะขึ้นมา “ฝนตกขี้หมูไหล？ดีมาก ข้าชอบสำนวนนี้มาก”

เฉินหลิ่วหลิ่วรู้สึกว่าหูฮวนซีคนนี้จิตใจยากแท้หยั่งถึงได้ แล้วก็ไม่อยากพูดคุยกับนางให้มากความ ทำให้คนรู้สึกว่าดวงตาคู่นั้นของนางสามารถมองทะลุจิตใจของคนได้ “ถ้าอย่างนั้นข้าไปล่ะ”

“กลับดีล่ะ！”หูฮวนซีเอาสารขึ้นมาดูอีกครั้ง อ่านอย่างละเอียดอีกครั้ง หลังจากนั้นก็ค่อยๆหลับตาลง

“ทหาร！”

ชายหนุ่มผู้ติดตามคนหนึ่งเดินเข้ามา “คุณหนูใหญ่！”

“ไปช่วยข้านัดพบรัชทายาทหน่อย ดูว่าวันนี้เขามีเวลาว่างไปบ้านการกุศลไหม”

“คุณหนูจะนัดเจอรัชทายาทหรือ？”ชายหนุ่มผู้ติดตามถามขึ้นอย่างตกใจ

“ไปทำตามที่ข้าสั่ง หลังจากนั้น เรื่องที่ข้านัดเจอกับรัชทายาท เจ้าหาวิธี ทำยังไงก็ได้ให้รู้ถึงหูของคุณหนูรองจวนเฉิงเสี้ยงเสี้ยโล่เยว่”หูฮวนซีพูดขึ้นมาอย่างเรียบเฉย

ชายผู้ติดตามลังเลครู่หนึ่ง “คุณหนูใหญ่ ท่านไม่จำเป็นต้องทำให้มองหน้าไม่ติดกับจวนเฉิงเสี้ยง ”

หูฮวนซีหันไปคว้าพู่กันที่ไม่มีหมึก “ข้าจะทำอะไรยังจะต้องให้เจ้ายุ่งอีกหรอ？ไปเถอะ”

“ขอรับ！”ชายผู้ติดตามได้แต่ถอยลงไป

ไม่จำเป็นที่จะต้องยุ่งเกี่ยวกับเรื่องสกปรกนี้ แต่ นี่เป็นทางออกที่ดีที่สุด ไม่ใช่หรอ？

นางถือสารขึ้นมาอีกรอบ จากนั้นก็จุดไฟเผาสารจนหมอนไหม้จนสิ้น

เป็นคนที่ลำบากเหมือนกัน ไม่จำต้องเป็นคนที่รู้จักกันก็ได้？

ในลานเล็กๆของตระกูลเฉิน

เตาเหล่าต้าสำรวจไปหนึ่งรอบกลับมา พูดกับหลีโม่ว่า “บริเวณโดยรอบมีคนกำลังจับตาดูพวกเราอยู่”

หลีโม่พูดขึ้นอย่างเรียบเฉย “ไม่ต้องสนใจพวกเขาก็พอ”

เตาเหล่าต้ามองเห็นหนังสือกองเต็มโต๊ะของหลีโม่ เขารู้จักตัวหนังสือสักตัว “คุณหนูใหญ่ หนังสือพวกนี้น่าสนุกขนาดนั้นเลยหรือ？”

หลีโม่เงยหน้าขึ้นมาจากกองหนังสือบนโต๊ะ ขยี้ตาเบาๆ “อ่านเข้าใจก็สนุก อ่านไม่เข้าใจก็ไม่สนุก”

ตำราแพทย์พวกนี้หาซื้อจากที่นี่ทั้งนั้น ล้วนไม่ช่วยอะไร อีกทั้ง ข้อมูลที่ตำราจดไว้ ล้วนเป็นแต่วิชาที่ใช้ทั่วไป ไม่ได้ช่วยอะไรนางเลย