พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 253

ตอนที่ 253 โจมตี

พอจัดเตรียมทุกอย่างเสร็จ เซียวโธ่ก็ไปบอกกับซือถูเย้นว่าหลีโม่ไม่ได้ออกจากเมืองหลวง ซือถูเย้นโกรธจนเลือดขึ้นหน้า

“เจ้ารู้ไหมว่าตอนอยู่ห้องประชุม มีคนพูดขึ้นว่า เสี้ยหลีโม่สามารถรักษาโรคผีดิบได้แล้ว？ข่าวนี้ถ้าถูกแพร่งพรายออกไปอย่างรวดเร็ว จะมีคนจำนวนมากบีบให้ข้าสั่งการให้นางไปประจำการที่เขตกักกันโรค？”

“ประชาชนมีการลือเรื่องนี้？ใครเป็นคนปล่อยข่าวกัน？นี่ไม่ใช่การทำร้ายคนอื่นหรือ？”เซียวโธ่ตกใจ

“จะใครเสียอีกล่ะ？ใครเป็นคนปั่นเรื่องนี้ขึ้นมาก็คนนั้นนั่นแหละเป็นคนปล่อยข่าวลือ”เห็นได้ชัดว่าซือถูเย้นโกรธไม่ใช่น้อย และเหนื่อยมาก แค่ต้องเผชิญหน้ากับพวกเสนาอำมาตย์ที่หวาดกลัวและคาดเดาส่งเดชก็ทำให้เขาโกรธมากอยู่แล้ว นี่ยังต้องมาเจอเรื่องข่าวลืออีก

“เป็นเพราะเฉินไท่จูนเข้าแทรกแซงเรื่องนี้ ทำให้เฉินหลิ่วหลิ่ว อีกทั้ง พอเฉินไท่จูนรู้ข่าว ก็มีคนลอบซุ่มทำร้ายตลอดทาง เพราะฉะนั้นทำให้ไปไหนไม่ได้”

ซือถูเย้นพูดอย่างกราดเกรี้ยว “ในเมื่อข้าให้นางหนีไป ก็ต้องคิดถึงเรื่องนี้อยู่แล้ว ทางนั้นหาคนซุ่มตลอดทาง แต่ข้าก็ได้เตรียมคนไว้ดักพวกนักฆ่าพวกนั้นไว้แล้ว”

เซียวโธ่รู้สึกเสียใจ “ขอโทษด้วยขอรับท่าน ข้าจัดการเรื่องที่ท่านมอบหมายไม่สำเร็จ”

“ช่างเถอะ ”ซือถูเย้นคิดชั่วครู่ มองหน้าเขาแล้วถามขึ้นว่า “ถ้านางอยู่ต่อ ได้บอกว่าคิดหาทางได้แล้ว？หรือ เป็นรูปเป็นร่างอะไรขึ้นมาแล้วบ้าง？”

“นางบอกให้เตาเหล่าต้ามาพาจื่นเฉิงกับคนอื่นย้ายไปที่บ้านตระกูลเฉิน บอกว่าจะลองรักษาดู”

ซือถูเย้นขมวดคิ้ว “ถ้าอย่างนั้นก็อย่าให้ใครรู้ว่าในเมื่องหลวงมีผู้ป่วยโรคผีดิบนี้ ไม่อย่างนั้น บ้านของตระกูลเฉินอีกไม่นานก็จะทุกคนรุกล้ำ”

“มีคนซุ่มดูอยู่ข้างนอก แต่ว่า บ้านของตระกูลเฉินมีดีอยู่อย่างหนึ่งคือ มีทางลับมีห้องลับใต้ดิน สามารถทะลุออกไปนอกเมืองได้ ถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น สามารถมุดเข้าทางใต้ดินออกไปได้ ทุกวันนี้พวกจื่นเฉิงก็ถูกจัดที่จัดทางให้อยู่ห้องลับใต้ดิน”

ซือถูเย้นพูดขึ้นอย่างตะลึง“ทางลับใต้ดิน？เหล่าไท่จุนยังทำอย่างนี้ได้ด้วยหรือ？ตาแกนี่ช่างคาดเดายากเสียจริง”

ถึงจะโกรธเคืองที่หลีโม่ไม่เชื่อฟัง แต่ได้ฟังเซียวโธ่พูด แต่อดจะรู้สึกไม่ได้ว่านี่เป็นการวางแผนที่ดี อย่างน้อยก็ดีกว่าการหนีออกจากเมืองหลวง

อยู่ในสายตาของเขาตลอด ความจริงแล้วทำให้เขาสบายใจขึ้นมาหน่อย

ซูชิงพัดเอาสายลมยามค่ำคืนเข้ามาด้วย พูดระซิบ “ท่านอ๋อง องครักษ์ที่ไปเฝ้าเกาะคนบ้ากลับมาแล้วขอรับ”

ซือถูเย้นเงยหน้าขึ้นมาทันที “เข้ามา！”

ทหารยานหนึ่งอายุประมาณสามสี่สิบปีเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว ทำมือคารวะ “ท่านอ๋อง ข้ากระหม่อมกลับมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ซือถูเย้นมองหน้าเขาแล้วถามขึ้น “สืบพบอะไรไหม？”

องครักษ์นายนั้นพูดขึ้น “จากที่ข้ากระหม่อมได้ตรวจสอบมา คนบ้าที่นายกรมฮู่ยหมินพากลับมาด้วย คือลูกพี่ลูกน้องกับหมอหลวงหลิว ในปีที่อายุยี่สิบห้าเกิดป่วย รักษามาหลายปีแต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น กลับพบว่ามีการทร้ายคน เคยถูกนำขึ้นศาล หลังจากไม่รู้ว่าเหตุใดเรื่องถึงเงียบไป จนกระทั่งว่าได้ลงมือฆ่าคนของจวนหลิวสองคน ถึงได้ถูกส่งไปอยู่ที่เกาะคนบ้าขอรับ”

“หลิวฉ่างจาว？”ซือถูเย้นคิ้วขมวด นึกถึงตอนที่อ๋องเหลียงโรคกำเริบ เขาเคยบอกจะรักษาด้วยตนเอง ทำให้อ๋องเหลียงอาการหนักขึ้น

แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร คนในวังถึงไม่จัดการเขาซะ จนถึงทุกวันนี้ยังไม่ปลดตำแหน่งของเค้า

“ใช่แล้ว เป็นหลิวฉ่างจาว พูดถึงลูกพี่ลูกน้องของเขาช่างน่าเสียดายยิ่งนัก เขาเคยเป็นรัชทายาทที่หล่อเหลา ความสามารถรอบด้าน ถึงกับเสียสติอย่างไม่มีสาเหตุ ”

“หืม？ได้ยินเจ้าพูดอย่างนี้แล้วต้องมีอะไรอีกแน่ ไม่ต้องรีบค่อยๆพูด เจ้าพูดมาสิว่าเกาะคนบ้าตอนนี้สถานการณ์เป็นอย่างไร นบนเกาะ มีการติดเชื้อจากโรคนี้ไหม？”

นายทหารส่ายหัว“รายงานท่านอ๋อง เกาะคนบ้าตอนนี้ไม่มีใครติดเลยขอรับ นี่เป็นเรื่องที่ประหลาดมาก ไม่มีเหตุผลที่จะแค่คนหนึ่งคนที่ติด？”

ซูชิงถามขึ้นอย่างสงสัย “หรือโรคนี้จะแพร่จากเกาะคนบ้า？ถ้าเป็นอย่างนี้ การคาดเดาก่อนนี้ของพวกเราผิดหมดน่ะสิ แต่ หมอของร้านยาฮู่ยหมินต้องพาลูกพี่ลูกน้องของหมอหลวงหลิวกลับมาด้วยล่ะ？พากับมาแล้วเอาคนไปไว้ที่ไหน？บ้านเมืองมีกฎหมายกำหนด หากฆาตกรเป็นคนเสียสติ จ้องถูกขังไว้ที่เกาะคนบ้า ทุกสามปี คนของร้ายยาฮู่ยหมินต้องไปตรวจที่เกาะคนบ้าหนึ่งครั้ง หากหายดีแล้วก็จะถูกนำกลับมา แต่ต้องติดคุกสังเกตอาการต่อไป”